Γιατί
δεν έχουν διεξαχθεί μέχρι σήμερα γενικές εκλογές, παρά την εμφανή
διάσταση βουλής και λαϊκής βούλησης, τις συναφείς απειλές του κ.
Παπανδρέου, την από καιρού σε καιρό έκφραση σχετικού αιτήματος από όλους
τους πολιτικούς φορείς και την αδυναμία των κυβερνητικών μορφωμάτων να
αντιμετωπίσουν, έστω και στοιχειωδώς, τα κοινωνικά αποτελέσματα της
κρίσης – τα οποία ασφαλώς είναι προϊόν κυβερνητικής πρακτικής; Μα, διότι
αν κάναμε εκλογές δεν θα παίρναμε την «δόση» μας από την τρόικα και θα
αναγκαζόταν το κράτος να προβεί σε στάση πληρωμών, δείχνει να συμφωνούν
όλοι όσοι στηρίζουν την σημερινή κυβέρνηση και όσοι υποστηρίζουν με τον
ένα ή τον άλλο τρόπο τους συγκυβερνώντες. Δηλαδή, η ανάγκη των δόσεων
σχετικοποιεί την διαπιστωμένη ανάγκη διεξαγωγής εκλογών, ώστε η
οικονομική κρίση, που έχει λάβει δραματικές κοινωνικές διαστάσεις, να
αποτελέσει αντικείμενο διαχείρισης μιας λαϊκά νομιμοποιημένης βουλής που
θα αναδείξει μια κυβέρνηση, η οποία σε κάθε περίπτωση θα είναι προϊόν
κοινωνικής συνειδητοποίησης της κρίσιμης συγκυρίας και όχι αυτής που
έδωσε την προηγούμενη κυβέρνηση υπό το παραπλανητικό σύνθημα «λεφτά
υπάρχουν»!
Ωραία
πράγματα και κυρίως δημοκρατικά, με διαχρονική αξία για το θέατρο
σκιών, όπου ο χάρτινος θίασος θα ανεβάζει το έργο: «Ο Καραγκιόζης και η
δόση του», και σε παραλλαγές τα έργα: «Δόσεις αντί εκλογών», «Η
δημοκρατία των δόσεων», «Δημοκρατία με δόσεις», «Ο Καραγκιόζης εθνικός
διασώστης», «Υπεύθυνες δόσεις, εναντίον ανεύθυνων εκλογών», «Υπεύθυνοι
άρχοντες των δόσεων του φωτός εναντίον ανεύθυνων εκλογέων του σκότους»
κλπ. Άλλωστε, όπως υπεύθυνα διέδιδε η διαπλοκή, εκλογές δεν θα μπορούσαν
να γίνουν, διότι αυτό απαγορευόταν από το μνημόνιο, ενώ τώρα οι εκλογές
καλό είναι να αναβληθούν μέχρις ότου υπογραφεί νέο μνημόνιο! Αν δεν
υπάρξει άλλο μνημόνιο και δεν συνυπογραφεί μια νέα δανειακή σύμβαση με
ασφαλώς κοινωνικά, πολιτικά και κρατικά (εθνικά) επαχθέστερους όρους,
πώς είναι δυνατόν να αυγατίσει η δημοκρατία στην χώρα μας; (!) Γίνεται
να υπάρξει γόνιμο έδαφος για την διεξαγωγή γενικών εκλογών δίχως
προηγουμένως να έχει καθοριστεί απολύτως και ανελαστικά το κυβερνητικό
πλαίσιο της επόμενης περιόδου; (!) Δηλαδή, πώς θα κυβερνηθεί δημοκρατικά
ο τόπος στην συνέχεια, εάν προηγουμένως δεν έχει διασφαλιστεί ότι θα
εξυπηρετηθούν απολύτως οι στόχοι των δανειστών μας και θα εφαρμοστεί
απαρέγκλιτα το πρόγραμμα της τρόικας;(!)
Τώρα
θα μου πεις, τι γίνεται στην περίπτωση που οι εσωτερικές συγκρούσεις
των δανειστών δεν επιτρέπουν την αποκρυστάλλωση των «στόχων» και τα
αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντά τους την δόμηση ενός συγκεκριμένου
προγράμματος; Μα, τι άλλο, αναβάλλουμε τις εκλογές, όσο ελπίζουμε σε
δόσεις! Όταν σταματήσουν οι δόσεις, ή αν υπάρξει βεβαιότητα ότι δεν θα
υπάρξουν άλλες δόσεις, τότε, σύμφωνα με την λογική της διαπλοκής,
προφανώς θα καταλήγαμε σε εκλογές. Αμ δε! Γνωρίζετε εσείς στο θέατρο
σκιών να επικρατεί ο ορθολογισμός του διαφωτισμού; Ας το ξεκαθαρίσουμε…
στο θέατρο σκιών επικρατεί η λογική του Καραγκιόζη. Αν οι επιβεβλημένες
με δημοκρατικό κριτήριο εκλογές, αναβάλλονται εξαιτίας της καταστάσεως
εκτάκτου ανάγκης που βιώνει η χώρα στο πλαίσιο της στρατηγικής των
δόσεων, γιατί να μην αναβληθούν ακόμα και σε σημείο κατάφωρης παραβίασης
θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος ενώπιον της πιθανότητας η χώρα να
ξεμείνει από λεφτά; Τότε, που κανείς δεν θα αμφισβητεί την ανάγκη
ύπαρξης «Καθεστώτος Εξαίρεσης», που θα θεμελιώνεται ασφαλώς στη βάση
ενός ιδιόμορφου «καθεστώτος πολιορκίας» με (προσωρινή ασφαλώς) επέκταση
των εξουσιών της εκτελεστικής λειτουργίας στη νομοθετική σφαίρα;
Φίλοι,
μέσα μου αναμοχλεύονται ιστορικές αναπαραστάσεις που ανησυχούν σοβαρά
έναν μάλλον έμπειρο πολιτικό επιστήμονα, ο οποίος μελέτησε επί 22 χρόνια
σε βάθος και από μέσα το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, καθώς και τα
οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα που συνδέονται με αυτό, μετά την
μεταπολίτευση του πελατειακού κράτους μας. Οι αναπαραστάσεις αυτές με
πάνε πίσω στα τελευταία χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, τα οποία
περάσαν εξολοκλήρου υπό «Καθεστώς Εξαίρεσης». Είμαι μάλιστα βέβαιος ότι ο
Χίτλερ δεν θα μπορούσε να «υφαρπάξει» την εξουσία και να αιματοκυλιστεί
εκ νέου ο κόσμος, αν προηγουμένως η Γερμανία δεν βίωνε την έκπτωση της
«κοινοβουλευτικής» δημοκρατίας. Προσέξτε, διότι και τότε, εκεί, η
κοινοβουλευτική τάξη διασαλεύτηκε με αφορμή την οικονομική κρίση που
συνοδεύτηκε το 1922-23 από την πτώση του μάρκου. Προσέξτε διπλά, διότι
από τότε και μετά η εξομοίωση και η αναπλήρωση οικονομικών κρίσεων με
πολιτικοστρατιωτικά και αστυνομικά μέτρα έγινε κανόνας διεθνώς. Προσέξτε
τριπλά, καθώς δίχως να το συνειδητοποιούν οι πολλοί, στην Ελλάδα
ολισθαίνουμε ολοταχώς προς ένα απολύτως ολιγαρχικό σύστημα:
Παρατηρείστε
τις κρυφοφασιστικές κραυγές αγωνίας για διάσωση του έθνους να
ενδυναμώνουν, τους νεοφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες να ομονοούν
στην ανάγκη εκτάκτων μέτρων και στην ανάδειξη εξωκοινοβουλευτικών
ηγετών, προστατευόμενων της πλέον κραυγαλέας διαπλοκής, ενώ η λεγόμενη
κοινωνική δεξιά εμφανίζεται απολύτως εγκλωβισμένη στον πελατειακό
χαρακτήρα που την συστήνει ως σχετικά διακριτή πολιτική δύναμη από την
μεταπολίτευση. Από την άλλη, δείτε την αριστερά στο σύνολό της, είτε να
οχυρώνεται σε δόγματα και στρατηγικές που δεν μπορούν να απαντήσουν
συγκυριακά στην κρίση, είτε να κινδυνεύει να πάθει ό,τι η αριστερά στην
Γερμανία μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ή η αριστερά στην Γαλλία επί
De Gaulle. Δηλαδή, μέσω της δίκαιης μεν κριτικής της στους
αντικοινωνικούς μηχανισμούς που επιβάλλει η συνεργασία ντόπιων και ξένων
συμφερόντων και του αγώνα της εναντίον των αντιλαϊκών πρακτικών, να
καταλήξει, στον βαθμό που δεν εμφανίσει σαφή διακυβερνητική στρατηγική,
να ενισχύσει έμμεσα εκείνους που συνδέουν την ύπαρξή τους με καθεστώτα
πολιορκίας.
Σήμερα
διαβάζουμε στην εφημερίδα «Τα Νέα» ότι «το νομοσχέδιο-γίγας, με το
οποίο θα επιχειρηθεί να κλείσει ό,τι έμεινε ανοιχτό σε επίπεδο
μεταρρυθμίσεων και αλλαγών το 2011, θεωρείται προαπαιτούμενο από την
τρόικα για να προχωρήσει η κατάρτιση της νέας δανειακής σύμβασης και να
εκταμιευτεί η επόμενη δόση του δανείου των περίπου 90 δισ. Ευρώ». Πάλι,
δηλαδή, διαμορφώνεται το ίδιο ακριβώς πλαίσιο απειλών, το οποίο
χαρακτήρισε ολόκληρη την πολιτεία Γιώργου Παπανδρέου. Και αυτό, ενώ ο Γ.
Καρατζαφέρης, ως έγκριτος εκφραστής της διαπλοκής, κάνει κινήσεις για
να διευρυνθεί η οδός του αυταρχισμού και να ενισχυθεί ο κ. Παπαδήμος, ο
Α. Σαμαράς σε ρόλο φακίρη, υπόσχεται εκλογές μόλις ξεκαθαρίσει η
κατάσταση του χρεοστασίου και της πτώχευσης, την ώρα που ο Γ. Παπανδρέου
και οι συγκάτοικοί του στην «τρέλα» του τέταρτου δρόμου, επιχειρούν να
καλύψουν μέρος της κομματικής ζημίας που επέφερε η απολύτως αμοραλιστική
κυβερνητική συμπεριφορά τους, έστω και σε προσωπικό επίπεδο.
Πού
καταλήγουν όλα αυτά; Στο τραγικό συμπέρασμα ότι η δημοκρατία στην χώρα
μας εξαρτάται από τα λεφτά. Τώρα, το τι είδους λεφτά, είναι άλλο ζήτημα
στο οποίο έχουμε αναφερθεί διεξοδικά σε προηγούμενα σημειώματά μας.
Σημασία έχει ότι πλην της αριστεράς, ουδείς άλλος πλέον συνδέει την
δημοκρατία με την παραγωγή, αλλά αποκλειστικά με την κατανάλωση,
αποτολμώντας μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις ανενδοίαστα κάποιοι να
αρθρώνουν την λέξη «ανταγωνισμός». Έτσι, για να προσφέρουν υλικό στους
καλλιτέχνες του θεάτρου σκιών. Αλλά και η αριστερά, στον βαθμό που
αναφέρεται στην δημοκρατία με όρους παραγωγής και πολιτισμού, δεν
δείχνει να αντιλαμβάνεται ποιες είναι οι πραγματικές συνθήκες (διεθνείς
και τοπικές) που διαμορφώνουν ένα γενικό πλαίσιο πολιτικής, στο οποίο θα
μπορούσε να αναπτυχθεί μία συγκεκριμένη στρατηγική διαφορετικής
προβληματοποίησης της κρίσης, που θα οδηγούσε σε μία εναλλακτική
διακυβέρνηση των προοδευτικών – κοινωνικών δυνάμεων, ώστε ο κοινωνικός
μετασχηματισμός να μην θεμελιωθεί με όρους πολιορκίας.
Προσέξτε,
για τελευταία φορά, εάν η χώρα δεν προχωρήσει αμέσως σε εκλογές με
στόχο να διαφύγει από το καθεστώς εξαίρεσης που εμπεδώνεται και
ενισχύεται αλήτικα από τους διαπλεκόμενους παράγοντες και εάν η
προοδευτική κοινωνία των πολιτών και όλοι ανεξαιρέτως οι φορείς της
αριστεράς δεν ξεφύγουν από την πεπατημένη, συμβάλλοντας με μία νέα
συνεργατική στρατηγική στην δόμηση ενός μεταβατικού προγράμματος
εκδημοκρατισμού και αναδιοργάνωσης της παραγωγικής και διοικητικής δομής
της χώρας, τελικά δεν θα αποφύγουμε ο λόγος των δόσεων να καταλήξει σε
αντιδημοκρατικό αντίλογο και στην συνέχεια ο τελευταίος, στην θεμελίωση
ενός απολύτως αυταρχικού καθεστώτος στην χώρα με λαϊκιστικό,
ψευδοεθνικιστικό και αστυνομικό χαρακτήρα. Έτσι, η «αποζημίωση» όσων
καταστρέφονται από την οικονομική κρίση, θα γίνει με την λογική του
χωροφύλακα, που κατά τα φαινόμενα, αντί για την στολή του στρατιωτικού,
θα φορά το γκρίζο κοστουμάκι του τεχνοκράτη. Αν μάλιστα υπάρξουν σοβαρές
τάσεις γενικευμένης εξέγερσης του λαού, ο τεχνοκράτης πολύ πιο εύκολα
από τον παραδοσιακό πολιτικό, θα καταφύγει στην «ορθολογική λύση» της
καταστολής με στρατιωτικά μέσα, την οποία σύμφωνα με την κοινή μας
εμπειρία, θα εμφανιστεί να υποστηρίζει το 90% του ελληνικού λαού.
Προσέξτε, ούτε κινδυνολογώ, ασφαλώς, ούτε κάνω πλάκα… Σοβαρολογώ, όπως
ακριβώς σοβαρολογούσα όταν ορθότατα προέβλεπα χθες αυτά που βιώνουμε
σήμερα!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
http://activistika.blogspot.com/2012/01/blog-post_03.html
