Έσκασε η φούσκα της πλαστής ευημερίας μας...
Της Ζέζας Ζήκου
Ας μην ξεχνάμε ότι το μέλλον είναι μεγαλύτερο από το παρόν και ότι η αποπληρωμή των χρεών έχει βαρύτατο κόστος.
Πρέπει να κερδηθεί μέσω σκληρών δημοσιονομικών και εργασιακών πολιτικών που απαιτούν οι δανειστές μας, από τις οποίες όμως υποφέρουν πρωτίστως τα αδύναμα νοικοκυριά. Η ελληνική κοινωνία έχει ήδη πικρά αντιληφθεί ότι... δεν αρκεί η λογική των θυσιών για την αντιμετώπιση της κρίσης. H απελπισία που εκτρέφεται από τη δομική απορρύθμιση της ελληνικής οικονομίας, που υπαγορεύει η τρόικα, είναι τεράστια.
Ας υποθέσουμε, όμως, ότι θα γλιτώσουμε. Οτι η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ έβαλαν ξανά το χέρι στην τσέπη και μας έσωσαν από τη χρεοκοπία με τη νέα βοήθεια, ότι εμείς μειώσαμε για πολλοστή φορά τις συντάξεις, τις αμοιβές, χάσαμε επιδόματα και «δώρα», πληρώσαμε πενταπλά αυξημένους φόρους και το έλλειμμα άρχισε να μειώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ. Και λοιπόν τι σημαίνει αυτό; Οτι σώθηκε η ελληνική οικονομία; Ασφαλώς και όχι. Μια χώρα που έχει 360 δισ. ευρώ χρέος, ελλειμματικό προϋπολογισμό και κυρίως τεράστιο έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών δεν σώζεται ούτε με μεγαλύτερο «κούρεμα». Το μεγάλο «κούρεμα» των «τοξικών» ομολόγων μας ισοδυναμεί με επίσημη πτώχευση.
Για να σωθεί πρέπει να μειώσει το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών και να περάσει σε πλεόνασμα. Οταν έχεις έλλειμμα δεν μπορείς να μειώσεις το χρέος. Αντίθετα καλύπτεις το έλλειμμα με νέο χρέος. Για να κερδίσεις πρέπει να βγάλεις πλεόνασμα. Από πού; Από τις συναλλαγές σου με το εξωτερικό. Και για να βγάλεις πλεόνασμα πρέπει να πουλάς προϊόντα και υπηρεσίες στους ξένους και να σου δίνουν χρήμα. Στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο. Αγοράζουμε προϊόντα και υπηρεσίες και δίνουμε στους ξένους χρήμα. Αρα θα είμαστε διαρκώς χαμένοι.
Από το 1980 ώς το 2010 -τα τελευταία 30 χρόνια δηλαδή- η Ελλάδα εισέπραξε 60 δισ. ευρώ με τις επιδοτήσεις. Αυτή είναι η μια πηγή του πλούτου μας. Η άλλη είναι το χρέος. Το 1980, το δημόσιο χρέος μας ήταν χαμηλότερο από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Στα 30 χρόνια, όμως, που ακολούθησαν, δανειστήκαμε συνολικά περί τα 300 δισ. ευρώ! Αν προσθέσουμε, λοιπόν, τα 60 δισ. ευρώ επιδοτήσεις και τα 300 δισ. ευρώ χρέος βρίσκουμε ότι εισέρρευσε χρήμα 360 δισ. ευρώ. Αυτό το χρήμα είναι που δημιούργησε τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξης. Αυτά τα 360 δισ. ευρώ είναι το μέγεθος της πλαστής ευημερίας της ελληνικής οικονομίας.
Μετά τριάντα χρόνια υπερχρέωσης, λοιπόν, φθάσαμε στη στιγμή της αλήθειας, στην ώρα τού «όλα εδώ πληρώνονται». Για τα ληστρικά μέτρα που μας ανάγκασαν οι δανειστές μας μας να πάρουμε, θα πλακωνόμαστε στη Βουλή, στα καφενεία και στα τηλεπαράθυρα για το ποιος φταίει, για το ποιον θα στείλουμε ή δεν θα στείλουμε στη φυλακή και θα τρώμε τις σάρκες μας διότι δεν θα υπάρχουν χρήματα για να φάμε τίποτε άλλο. Μέχρις ότου, εξαιτίας της έλλειψης χρήματος, δουλειών και προοπτικής και αφού φύγουν οι μισοί Ελληνες ως μετανάστες για να βρουν δουλειές στο εξωτερικό, γίνουμε επιτέλους πιο ανταγωνιστικοί και αρχίσουμε να πουλάμε στους ξένους υπηρεσίες και προϊόντα για να εισπράξουμε χρήμα που θα πρέπει να δίνουμε πίσω στους δανειστές μας!
«Η λειτουργία της αγοράς εργασίας και η σχέση με τις ανταγωνίστριες οικονομίες είναι καθοριστικοί παράγοντες. Κατά τη δεκαετία από την εισαγωγή του ευρώ έως το 2010, η ελληνική οικονομία υπέστη απώλεια ανταγωνιστικότητας της τάξεως του 25% σε σχέση με τις πιο ανταγωνιστικές χώρες της Ευρωζώνης», μας είπε ο κ. Παπαδήμος.
