Του Σταύρου Καρκαλέτση*
Ένα πολιτικό θρίλερ πέντε ωρών, μέχρι τις μια τη νύχτα, διαδραματίστηκε χθες στην Αθήνα. Η ΔΗΜΑΡ αποχωρεί, με πρόφαση τα της ΕΡΤ, πάμε σε δικομματική κυβέρνηση με τη συμμετοχή μόνο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, και τώρα, μέσα από μια τέτοια λύση ανάγκης όλα καθίστανται ρευστά. Η συγκυβέρνηση κρατιέται από μια κλωστή. Εκτίμησή μας πως θα...
καταρρεύσει από αύριο έως, το αργότερο, το φθινόπωρο. Και αν πάμε σε εκλογές, ως γνωστόν το πρόγραμμα προσαρμογής της χώρας και οι επόμενες δόσεις, τέλος. Το ΔΝΤ χθες βράδυ ήταν ξεκάθαρο. Μας προειδοποίησαν άλλωστε και η Κομισιόν, αλλά και η Ουάσιγκτον. Μήπως όμως τελικά είναι καλύτερα; Μήπως ο γόρδιος δεσμός πρέπει να κοπεί με μια σπαθιά, σε μια κοινωνία και ένα κράτος που μέσα στην παρούσα νοσηρή κατάσταση αργοπεθαίνουν;
Ούτε ο Βενιζέλος ελπίζει στην μακροημέρευση και επιτυχία μιας κυβέρνησης 152, 153 βουλευτών. Ούτε καν ο Σαμαράς ο ίδιος. Θα υπάρξουν καλά νέα στην οικονομία, ώστε να αντέξει η κυβέρνηση μέχρι την έξοδο από την κρίση; Αμφιβάλλουμε, και αμφιβάλλουν κι αυτοί.
Αν αντέξουν κάποιο διάστημα μαζί οι δύο εταίροι, σύντομα θα δούμε την ΝΔ να κατρακυλάει δημοσκοπικά. Ο κόσμος δεν ξεχνά! Ούτε θα χαρούν πολλοί βλέποντας τον κύριο υπεύθυνο του καταντήματος της χώρας, το ΠΑΣΟΚ, να επανακάμπτει στην εξουσία, με ενισχυμένο τώρα μερίδιο.
Ο πρωθυπουργός χθες δεν είχε επιλογές. Αν έκανε πίσω, θα έχανε την ευκαιρία να προχωρήσει στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που ο ίδιος διαφημίζει, και που ποτέ δεν γίνονται. Αλλά, κατά πρώτον, θα τελείωνε, αυτοακυρούμενος. Και με τον Βενιζέλο συγκυβερνήτη, πόσο θα αντέξει; Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προεξοφλούμε πως τώρα, από θέση ισχύος και ως μόνο υποστήλωμα αυτής της κυβέρνησης, θα ζητήσει από τον πρωθυπουργό περίπου τα πάντα. Αντιρατσιστικά νομοσχέδια, υπουργεία, θέσεις για τα αμαρτωλά παιδιά του ”παλιού, καλού ΠΑΣΟΚ” και πάει λέγοντας. Άλλωστε, που θα ξαναβρεί την ευκαιρία; Εδώ δεν γνωρίζει αν το κόμμα του θα ξαναμπεί στη Βουλή.
Ας φροντίσει η αντιπολίτευση, βρίσκοντας συγκλίσεις επί ρεαλιστικής βάσης, να οδηγήσει σε πολιτικές ανατροπές. Ειδάλλως, το τέλος αυτής της πορείας είναι προδιαγεγραμένο. Κανείς, κανένας Έλληνας, δεν πιστεύει πιά στη ”θεραπεία που σκοτώνει”, κι ας αποτελεί αυτή μέρος της πιό φριχτής πραγματικότητας. Αυτής που ζουν εκατομμύρια Έλληνες και τους σκοτώνει, τους ίδιους και τις ελπίδες για κάτι καλύτερο αύριο…
* Πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ
elkeda.gr
