Κι όμως αυτό λέω και γω τώρα και ντρέπομαι για αυτό γιατί πως είναι δυνατόν να ξεχνάς να ’σαι μάνα; Πως είναι δυνατόν να ξεχνάς πως γέννησες, πως θήλασες, πως ξενύχτησες, πως του άλλαζες την πάνα, πως το είδες να περπατάει για πρώτη φορά, πώς να βγάζει τα πρώτα του δόντια και να μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά με αγάπη παρά μόνο με ανακούφιση που πέρασαν και μια μικρή απογοήτευση που θα ξαναέρθουν.
Για αυτό ντρέπομαι. Έχω ήδη τέσσερα παιδιά και νόμιζα πως είχα «κλείσει» ως μάνα. Όμως ο Καλός Θεός έχει άλλα σχέδια για μας. Μου έστειλε και το πέμπτο από κει που δεν το περίμενα. Μια εποχή που τα παιδιά είναι τεκμήριο και μεγαλώνουν σε ένα αβέβαιο μέλλον για τη χώρα τους.
Βέβαια μην αναρωτηθεί κανείς αφού δεν το ήθελες γιατί το κράτησες; Αυτό δεν μου περνάει καθόλου από το μυαλό γιατί μετά θα ντρέπομαι για μια ζωή που σκότωσα έναν άνθρωπο και μάλιστα το σπλάχνο μου. Ξέρω ότι για μια ζωή θα υποφέρω και ποτέ δεν πρόκειται να το ξεπεράσω γιατί έχω συνειδητοποιήσει ότι έκτρωση ίσον δολοφονία. Υπάρχουν τόσες γυναίκες που προσπαθούν χρόνια να κάνουν παιδί και γω να το σκοτώσω; Που είναι ο σεβασμός μου απέναντι σε αυτές τις γυναίκες;
Εξάλλου πως θα είχα το δικαίωμα, να στερήσω από τα άλλα παιδιά μου το αδερφάκι τους. Εκείνα μόλις το άκουσαν χάρηκαν και πέταξαν από τη χαρά τους. Περιμένουν με ανυπομονησία να γεννηθεί, αν είναι δυνατόν αύριο κιόλας. Ψάχνουν να του βρουν όνομα.
Όμως η πρώτη μου επίσκεψη στο γιατρό με έκανε να συνειδητοποιήσω τι πραγματικά θέλω. Το μωρό δεν το είδαμε στο υπερηχογράφημα, πιθανόν λόγω της μικρής του ηλικίας. Εμένα όμως μου γεννήθηκαν αμφιβολίες, μήπως δεν είναι καλά, μήπως δεν μεγαλώνει σωστά, μήπως έκανα κάτι λάθος. Τότε κατάλαβα πόσο θέλω και αυτό το μωράκι. Ανησύχησα και ακολουθώ τις οδηγίες του γιατρού κατά γράμμα. Δεν με νοιάζει για τις ναυτίες, ζαλάδες, ανορεξίες, πόνους, κούραση γιατί όλα αυτά είναι ένα πρώτο δείγμα ότι το μωρό μεγαλώνει. Συνειδητοποιώ ότι θέλω να μεγαλώσει. Θέλω να το πάρω αγκαλιά και αυτό μόλις γεννηθεί, να το θηλάσω, να ξενυχτήσω πλάι του, να το δω να περπατάει, να γίνεται και αυτό μεγάλο σαν τα αδέρφια του.
Πόσο άσχημα αισθάνομαι που το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, όταν κατάλαβα ότι είμαι έγκυος, είναι τι θα κάνω με την καριέρα μου, τι θα κάνω με τα έξοδα που θα προκύψουν, τι θα πει ο κόσμος… Και δεν σκέφτηκα ότι κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή μας είναι σχέδιο του Θεού. Εκείνος ξέρει γιατί έρχεται αυτό και όχι εκείνο. Εμείς είμαστε τόσο μικροί για να δούμε τα σχέδια Του. Το έχω δει στη ζωή μου πάρα πολλές φορές. Πρέπει να δοξολογώ το Θεό για αυτό.
Έχει αναρωτηθεί κανείς πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν τα αφήναμε όλα στα χέρια του Θεού; Να γίνουν όλα σύμφωνα με το θέλημά Του γιατί Αυτός θέλει το καλύτερο για όλους.
KK
