Στην Ελλάδα του 2013, όπου ψυχές ταλαιπωρημένες, ηλικιωμένες,
στοιβάζονται στις ουρές και υποφέρουν για να πληρώνουν χαράτσια και κάθε
λογής διεστραμμένους φόρους, σε αυτή την Ελλάδα των ανέργων και των
αστέγων, των συσσιτίων και των αυτοκτονούντων, το πολιτικό σύστημα...
στην πλειοψηφία του, ασχολείται με επικοινωνιακά τεχνάσματα προκειμένου να πείθει για το αέναο της μίας και μοναδικής λύσης.
Όχι αυτής του μνημονίου (μόνο), αλλά ΚΑΙ της υποταγής στη δική τους ανικανότητα.
Πολιτικάντηδες, φαφλατάδες, γυρολόγοι, αερολόγοι, και τελικά επιζήμιοι εθνικά φιγουρίσκοι, συνωστίζονται καθημερινά σε κανάλια και στο διαδίκτυο (εσχάτως στο twitter) για να επιβάλλουν τη ασχήμια της προσωπικότητάς τους στο κουφάρι της Ελλάδας που χάθηκε.
Οι ίδιοι λειτούργησαν καταστροφικά τις προηγούμενες δεκαετίες όταν με άρματα τα δήθεν αριστερο-σοσιαλιστικά ή φιλελεύθερα πρότυπα, λεηλάτησαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τα όνειρα και το δημόσιο πλούτο της κοινωνίας.
Είτε το σκάνδαλο λεγόταν χρηματιστήριο, είτε υποβρύχια, είτε ομόλογα, είτε χιλιάδες διορισμοί αργόσχολων, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει πως σήμερα, το έθνος βιώνει μία κοινωνική καταστροφή και μία οικονομική αιχμαλωσία που έχει υπευθύνους με ονοματεπώνυμο.
Ακόμη και αυτή την ώρα, που όλοι μα όλοι οι δείκτες αποτυπώνουν την πλήρη κατάρρευση και την ασυγκράτητη αιμορραγία, οι ανίκανοι, συνεχίζουν να ζητούν από τους ίδιους και τους ίδιους να «βουλώσουν» τις τρύπες της δικής τους ανικανότητας.
Το οικονομικό επιτελείο και η κεντρική πολιτική εξουσία ας διαβάσει τα προεκλογικά τους προγράμματα που όλα είχαν μία ισοδύναμη δίκαιη κοινωνική λύση, από το «λεφτά υπάρχουν» μέχρι την τσιχλόφουσκα των Ζαππείων και ας αναζητήσουν εκεί τα χρήματα που μόνιμα τους λείπουν.
Ας ξαναδούν τα βίντεο, με τις δικές τους πομπώδεις εξαγγελίες και ας αναρωτηθούν, έστω μέσα από την πολυτελή τους γυάλα, πόσο ακόμη θα ζουν με τα ψέματά τους; Πόσο ακόμη θα κυβερνούν με τα μπόνους των 50 εδρών και με νόμους που φτιάχνονται στα δικά τους μέτρα και σταθμά;
Πόσο ακόμη θα είναι οι μοναδικοί εκφραστές της δήθεν σταθερότητας, της ηρεμίας, τη δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της ευρωπαϊκής προοπτικής .. μπλα μπλα μπλα..
Ο κόσμος γελάει (μετά από πολύ κλάμα), όταν οι εκπρόσωποι του κοινοβουλίου «κραυγάζουν» πως δεν θα πάρουν άλλα μέτρα και στη συνέχεια τα ψηφίζουν και με τα δυο τους χέρια.
Γιατί παίρνουν συνέχεια μέτρα; Όχι γιατί το λέει η Τρόικα. Μα είναι απλό. Είναι ανίκανοι. Οι περικοπές είναι το εύκολο. Η ανάπτυξη είναι το δύσκολο. Η απαγκίστρωση από τις πελατειακές σχέσεις είναι το δύσκολο. Το ξεβόλεμα από τίτλους, καρέκλες και υποκλίσεις των αυλικών είναι το δύσκολο.
Και αυτοί που έχουν πιάσει στασίδι μέσα στη Βουλή και τα υπουργεία, το ξέρουν. Ακόμη και αυτοί οι δήθεν αριστεροί του Κολωνακίου και των βορείων προαστίων, με τα ιδιωτικά σχολεία, που δεν πείθουν «ούτε τη μάνα τους».
Όλοι αυτοί που σήμερα ουρλιάζουν στα κανάλια με ..κοινωνικές ευαισθησίες απουσιάζουν παντελώς από τη μάχη των δικτύων κοινωνικής μέριμνας αλλά και της εκκλησίας, που έχουν αναπτυχθεί (ευτυχώς) λόγω της κρίσης.
Η ίδια η Ελλάδα των Ελλήνων, η πραγματική Ελλάδα, βοηθάει το δικό της το σπλάχνο. Αυτό που πονάει.
Αυτοί που διαχρονικά έχουν την εξουσία και που ευθύνονται για την κατάντια της πιο πλούσιας χώρας του κόσμου, είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν, όση εξουσία κι αν τους δοθεί ακόμη και τα πιο απλά. Να σιτίσουν τους πεινασμένους, να στεγάσουν τους αστέγους, να γλιτώσουν από την απελπισία όσους υποφέρουν, να να..
Γιατί; Απλό! Αυτοί τους οδήγησαν εκεί. Και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Με δικομματικά παιχνίδια και παζάρια. Κυβερνούν για να κυβερνούν.
Η εξεταστική για το μνημόνιο, άλλη μία πολιτική γαργάρα. Η εξεταστική για τα υποβρύχια, στο τσιμέντο... Λέμε ότι να ‘ναι αρκεί να πάρουμε την καρέκλα. Να βολευτούν οι φίλοι μας. Η παρεΐτσα μας. Να λέμε ότι μπήκαμε στην κυβέρνηση.. ότι κάνουμε συσκέψεις...ότι έχουμε οδηγό, ότι γίναμε κάποιοι. Έστω και την ώρα της καταστροφής.
Και εκεί έξω, οι πρώην παλαμάκηδες, θα τρώνε από τα σκουπίδια.
Και κάποιοι άλλοι άθλιοι θα φορούν ένα εγκληματικό ιδεολόγημα και θα σκοτώνουν συμπολίτες μας, νομίζοντας πως η Ελλάδα, θα σωθεί με πιστολιές και μαχαιριές.
Όλο αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Ένας φαύλος κύκλος.
στην πλειοψηφία του, ασχολείται με επικοινωνιακά τεχνάσματα προκειμένου να πείθει για το αέναο της μίας και μοναδικής λύσης.
Όχι αυτής του μνημονίου (μόνο), αλλά ΚΑΙ της υποταγής στη δική τους ανικανότητα.
Πολιτικάντηδες, φαφλατάδες, γυρολόγοι, αερολόγοι, και τελικά επιζήμιοι εθνικά φιγουρίσκοι, συνωστίζονται καθημερινά σε κανάλια και στο διαδίκτυο (εσχάτως στο twitter) για να επιβάλλουν τη ασχήμια της προσωπικότητάς τους στο κουφάρι της Ελλάδας που χάθηκε.
Οι ίδιοι λειτούργησαν καταστροφικά τις προηγούμενες δεκαετίες όταν με άρματα τα δήθεν αριστερο-σοσιαλιστικά ή φιλελεύθερα πρότυπα, λεηλάτησαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τα όνειρα και το δημόσιο πλούτο της κοινωνίας.
Είτε το σκάνδαλο λεγόταν χρηματιστήριο, είτε υποβρύχια, είτε ομόλογα, είτε χιλιάδες διορισμοί αργόσχολων, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει πως σήμερα, το έθνος βιώνει μία κοινωνική καταστροφή και μία οικονομική αιχμαλωσία που έχει υπευθύνους με ονοματεπώνυμο.
Ακόμη και αυτή την ώρα, που όλοι μα όλοι οι δείκτες αποτυπώνουν την πλήρη κατάρρευση και την ασυγκράτητη αιμορραγία, οι ανίκανοι, συνεχίζουν να ζητούν από τους ίδιους και τους ίδιους να «βουλώσουν» τις τρύπες της δικής τους ανικανότητας.
Το οικονομικό επιτελείο και η κεντρική πολιτική εξουσία ας διαβάσει τα προεκλογικά τους προγράμματα που όλα είχαν μία ισοδύναμη δίκαιη κοινωνική λύση, από το «λεφτά υπάρχουν» μέχρι την τσιχλόφουσκα των Ζαππείων και ας αναζητήσουν εκεί τα χρήματα που μόνιμα τους λείπουν.
Ας ξαναδούν τα βίντεο, με τις δικές τους πομπώδεις εξαγγελίες και ας αναρωτηθούν, έστω μέσα από την πολυτελή τους γυάλα, πόσο ακόμη θα ζουν με τα ψέματά τους; Πόσο ακόμη θα κυβερνούν με τα μπόνους των 50 εδρών και με νόμους που φτιάχνονται στα δικά τους μέτρα και σταθμά;
Πόσο ακόμη θα είναι οι μοναδικοί εκφραστές της δήθεν σταθερότητας, της ηρεμίας, τη δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της ευρωπαϊκής προοπτικής .. μπλα μπλα μπλα..
Ο κόσμος γελάει (μετά από πολύ κλάμα), όταν οι εκπρόσωποι του κοινοβουλίου «κραυγάζουν» πως δεν θα πάρουν άλλα μέτρα και στη συνέχεια τα ψηφίζουν και με τα δυο τους χέρια.
Γιατί παίρνουν συνέχεια μέτρα; Όχι γιατί το λέει η Τρόικα. Μα είναι απλό. Είναι ανίκανοι. Οι περικοπές είναι το εύκολο. Η ανάπτυξη είναι το δύσκολο. Η απαγκίστρωση από τις πελατειακές σχέσεις είναι το δύσκολο. Το ξεβόλεμα από τίτλους, καρέκλες και υποκλίσεις των αυλικών είναι το δύσκολο.
Και αυτοί που έχουν πιάσει στασίδι μέσα στη Βουλή και τα υπουργεία, το ξέρουν. Ακόμη και αυτοί οι δήθεν αριστεροί του Κολωνακίου και των βορείων προαστίων, με τα ιδιωτικά σχολεία, που δεν πείθουν «ούτε τη μάνα τους».
Όλοι αυτοί που σήμερα ουρλιάζουν στα κανάλια με ..κοινωνικές ευαισθησίες απουσιάζουν παντελώς από τη μάχη των δικτύων κοινωνικής μέριμνας αλλά και της εκκλησίας, που έχουν αναπτυχθεί (ευτυχώς) λόγω της κρίσης.
Η ίδια η Ελλάδα των Ελλήνων, η πραγματική Ελλάδα, βοηθάει το δικό της το σπλάχνο. Αυτό που πονάει.
Αυτοί που διαχρονικά έχουν την εξουσία και που ευθύνονται για την κατάντια της πιο πλούσιας χώρας του κόσμου, είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν, όση εξουσία κι αν τους δοθεί ακόμη και τα πιο απλά. Να σιτίσουν τους πεινασμένους, να στεγάσουν τους αστέγους, να γλιτώσουν από την απελπισία όσους υποφέρουν, να να..
Γιατί; Απλό! Αυτοί τους οδήγησαν εκεί. Και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Με δικομματικά παιχνίδια και παζάρια. Κυβερνούν για να κυβερνούν.
Η εξεταστική για το μνημόνιο, άλλη μία πολιτική γαργάρα. Η εξεταστική για τα υποβρύχια, στο τσιμέντο... Λέμε ότι να ‘ναι αρκεί να πάρουμε την καρέκλα. Να βολευτούν οι φίλοι μας. Η παρεΐτσα μας. Να λέμε ότι μπήκαμε στην κυβέρνηση.. ότι κάνουμε συσκέψεις...ότι έχουμε οδηγό, ότι γίναμε κάποιοι. Έστω και την ώρα της καταστροφής.
Και εκεί έξω, οι πρώην παλαμάκηδες, θα τρώνε από τα σκουπίδια.
Και κάποιοι άλλοι άθλιοι θα φορούν ένα εγκληματικό ιδεολόγημα και θα σκοτώνουν συμπολίτες μας, νομίζοντας πως η Ελλάδα, θα σωθεί με πιστολιές και μαχαιριές.
Όλο αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Ένας φαύλος κύκλος.
