Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Ιδιοκτήτης του κάθε κράτους είναι ο λαός του....

Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά, που αφορούν την περιουσία του κάθε λαού. 
Το κάθε κράτος, όπως και η κάθε ατομική ιδιοκτησία, έχει δύο επίπεδα ιδιοκτησίας. 
Το ανώτατο επίπεδο, που ονομάζεται "υψηλή κυριότητα" και το κατώτερο επίπεδο που ονομάζεται "επικαρπία". 

Ιδιοκτήτης του κάθε κράτους είναι ο λαός του. 
Αυτός ο λαός έχει την "υψηλή κυριότητα" στο σύνολό του.

Αυτήν την κυριότητα ο κάθε λαός καλώς ή κακώς την απέκτησε με τους αγώνες του, τους πολέμους του και τις θυσίες του. 
Από τον πιο πλούσιο άνθρωπο ενός λαού μέχρι τον πιο φτωχό, το μερίδιο της "υψηλής κυριότητας" είναι κοινό και ίδιο για όλους. 
Εξαιτίας αυτής της κοινής και ισότιμης ιδιοκτησίας όλοι μαζί πολεμάνε για το κοινό κεφάλαιο, όταν αυτό απειλείται και όλοι μαζί απολαμβάνουν τα όσα η ύπαρξή του προσφέρει στο γενικό επίπεδο.

Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σύνθετα στο κατώτερο επίπεδο της ιδιοκτησίας, που αφορά την "επικαρπία". 
Το κεφάλαιο ενός λαού χωρίζεται σε δύο τύπους κεφαλαίου. 
Το δημόσιο και το ιδιωτικό. 
Τα όσα γενικά αφορούν την έννοια της "υψηλής κυριότητας" αφορούν και την έννοια της "επικαρπίας" για το δημόσιο κεφάλαιο. 
Είναι προφανές ότι αυτό το κεφάλαιο ανήκει σε όλους εξίσου, ανεξάρτητα από το αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί.

Όλοι έχουν τα ίδια κέρδη και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι σ' αυτόν τον τύπο του κεφαλαίου. 
Όλοι απολαμβάνουν τις υπηρεσίες των δημοσίων οργανισμών με τις ίδιες τιμές, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. 
Όλοι απολαμβάνουν τις ίδιες παραλίες και τα ίδια δάση, με τις ίδιες υποχρεώσεις, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. 
Όλοι απολαμβάνουν τους ίδιους δρόμους, τα ίδια δίκτυα ύδρευσης ή ηλεκτρισμού, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση.

Πραγματική διαφοροποίηση μεταξύ "εχόντων" και "μη εχόντων" μέσα σε ένα κράτος υπάρχει μόνον στην περίπτωση του ιδιωτικού κεφαλαίου. 
Τι συμβαίνει στην περίπτωση αυτήν; 
Το εξής απλό. 
Το κεφάλαιο αυτό ανήκει στο επίπεδο της "υψηλής κυριότητας" στο σύνολο του λαού, αλλά στο επίπεδο της "επικαρπίας" υπάρχει διαφοροποίηση σ' ό,τι αφορά τα ποσοστά της. 

Το κύριο μέρος της "επικαρπίας" το λαμβάνει η κεφαλαιοκρατική τάξη ενός λαού, αλλά από αυτήν την "επικαρπία" δεν εξαιρείται ο υπόλοιπος λαός.

Εδώ εύλογα θ' αναρωτηθεί κάποιος τι είδους "επικαρπία" αντλεί ένας άκληρος πολίτης από ένα κεφάλαιο το οποίο δεν του ανήκει. 

Κι όμως αντλεί σημαντικό μέρος της και γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε πολεμάει, κάθε φορά που απειλείται από ξένους η "υψηλή κυριότητα". Απλά, για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει. 

Θα εξετάσουμε το παράδειγμα της Ελλάδας και ο αναγνώστης θα καταλάβει ότι ό,τι συμβαίνει στην περίπτωσή της, συμβαίνει σε όλες τις χώρες και αφορά όλους τους λαούς.
Τι είναι η Ελλάδα; 
Ένα κράτος, που φιλοξενεί έναν λαό δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων, που είναι ο ιδιοκτήτης του. Κάθε φορά που κάποιος απειλεί την ιδιοκτησία του κράτους αυτού, έχει ν' αντιμετωπίσει τη μαζική αντίδραση του συνόλου του λαού του. 
Δεν πολεμάει μόνον η κεφαλαιοκρατία κάθε φορά που υπάρχει απειλή. Πολεμάει όλος ο λαός, γιατί αυτός έχει την "υψηλή κυριότητα" του κράτους και του κεφαλαίου που αυτό αντιπροσωπεύει. 
Δεν πολεμάνε δηλαδή μόνον οι προφανείς ιδιοκτήτες, που έχουν το δικαίωμα της "επικαρπίας", αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, που φαινομενικά δεν έχουν ιδιοκτησία.
Λέμε "φαινομενικά", γιατί δεν είναι έτσι τα πράγματα. 
Ακόμα και ο πιο φτωχός εργαζόμενος Έλληνας αντλεί "επικαρπία" από το ελληνικό κεφάλαιο. 
Αυτήν την "επικαρπία" διασφαλίζει κι εξασφαλίζει κάθε φορά που πολεμάει. Κάθε φορά που πολεμάει, "επενδύει", γιατί "αγοράζει" το δικαίωμα να διεκδικεί όποτε το επιτρέπουν οι συνθήκες και οι προσωπικές του δυνατότητες μεγαλύτερο ποσοστό στην "επικαρπία" αυτήν.
Τι σημαίνουν αυτά και ποια η πρακτική τους αξία; 

Ας σκεφτεί ο αναγνώστης τα εξής απλά ερωτήματα. 

Μπορεί η κεφαλαιοκρατία της Ελλάδας να χειρίζεται το υποτίθεται ιδιόκτητό της κεφάλαιο όπως θέλει και άρα με τον τρόπο που υπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντά της; 
Μπορεί για παράδειγμα ν' αποφασίσουν οι Έλληνες αγρότες να εξάγουν το σύνολο της παραγωγής τους στη Γερμανία, επειδή οι Γερμανοί καταναλωτές πληρώνουν περισσότερα από τους Έλληνες; 
Μπορούν οι Έλληνες βιομήχανοι ν' αποφασίσουν να "εισάγουν" φτηνούς εργάτες από το εξωτερικό, επειδή είναι "ακριβοί" οι Έλληνες;
Όχι βέβαια. 
Γιατί; 
Γιατί μοιράζονται την "επικαρπία" του κεφαλαίου τους με τους υπόλοιπους Έλληνες. Γιατί μοιράζονται μ' αυτούς μέρος από τα κέρδη που παράγει το κεφάλαιο αυτό. 
Πώς τα μοιράζονται; 
Με το να υπάρχει διαφορά στη φορολογία, χωρίς αυτό ν' αλλάζει τα "μερίδια" στο δημόσιο κεφάλαιο. 
Οι πλούσιοι δηλαδή πληρώνουν περισσότερους φόρους, γιατί απλούστατα αυτό είναι το "μερίδιο" τους προς τον συνέταιρό τους. Πληρώνουν παραπάνω, για ν' αυξήσουν την ποιότητα και άρα την αξία κοινού κεφαλαίου. 
Πληρώνουν, χωρίς ν' "αγοράζουν" κάτι περισσότερο από αυτό το οποίο απολαμβάνει ο κοινός πολίτης.
Αυτός είναι κι ο λόγος που οι κεφαλαιοκράτες πληρώνουν αδιαμαρτύρητα περισσότερους φόρους. 
Πληρώνουν, γιατί στην πραγματικότητα είναι συνιδιοκτήτες μ' αυτούς που φαινομενικά δεν έχουν ιδιοκτησιακό δικαίωμα πάνω στην ιδιωτική τους περιουσία. 

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι συμβαίνει; 
Ακόμα και ο πιο φτωχός Έλληνας έχει δικαίωμα "επικαρπίας" πάνω στο σύνολο του ελληνικού ιδιωτικού κεφαλαίου.
Απλά, αν δεν γνωρίζει κάποιος τι συμβαίνει, δεν μπορεί να καταλάβει ποιο είναι αυτό το δικαίωμα και βέβαια η αξία του. 
Δεν μπορεί να καταλάβει ποιο είναι το δικαίωμα του λαού ως συνεταίρου της κεφαλαιοκρατίας. 
Ποιο είναι αυτό; 
Να σχεδιάζεται το σύνολο της παραγωγής του ιδιωτικού κεφαλαίου ενός κράτους με βάση τις ανάγκες του λαού που έχει την "υψηλή κυριότητα". Δεν μπορεί για παράδειγμα μια εθνική κεφαλαιοκρατική τάξη ν' αποφασίσει μια μονοσήμαντη κερδοφόρα παραγωγή κι αυτό να δημιουργήσει συνθήκες στέρησης του λαού. 
Δεν μπορούν δηλαδή οι ιδιοκτήτες ν' αποφασίσουν μόνοι τους και με βάση τις δικές τους ανάγκες τι είδους προϊόντα θα παράγουν και πού θα τα διοχετεύσουν. Θα πρέπει να συνυπολογίσουν και τον "συνέταιρό" τους, που είναι ο λαός.

Είναι υποχρέωση των Ελλήνων αγροτών να "ταΐσουν" με την παραγωγή τους πρώτα τον ελληνικό λαό και μετά αν και εφόσον περισσέψει τίποτε έχουν το δικαίωμα να το εξάγουν. 
Είναι υποχρέωση των βιομηχάνων να προσλαμβάνουν στα εργοστάσια Έλληνες και μόνον αν αυτοί δεν φτάνουν για την παραγωγή, έχουν δικαίωμα να ζητήσουν ξένους εργάτες και βέβαια για το διάστημα που ισχύει η προϋπόθεση για την οποία τους ζήτησαν.

Όλα αυτά δεν είναι δικαιώματα που ο λαός απολαμβάνει "τιμής ένεκεν", επειδή τον αγαπάνε οι Έλληνες κεφαλαιοκράτες. 
Είναι δικαιώματα, που ο λαός τα έχει "αγοράσει". 
Τα έχει "αγοράσει" με το αίμα του και με το χρήμα του. 
Στην περίπτωση των αγροτών τη συμμετοχή του στην "επικαρπία" του κεφαλαίου τους την έχει "αγοράσει" με το αίμα του, εφόσον ο λαός πολέμησε, για να μπορούν κάποιοι άνθρωποι συγκεκριμένης εθνικότητας να είναι ιδιοκτήτες των συγκεκριμένων χωραφιών. 
Ο φτωχός εργάτης της Αθήνας έχει δικαίωμα "επικαρπίας" στο χωράφι του γεωργού από τη Φλώρινα. 
Γιατί; 
Γιατί, χωρίς το αίμα που αυτός έχει χύσει, άλλοι θα ήταν ιδιοκτήτες του χωραφιού εκείνου. 
Γιατί, χωρίς το αίμα που είναι διατεθειμένος να ξαναχύσει, μπορεί ανά πάσα στιγμή να χαθεί το χωράφι αυτό. 
Αυτό το αίμα δίνει στον λαό το δικαίωμα της "επικαρπίας", που μεταφράζεται σε έλεγχο των τιμών των αγαθών και σε προτεραιότητα στην κατανάλωση σ' ό,τι αφορά τη γεωργική παραγωγή.

Το ίδιο δικαίωμα έχει ο λαός και στον τομέα του βιομηχανικού κεφαλαίου. Το βιομηχανικό κεφάλαιο δεν υπάρχει ελεύθερο στη φύση, όπως υπάρχουν τα χωράφια. 
Η εργατική "θέση" δεν "φυτρώνει", παρά έχει κόστος, που κάποιος το έχει πληρώσει. Πολλά εκατομμύρια δραχμές κοστίζει συνήθως μια θέση εργασίας για να δημιουργηθεί. 
Γιατί; 
Γιατί η βιομηχανία είναι κεφάλαιο, που για την ανάπτυξή του απαιτεί άυλο κεφάλαιο τεχνογνωσίας και τεράστια χρηματικά ποσά. 
Από πού τα "αντλούν" όλα αυτά οι βιομήχανοι; 
Από τον λαό.
Οι λαοί παράγουν τεχνογνωσία και οι λαοί χρηματοδοτούν τη βιομηχανία από το υστέρημά τους. 
Το γιαούρτι, για παράδειγμα, οι λαοί το εφεύραν και όχι αυτός ο οποίος έχει ένα εργοστάσιο που το κατασκευάζει. 
Ό,τι δεν παράγουν οι λαοί, για να το χρησιμοποιήσεις δωρεάν ως βιομήχανος, πρέπει να το πληρώσεις στους εφευρέτες του. 
Από τη στιγμή που δεν πληρώνεις τον λαό γι' αυτό το οποίο "δανείστηκες" από αυτόν, έχεις υποχρέωση να καλύπτεις τις ανάγκες του. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το χρήμα. 
Το χρήμα, που έχει ανάγκη ο βιομήχανος για ν' αναπτυχθεί, σπάνια του ανήκει. Το δανείζεται, για να το εκμεταλλευτεί. 
Το αντλεί από το τραπεζικό σύστημα. 
Το σύστημα, που εκμεταλλεύεται τις καταθέσεις του λαού.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης ότι η "επικαρπία" του λαού δεν είναι μια πράξη ελεημοσύνης των κεφαλαιοκρατών. 
Δεν είναι θεωρητικό δικαίωμα. 
Είναι δικαίωμα που έχει αξία σε χρήμα και όπως θα δούμε παρακάτω εύκολα υπολογίζεται. 
Είναι δικαίωμα, που όποιος δεν το σέβεται έρχεται σε σύγκρουση με τον ίδιο νόμο που προστατεύει τους συνεταίρους από τις μεταξύ τους συγκρούσεις. 
Είναι δικαίωμα, που όποιος δεν το σέβεται τιμωρείται. 
Τιμωρείται ο αγρότης, που εξάγει παράνομα παραγωγή την οποία έχει ανάγκη ο λαός. 
Τιμωρείται ο βιομήχανος, που δίνει "θέσεις" εργασίας σε ξένους.

Η "επικαρπία" δηλαδή είναι αυτή που εξασφαλίζει το δικαίωμα σ' έναν λαό ν' απολαμβάνει πρώτος ό,τι παράγει η χώρα του. 
Πρώτα θα φάνε όλοι οι Έλληνες ελληνικό αχλάδι και μετά αν περισσέψει θα φάει και ο πλούσιος Γερμανός, παρ' όλο που είναι διατεθειμένος να το πληρώσει πολύ πιο ακριβά και άρα συμφέρει περισσότερο τον αγρότη. Πρώτα θα δουλέψουν οι Έλληνες στη βιομηχανία τους και μετά θα έρθουν οικονομικοί μετανάστες, για να δουλέψουν με χαμηλότερους μισθούς και άρα μισθούς που συμφέρουν περισσότερο τον βιομήχανο. 
Αυτοί, όχι μόνον θα αμείβονται χαμηλότερα, αλλά θα έχουν δουλειά μόνον για όσο διάστημα το απαιτούν οι ανάγκες του λαού.

Το ίδιο συμβαίνει και με την "επένδυση" του λαού στην "επικαρπία". 
Ο λαός, κάθε φορά που πολεμάει, "αγοράζει" δικαίωμα πάνω στο κεφάλαιο. 
Δεν αγοράζει κεφάλαιο, αλλά δικαίωμα πρόσβασης σ' αυτό. 
Τι σημαίνει αυτό; 
Ότι το δικαίωμα της "επικαρπίας" έχει και άλλες παραμέτρους. 
Μία από αυτές είναι το δικαίωμα πρόσβασης στο κεφάλαιο ενός χώρου. 

"Δικαίωμα" ν' αγοράζει κεφάλαιο μέσα σε μία χώρα έχει μόνον ο γηγενής, γιατί το έχει "αγοράσει". 

Δεν δικαιούται ξένος ν' αγοράσει κεφάλαιο σε μία χώρα. 

Δεν δικαιούται ν' αγοράσει ούτε ένα ταπεινό οικοπεδάκι, για ν' απολαμβάνει τη θέα.

Αντιλαμβανόμαστε ότι το δικαίωμα της "επικαρπίας" είναι πληρωμένο "δικαίωμα" και είναι μάλιστα πληρωμένο ακριβά. 
Με το αίμα του λαού κάποιοι έγιναν ιδιοκτήτες χωραφιών. 
Με το χρήμα του λαού κάποιοι έγιναν βιομήχανοι. 
Με τον κόπο του λαού κάποιοι έγιναν πλούσιοι. 
Αυτά είναι που δίνουν την "επικαρπία" στον λαό. 
Μια "επικαρπία" που είναι "ακριβή", αλλά ταυτόχρονα είναι και "αποδοτική". 
Ο λαός, εξαιτίας αυτής της "επικαρπίας", τρώει τα "καλύτερα" που παράγει ή δουλεύει στα "καλύτερα" που διαθέτει. 
Εξαιτίας της "επικαρπίας" οι ξένοι τρώνε ό,τι περισσεύει κι εξαιτίας αυτής οι ξένοι δουλεύουν όταν "περισσεύει" δουλειά και μόνον για το διάστημα που συμβαίνει αυτό.
Την αντικειμενική αξία της "επικαρπίας" αυτής μπορεί να την καταλάβει ευκολότερα κάποιος έμμεσα, παρά αν την υπολογίσει άμεσα σε πραγματικές τιμές. 
Πώς καταλαβαίνεις έμμεσα την αξία της; 
Η διαφορά στην ποιότητα ζωής, που χωρίζει έναν πλούσιο άνθρωπο από έναν φτωχό, οφείλεται στην αξία της περιουσίας του. 
Η διαφορά στην ποιότητα ζωής, που χωρίζει την κοινωνική βάση ενός πλούσιου κράτους από την κοινωνική βάση ενός φτωχού κράτους, οφείλεται στην αξία της περιουσίας τους, που είναι η "επικαρπία".

Ο αναγνώστης μπορεί λοιπόν να καταλάβει γιατί είπαμε πιο πάνω ότι ακόμα και ο πιο φτωχός πολίτης ενός πλούσιου κράτους στην πραγματικότητα είναι μέτοχος μιας τεράστιας περιουσίας. 
Είναι φτωχός σε σχέση με τους συμπολίτες του και όχι σε απόλυτα μεγέθη. 
Είναι λιγότερο πλούσιος σε σχέση με πλούσιους. 
Είναι όμως πλούσιος σε σχέση με τους φτωχούς, που είναι πολίτες φτωχών κρατών. 
Αυτός ο πλούτος του είναι η έμμεση απόδειξη της τρομερής αξίας που μπορεί να φτάσει η "επικαρπία".

Όλοι οι λαοί έχουν "επικαρπία", αλλά δεν είναι όλοι οι λαοί εξίσου πλούσιοι. 
Οι διαφορές στην "επικαρπία" είναι οι διαφορές στις περιουσίες τους. 
Οι διαφορές στην "επικαρπία" είναι η διαφορά στην αξία του αποκλειστικού "δικαιώματος" του πολίτη ν' αγοράζει κεφάλαιο στη χώρα του. 
Είναι πολλαπλάσια πιο σημαντικό στον οικονομικό τομέα να έχεις δικαίωμα ν' αγοράζεις ή ν' αναπτύσσεις κεφάλαιο σε ένα πλούσιο κράτος με μια πλούσια αγορά, από το να κάνεις το ίδιο σε ένα φτωχό κράτος με μια ανύπαρκτη αγορά. ’λλη αξία έχει ένα δικαίωμα που εξασφαλίζει οικόπεδο στο Παρίσι από ένα δικαίωμα που εξασφαλίζει οικόπεδο στην Καμπούλ.

Το κατοχυρωμένο, αδιαμφισβήτητο και πανάκριβο δικαίωμα της "επικαρπίας" δίνει τη δυνατότητα στο κράτος να τιμωρεί σκληρά όποιους δεν τη σέβονται. 
Να τιμωρεί όποιους με τις ενέργειές τους απειλούν τον πλούτο του λαού. Να τιμωρεί όποιους ομοεθνείς κεφαλαιοκράτες στερούν από τον λαό αγαθά, για ν' αντλήσουν περισσότερα κέρδη από τους ξένους. 
Να απομακρύνει ακόμα και βιαίως όποιους ξένους εργαζόμενους δεν εννοούν να φύγουν από την ιδιοκτησία μετά το πέρας της εργασίας τους.
Με το ίδιο δικαίωμα που ένας αγρότης απομακρύνει τους εποχιακούς εργαζόμενους από το χωράφι του, έτσι και το κάθε κράτος έχει το δικαίωμα ν' απομακρύνει ακόμα και βιαίως τους αντίστοιχους ξένους, που εργάζονται παρανόμως μέσα σ' αυτό. 
Όπως η εργασία κάποιου σε ένα χωράφι δεν του δίνει ιδιοκτησιακό δικαίωμα, έτσι και η πρόσκαιρη παραμονή κάποιου εργαζόμενου σε ένα κράτος δεν του δίνει προνόμια πολίτη.

Η ιδιότητα του πολίτη είναι προνόμιο του ιδιοκτήτη και ο λαός είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης του κράτους του. .......     . .............

http://www.ydrohoos.gr/metanastes.htmΘα ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά, που αφορούν την περιουσία του κάθε λαού.
Το κάθε κράτος, όπως και η κάθε ατομική ιδιοκτησία, έχει δύο επίπεδα ιδιοκτησίας.
Το ανώτατο επίπεδο, που ονομάζεται "υψηλή κυριότητα" και το κατώτερο επίπεδο που ονομάζεται "επικαρπία".

Ιδιοκτήτης του κάθε κράτους είναι ο λαός του.
Αυτός ο λαός έχει την "υψηλή κυριότητα" στο σύνολό του.

Αυτήν την κυριότητα ο...
κάθε λαός καλώς ή κακώς την απέκτησε με τους αγώνες του, τους πολέμους του και τις θυσίες του.
Από τον πιο πλούσιο άνθρωπο ενός λαού μέχρι τον πιο φτωχό, το μερίδιο της "υψηλής κυριότητας" είναι κοινό και ίδιο για όλους.
Εξαιτίας αυτής της κοινής και ισότιμης ιδιοκτησίας όλοι μαζί πολεμάνε για το κοινό κεφάλαιο, όταν αυτό απειλείται και όλοι μαζί απολαμβάνουν τα όσα η ύπαρξή του προσφέρει στο γενικό επίπεδο.
Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σύνθετα στο κατώτερο επίπεδο της ιδιοκτησίας, που αφορά την "επικαρπία".
Το κεφάλαιο ενός λαού χωρίζεται σε δύο τύπους κεφαλαίου.
Το δημόσιο και το ιδιωτικό.
Τα όσα γενικά αφορούν την έννοια της "υψηλής κυριότητας" αφορούν και την έννοια της "επικαρπίας" για το δημόσιο κεφάλαιο.
Είναι προφανές ότι αυτό το κεφάλαιο ανήκει σε όλους εξίσου, ανεξάρτητα από το αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί.
Όλοι έχουν τα ίδια κέρδη και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι σ' αυτόν τον τύπο του κεφαλαίου.
Όλοι απολαμβάνουν τις υπηρεσίες των δημοσίων οργανισμών με τις ίδιες τιμές, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση.
Όλοι απολαμβάνουν τις ίδιες παραλίες και τα ίδια δάση, με τις ίδιες υποχρεώσεις, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση.
Όλοι απολαμβάνουν τους ίδιους δρόμους, τα ίδια δίκτυα ύδρευσης ή ηλεκτρισμού, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση.
Πραγματική διαφοροποίηση μεταξύ "εχόντων" και "μη εχόντων" μέσα σε ένα κράτος υπάρχει μόνον στην περίπτωση του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Τι συμβαίνει στην περίπτωση αυτήν;
Το εξής απλό.
Το κεφάλαιο αυτό ανήκει στο επίπεδο της "υψηλής κυριότητας" στο σύνολο του λαού, αλλά στο επίπεδο της "επικαρπίας" υπάρχει διαφοροποίηση σ' ό,τι αφορά τα ποσοστά της.
Το κύριο μέρος της "επικαρπίας" το λαμβάνει η κεφαλαιοκρατική τάξη ενός λαού, αλλά από αυτήν την "επικαρπία" δεν εξαιρείται ο υπόλοιπος λαός.
Εδώ εύλογα θ' αναρωτηθεί κάποιος τι είδους "επικαρπία" αντλεί ένας άκληρος πολίτης από ένα κεφάλαιο το οποίο δεν του ανήκει.
Κι όμως αντλεί σημαντικό μέρος της και γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε πολεμάει, κάθε φορά που απειλείται από ξένους η "υψηλή κυριότητα". Απλά, για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει.
Θα εξετάσουμε το παράδειγμα της Ελλάδας και ο αναγνώστης θα καταλάβει ότι ό,τι συμβαίνει στην περίπτωσή της, συμβαίνει σε όλες τις χώρες και αφορά όλους τους λαούς.
Τι είναι η Ελλάδα;
Ένα κράτος, που φιλοξενεί έναν λαό δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων, που είναι ο ιδιοκτήτης του. Κάθε φορά που κάποιος απειλεί την ιδιοκτησία του κράτους αυτού, έχει ν' αντιμετωπίσει τη μαζική αντίδραση του συνόλου του λαού του.
Δεν πολεμάει μόνον η κεφαλαιοκρατία κάθε φορά που υπάρχει απειλή. Πολεμάει όλος ο λαός, γιατί αυτός έχει την "υψηλή κυριότητα" του κράτους και του κεφαλαίου που αυτό αντιπροσωπεύει.
Δεν πολεμάνε δηλαδή μόνον οι προφανείς ιδιοκτήτες, που έχουν το δικαίωμα της "επικαρπίας", αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, που φαινομενικά δεν έχουν ιδιοκτησία.
Λέμε "φαινομενικά", γιατί δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Ακόμα και ο πιο φτωχός εργαζόμενος Έλληνας αντλεί "επικαρπία" από το ελληνικό κεφάλαιο.
Αυτήν την "επικαρπία" διασφαλίζει κι εξασφαλίζει κάθε φορά που πολεμάει. Κάθε φορά που πολεμάει, "επενδύει", γιατί "αγοράζει" το δικαίωμα να διεκδικεί όποτε το επιτρέπουν οι συνθήκες και οι προσωπικές του δυνατότητες μεγαλύτερο ποσοστό στην "επικαρπία" αυτήν.
Τι σημαίνουν αυτά και ποια η πρακτική τους αξία;
Ας σκεφτεί ο αναγνώστης τα εξής απλά ερωτήματα.
Μπορεί η κεφαλαιοκρατία της Ελλάδας να χειρίζεται το υποτίθεται ιδιόκτητό της κεφάλαιο όπως θέλει και άρα με τον τρόπο που υπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντά της;
Μπορεί για παράδειγμα ν' αποφασίσουν οι Έλληνες αγρότες να εξάγουν το σύνολο της παραγωγής τους στη Γερμανία, επειδή οι Γερμανοί καταναλωτές πληρώνουν περισσότερα από τους Έλληνες;
Μπορούν οι Έλληνες βιομήχανοι ν' αποφασίσουν να "εισάγουν" φτηνούς εργάτες από το εξωτερικό, επειδή είναι "ακριβοί" οι Έλληνες;
Όχι βέβαια.
Γιατί;
Γιατί μοιράζονται την "επικαρπία" του κεφαλαίου τους με τους υπόλοιπους Έλληνες. Γιατί μοιράζονται μ' αυτούς μέρος από τα κέρδη που παράγει το κεφάλαιο αυτό.
Πώς τα μοιράζονται;
Με το να υπάρχει διαφορά στη φορολογία, χωρίς αυτό ν' αλλάζει τα "μερίδια" στο δημόσιο κεφάλαιο.
Οι πλούσιοι δηλαδή πληρώνουν περισσότερους φόρους, γιατί απλούστατα αυτό είναι το "μερίδιο" τους προς τον συνέταιρό τους. Πληρώνουν παραπάνω, για ν' αυξήσουν την ποιότητα και άρα την αξία κοινού κεφαλαίου.
Πληρώνουν, χωρίς ν' "αγοράζουν" κάτι περισσότερο από αυτό το οποίο απολαμβάνει ο κοινός πολίτης.
Αυτός είναι κι ο λόγος που οι κεφαλαιοκράτες πληρώνουν αδιαμαρτύρητα περισσότερους φόρους.
Πληρώνουν, γιατί στην πραγματικότητα είναι συνιδιοκτήτες μ' αυτούς που φαινομενικά δεν έχουν ιδιοκτησιακό δικαίωμα πάνω στην ιδιωτική τους περιουσία.
Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι συμβαίνει;
Ακόμα και ο πιο φτωχός Έλληνας έχει δικαίωμα "επικαρπίας" πάνω στο σύνολο του ελληνικού ιδιωτικού κεφαλαίου.
Απλά, αν δεν γνωρίζει κάποιος τι συμβαίνει, δεν μπορεί να καταλάβει ποιο είναι αυτό το δικαίωμα και βέβαια η αξία του.
Δεν μπορεί να καταλάβει ποιο είναι το δικαίωμα του λαού ως συνεταίρου της κεφαλαιοκρατίας.
Ποιο είναι αυτό;
Να σχεδιάζεται το σύνολο της παραγωγής του ιδιωτικού κεφαλαίου ενός κράτους με βάση τις ανάγκες του λαού που έχει την "υψηλή κυριότητα". Δεν μπορεί για παράδειγμα μια εθνική κεφαλαιοκρατική τάξη ν' αποφασίσει μια μονοσήμαντη κερδοφόρα παραγωγή κι αυτό να δημιουργήσει συνθήκες στέρησης του λαού.
Δεν μπορούν δηλαδή οι ιδιοκτήτες ν' αποφασίσουν μόνοι τους και με βάση τις δικές τους ανάγκες τι είδους προϊόντα θα παράγουν και πού θα τα διοχετεύσουν. Θα πρέπει να συνυπολογίσουν και τον "συνέταιρό" τους, που είναι ο λαός.
Είναι υποχρέωση των Ελλήνων αγροτών να "ταΐσουν" με την παραγωγή τους πρώτα τον ελληνικό λαό και μετά αν και εφόσον περισσέψει τίποτε έχουν το δικαίωμα να το εξάγουν.
Είναι υποχρέωση των βιομηχάνων να προσλαμβάνουν στα εργοστάσια Έλληνες και μόνον αν αυτοί δεν φτάνουν για την παραγωγή, έχουν δικαίωμα να ζητήσουν ξένους εργάτες και βέβαια για το διάστημα που ισχύει η προϋπόθεση για την οποία τους ζήτησαν.
Όλα αυτά δεν είναι δικαιώματα που ο λαός απολαμβάνει "τιμής ένεκεν", επειδή τον αγαπάνε οι Έλληνες κεφαλαιοκράτες.
Είναι δικαιώματα, που ο λαός τα έχει "αγοράσει".
Τα έχει "αγοράσει" με το αίμα του και με το χρήμα του.
Στην περίπτωση των αγροτών τη συμμετοχή του στην "επικαρπία" του κεφαλαίου τους την έχει "αγοράσει" με το αίμα του, εφόσον ο λαός πολέμησε, για να μπορούν κάποιοι άνθρωποι συγκεκριμένης εθνικότητας να είναι ιδιοκτήτες των συγκεκριμένων χωραφιών.
Ο φτωχός εργάτης της Αθήνας έχει δικαίωμα "επικαρπίας" στο χωράφι του γεωργού από τη Φλώρινα.
Γιατί;
Γιατί, χωρίς το αίμα που αυτός έχει χύσει, άλλοι θα ήταν ιδιοκτήτες του χωραφιού εκείνου.
Γιατί, χωρίς το αίμα που είναι διατεθειμένος να ξαναχύσει, μπορεί ανά πάσα στιγμή να χαθεί το χωράφι αυτό.
Αυτό το αίμα δίνει στον λαό το δικαίωμα της "επικαρπίας", που μεταφράζεται σε έλεγχο των τιμών των αγαθών και σε προτεραιότητα στην κατανάλωση σ' ό,τι αφορά τη γεωργική παραγωγή.
Το ίδιο δικαίωμα έχει ο λαός και στον τομέα του βιομηχανικού κεφαλαίου. Το βιομηχανικό κεφάλαιο δεν υπάρχει ελεύθερο στη φύση, όπως υπάρχουν τα χωράφια.
Η εργατική "θέση" δεν "φυτρώνει", παρά έχει κόστος, που κάποιος το έχει πληρώσει. Πολλά εκατομμύρια δραχμές κοστίζει συνήθως μια θέση εργασίας για να δημιουργηθεί.
Γιατί;
Γιατί η βιομηχανία είναι κεφάλαιο, που για την ανάπτυξή του απαιτεί άυλο κεφάλαιο τεχνογνωσίας και τεράστια χρηματικά ποσά.
Από πού τα "αντλούν" όλα αυτά οι βιομήχανοι;
Από τον λαό.
Οι λαοί παράγουν τεχνογνωσία και οι λαοί χρηματοδοτούν τη βιομηχανία από το υστέρημά τους.
Το γιαούρτι, για παράδειγμα, οι λαοί το εφεύραν και όχι αυτός ο οποίος έχει ένα εργοστάσιο που το κατασκευάζει.
Ό,τι δεν παράγουν οι λαοί, για να το χρησιμοποιήσεις δωρεάν ως βιομήχανος, πρέπει να το πληρώσεις στους εφευρέτες του.
Από τη στιγμή που δεν πληρώνεις τον λαό γι' αυτό το οποίο "δανείστηκες" από αυτόν, έχεις υποχρέωση να καλύπτεις τις ανάγκες του. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το χρήμα.
Το χρήμα, που έχει ανάγκη ο βιομήχανος για ν' αναπτυχθεί, σπάνια του ανήκει. Το δανείζεται, για να το εκμεταλλευτεί.
Το αντλεί από το τραπεζικό σύστημα.
Το σύστημα, που εκμεταλλεύεται τις καταθέσεις του λαού.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης ότι η "επικαρπία" του λαού δεν είναι μια πράξη ελεημοσύνης των κεφαλαιοκρατών.
Δεν είναι θεωρητικό δικαίωμα.
Είναι δικαίωμα που έχει αξία σε χρήμα και όπως θα δούμε παρακάτω εύκολα υπολογίζεται.
Είναι δικαίωμα, που όποιος δεν το σέβεται έρχεται σε σύγκρουση με τον ίδιο νόμο που προστατεύει τους συνεταίρους από τις μεταξύ τους συγκρούσεις.
Είναι δικαίωμα, που όποιος δεν το σέβεται τιμωρείται.
Τιμωρείται ο αγρότης, που εξάγει παράνομα παραγωγή την οποία έχει ανάγκη ο λαός.
Τιμωρείται ο βιομήχανος, που δίνει "θέσεις" εργασίας σε ξένους.
Η "επικαρπία" δηλαδή είναι αυτή που εξασφαλίζει το δικαίωμα σ' έναν λαό ν' απολαμβάνει πρώτος ό,τι παράγει η χώρα του.
Πρώτα θα φάνε όλοι οι Έλληνες ελληνικό αχλάδι και μετά αν περισσέψει θα φάει και ο πλούσιος Γερμανός, παρ' όλο που είναι διατεθειμένος να το πληρώσει πολύ πιο ακριβά και άρα συμφέρει περισσότερο τον αγρότη. Πρώτα θα δουλέψουν οι Έλληνες στη βιομηχανία τους και μετά θα έρθουν οικονομικοί μετανάστες, για να δουλέψουν με χαμηλότερους μισθούς και άρα μισθούς που συμφέρουν περισσότερο τον βιομήχανο.
Αυτοί, όχι μόνον θα αμείβονται χαμηλότερα, αλλά θα έχουν δουλειά μόνον για όσο διάστημα το απαιτούν οι ανάγκες του λαού.
Το ίδιο συμβαίνει και με την "επένδυση" του λαού στην "επικαρπία".
Ο λαός, κάθε φορά που πολεμάει, "αγοράζει" δικαίωμα πάνω στο κεφάλαιο.
Δεν αγοράζει κεφάλαιο, αλλά δικαίωμα πρόσβασης σ' αυτό.
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι το δικαίωμα της "επικαρπίας" έχει και άλλες παραμέτρους.
Μία από αυτές είναι το δικαίωμα πρόσβασης στο κεφάλαιο ενός χώρου.
"Δικαίωμα" ν' αγοράζει κεφάλαιο μέσα σε μία χώρα έχει μόνον ο γηγενής, γιατί το έχει "αγοράσει".
Δεν δικαιούται ξένος ν' αγοράσει κεφάλαιο σε μία χώρα.
Δεν δικαιούται ν' αγοράσει ούτε ένα ταπεινό οικοπεδάκι, για ν' απολαμβάνει τη θέα.
Αντιλαμβανόμαστε ότι το δικαίωμα της "επικαρπίας" είναι πληρωμένο "δικαίωμα" και είναι μάλιστα πληρωμένο ακριβά.
Με το αίμα του λαού κάποιοι έγιναν ιδιοκτήτες χωραφιών.
Με το χρήμα του λαού κάποιοι έγιναν βιομήχανοι.
Με τον κόπο του λαού κάποιοι έγιναν πλούσιοι.
Αυτά είναι που δίνουν την "επικαρπία" στον λαό.
Μια "επικαρπία" που είναι "ακριβή", αλλά ταυτόχρονα είναι και "αποδοτική".
Ο λαός, εξαιτίας αυτής της "επικαρπίας", τρώει τα "καλύτερα" που παράγει ή δουλεύει στα "καλύτερα" που διαθέτει.
Εξαιτίας της "επικαρπίας" οι ξένοι τρώνε ό,τι περισσεύει κι εξαιτίας αυτής οι ξένοι δουλεύουν όταν "περισσεύει" δουλειά και μόνον για το διάστημα που συμβαίνει αυτό.
Την αντικειμενική αξία της "επικαρπίας" αυτής μπορεί να την καταλάβει ευκολότερα κάποιος έμμεσα, παρά αν την υπολογίσει άμεσα σε πραγματικές τιμές.
Πώς καταλαβαίνεις έμμεσα την αξία της;
Η διαφορά στην ποιότητα ζωής, που χωρίζει έναν πλούσιο άνθρωπο από έναν φτωχό, οφείλεται στην αξία της περιουσίας του.
Η διαφορά στην ποιότητα ζωής, που χωρίζει την κοινωνική βάση ενός πλούσιου κράτους από την κοινωνική βάση ενός φτωχού κράτους, οφείλεται στην αξία της περιουσίας τους, που είναι η "επικαρπία".
Ο αναγνώστης μπορεί λοιπόν να καταλάβει γιατί είπαμε πιο πάνω ότι ακόμα και ο πιο φτωχός πολίτης ενός πλούσιου κράτους στην πραγματικότητα είναι μέτοχος μιας τεράστιας περιουσίας.
Είναι φτωχός σε σχέση με τους συμπολίτες του και όχι σε απόλυτα μεγέθη.
Είναι λιγότερο πλούσιος σε σχέση με πλούσιους.
Είναι όμως πλούσιος σε σχέση με τους φτωχούς, που είναι πολίτες φτωχών κρατών.
Αυτός ο πλούτος του είναι η έμμεση απόδειξη της τρομερής αξίας που μπορεί να φτάσει η "επικαρπία".
Όλοι οι λαοί έχουν "επικαρπία", αλλά δεν είναι όλοι οι λαοί εξίσου πλούσιοι.
Οι διαφορές στην "επικαρπία" είναι οι διαφορές στις περιουσίες τους.
Οι διαφορές στην "επικαρπία" είναι η διαφορά στην αξία του αποκλειστικού "δικαιώματος" του πολίτη ν' αγοράζει κεφάλαιο στη χώρα του.
Είναι πολλαπλάσια πιο σημαντικό στον οικονομικό τομέα να έχεις δικαίωμα ν' αγοράζεις ή ν' αναπτύσσεις κεφάλαιο σε ένα πλούσιο κράτος με μια πλούσια αγορά, από το να κάνεις το ίδιο σε ένα φτωχό κράτος με μια ανύπαρκτη αγορά. ’λλη αξία έχει ένα δικαίωμα που εξασφαλίζει οικόπεδο στο Παρίσι από ένα δικαίωμα που εξασφαλίζει οικόπεδο στην Καμπούλ.
Το κατοχυρωμένο, αδιαμφισβήτητο και πανάκριβο δικαίωμα της "επικαρπίας" δίνει τη δυνατότητα στο κράτος να τιμωρεί σκληρά όποιους δεν τη σέβονται.
Να τιμωρεί όποιους με τις ενέργειές τους απειλούν τον πλούτο του λαού. Να τιμωρεί όποιους ομοεθνείς κεφαλαιοκράτες στερούν από τον λαό αγαθά, για ν' αντλήσουν περισσότερα κέρδη από τους ξένους.
Να απομακρύνει ακόμα και βιαίως όποιους ξένους εργαζόμενους δεν εννοούν να φύγουν από την ιδιοκτησία μετά το πέρας της εργασίας τους.
Με το ίδιο δικαίωμα που ένας αγρότης απομακρύνει τους εποχιακούς εργαζόμενους από το χωράφι του, έτσι και το κάθε κράτος έχει το δικαίωμα ν' απομακρύνει ακόμα και βιαίως τους αντίστοιχους ξένους, που εργάζονται παρανόμως μέσα σ' αυτό.
Όπως η εργασία κάποιου σε ένα χωράφι δεν του δίνει ιδιοκτησιακό δικαίωμα, έτσι και η πρόσκαιρη παραμονή κάποιου εργαζόμενου σε ένα κράτος δεν του δίνει προνόμια πολίτη.
Η ιδιότητα του πολίτη είναι προνόμιο του ιδιοκτήτη και ο λαός είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης του κράτους του. ....... . .............
http://www.ydrohoos.gr

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...