Το ξεπούλημα της Ακρόπολης και γιατί η Ελληνική κρίση είναι τόσο βαθιά

Γράφει ο Πρωτεσίλαος Σταύρου

Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Γεράσημος Γιακουμάτος, είπε τα εξής:

ταπεινωτικό είναι να ζητιανεύουμε χρήματα από το εξωτερικό ή να έρχεται ο Κινέζος να δει την Ακρόπολη και να την βρίσκει κλειστή. Αντί να κοπεί ο μισθός και η σύνταξη, καλύτερα να ενοικιάσει η Πολιτεία την Ακρόπολη και όχι μόνο. Να ενοικιάσει όλους τους αρχαιολογικούς χώρους. Να αφήσουν οι ψυχάκηδες και οι αγκυλωμένοι τις θεωρίες τού χθες και να δουν το αύριο της πατρίδας

Η δήλωση του βουλευτή είναι απαράδεκτη. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στη σημασία που έχει η Ακρόπολη, ο Παρθενώνας και όλος ο υπόλοιπος πλούτος που έρχεται από το ένδοξο παρελθόν της Ελλάδας, καθώς αυτή τη σέβεται και την αναγνωρίζει ο κάθε άνθρωπος πάνω στον πλανήτη. Η δήλωση του βουλευτή είναι απαράδεκτη διότι ...θέτει ένα λανθασμένο και παραπλανητικό δίλημμα του τύπου ή τα δίνουμε όλα ή μένουμε νηστικοί καθώς είμαστε "ζητιάνοι". Η οικονομική ανάλυση αυτού του ψευτοδιλήμματος θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Το πρώτο που πρέπει να λάβουμε υπ' όψη είναι την ακόλουθη γραφική παράσταση, στην οποία θα βασιστούμε.

Πριν την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ τα επιτόκια δανεισμού για δεκαετή ομόλογα ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα (πάνω από το 6-7% που θεωρείται το ακραίο όριο για τη βιωσιμότητα του δανείου). Με την ένταξη της χώρας στο ευρώ, τα επιτόκια έπεσαν σε επίπεδα Γερμανίας. Δηλαδή στη πράξη, χωρίς να έχουν γίνει όλες εκείνες οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις (και βαθιές τομές) στην οικονομία, που θα καθιστούσαν τη χώρα ανταγωνιστικότερη, προκειμένου να αντανακλά και η πραγματικότητα τα "γερμανικά" επίπεδα των επιτοκίων, η Ελλάδα απολάμβανε φθηνό χρήμα χωρίς να το αξίζει καθόλου. Αντί αυτή τη φθηνή χρηματοδότηση να την εκμεταλλευτούν οι κρατούντες για να προχωρήσουν με τον εκσυγχρονισμό και την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, συνέχισαν με ενισχυμένη μανία, τις ίδιες εκείνες πολιτικές που έχουν γεννήσει τη φαυλοκρατία, παρασιτοκρατία και κομματοκρατία. Στα χρόνια του ευρώ η Ελλάδα ζούσε στα χαρτιά ένα παράδεισο, ενώ η πραγματική οικονομία αναστέναζε από τότε, καθώς η ψευδεπίγραφη ευημερία που υπήρχε ήταν προϊόν φούσκας μεγατόνων. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα με μία πραγματική οικονομία ουσιαστικά ανάπηρη, με την ύφεση να αγγίζει το 7% του ΑΕΠ (δηλαδή -7%), ένα κράτος που γεννά αδικίες αφαιμάσσοντας την αγορά, κι ένα συνδικαλιστικό κίνημα που ακόμα ζει με τις φαντασιώσεις της κομμούνας.

Δεύτερο στοιχείο για την κρίση και γιατί αυτή είναι τόσο βαθιά. Όπως είπαμε η Ελλάδα ζούσε τα τελευταία χρόνια σε μία μεγάλη φούσκα. Όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση που σκάει μία τέτοια φούσκα η πτώση είναι δεδομένη καθώς φέρνει χρεοκοπίες, εκκαθαρίσεις και απολύσεις. Δηλαδή διασπά τη δομή του κεφαλαίου. Οι τιμές των κεφαλαιακών προϊόντων πέφτουν δραματικά. Οι τιμές της ακίνητης περιουσίας μειώνονται. Μειώνεται επίσης το κόστος των ενοικίων και της εργασίας (ένεκα ανεργίας και ανάγκης), εάν φυσικά δεν υπάρχουν φραγμοί επιβαλλόμενοι από το κράτος ή διάφοροι πυρηνοκέφαλοι "επαναστάτες" που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν σε κάθε άκρο βλάπτοντας όλη την υπόλοιπη κοινωνία για να πάρουν αυτό που θέλουν. Αυτή η πτώση των τιμών ονομάζεται αποπληθωρισμός, κάτι που βιώνει η Ελλάδα σήμερα.

Σε περίοδο κρίσης ο αποπληθωρισμός λειτουργεί ως ελατήριο που σταματά την ύφεση και ξαναφέρνει ανάπτυξη, κάτι που πολλοί οικονομολόγοι αδυνατούν να κατανοήσουν (δες Γιατί οι περισσότεροι οικονομολόγοι είναι πάντα λάθος). Αυτό έγκειται στο ότι η διάσπαση της προηγούμενης δομής του κεφαλαίου σε συνδυασμό με την πτώση των τιμών σε όλα τα πράγματα (πλην βασικών αγαθών) και την ανάγκη για επιβίωση, δημιουργούν από τη μία ευκαιρίες κέρδους κι από την άλλη επιβάλλουν την επιχειρηματικότητα. Έτσι το αποδομημένο κεφάλαιο αποκτά ξανά υπόσταση σε νέες βάσεις καθώς ανοίγουν νέες επιχειρήσεις που θέλουν να βγάλουν κέρδος μέσα στις νέες συνθήκες. Εν ολίγοις μπαίνει φρένο στην πτώση και ξεκινά σιγά σιγά η πραγματική ανάπτυξη, όχι μέσα από την δημιουργία χρέους από το κράτος (ποιο κράτος;), αλλά μέσα από την ανάπτυξη σε πραγματικά προϊόντα και υπηρεσίες.

Στην Ελλάδα όμως αυτή η διορθωτική επίδραση του αποπληθωρισμού δεν έλαβα χώρα ποτέ γιατί υπάρχουν πολλοί φραγμοί επιβαλλόμενοι από το τάχα κοινωνικό/παρεμβατικό κράτος, οι οποίοι είτε μέσα από τη γραφειοκρατία και τις φορομπηχτικές πολιτικές αποτρέπουν την ομαλή λειτουργία μίας επιχείρησης, είτε μέσα από συλλογικές συμβάσεις, κλειστά επαγγέλματα, και άλλα εργασιακά καρτέλ δεν αφήνουν τις τιμές της εργασίας να πέσουν όπως πέφτουν οι τιμές σε όλα τα άλλα. Αποτέλεσμα αυτού είναι να μειώνεται το εισόδημα αλλά το κόστος να παραμένει με τεχνητούς τρόπους σταθερό ανοίγοντας δηλαδή το έλλειμμα - τη διαφορά μεταξύ εισοδήματος/κόστους. Γι' αυτό η Ελλάδα είναι σε ελεύθερη πτώση και θα συνεχίσει να πέφτει για αρκετό καιρό ακόμα αν δεν αλλάξουν οι πολιτικές εκείνες που διέλυσαν τη χώρα.

Με αυτά κατά νου επιστρέφω στην επαίσχυντη δήλωση του βουλευτή Γιακουμάτου σχετικά με το ξεπούλημα της Ακρόπολης και του αρχαιολογικού πλούτου της χώρας. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να συνεχίσει το ελληνικό δημόσιο να συντηρεί όλες εκείνες τις υπηρεσίες που κοστίζουν τόσο πολύ και προσφέρουν τόσο λίγο. Ο όγκος του δημοσίου τομέα πρέπει να συρρικνωθεί δραστικά, όπως πρέπει επίσης να κοπούν όλα τα προνόμια κι όλες εκείνες οι πολιτικές που αποτελούν τις παθογένειες του συστήματος, ενώ πρέπει να σταματήσει αμέσως η αύξηση των φόρων. Προς αυτή τη κατεύθυνση θεωρώ πως δεν πρέπει να αποτελούν εξαίρεση οι θέσεις των πολιτικών αξιωματούχων. Για παράδειγμα η βουλή των Ελλήνων πρέπει να αποτελείται από 100 κι όχι 300 άτομα, αν μη τι άλλο ως ένδειξη συμπαράστασης στους δοκιμαζόμενους Έλληνες. Η λογική του Γιακουμάτου που θέλει το ξεπούλημα κάθε αξίας για να συντηρηθεί η παρασιτοκρατία, είναι για τα σκουπίδια.

 http://logioshermes.blogspot.com/2012/01/blog-post_2253.html