“ Ο κόσμος έχει κλείσει τα αυτιά του
και αρνείται πλέον να ακούσει αυτόν τον διχαστικό και παρωχημένο λόγο.
Ανατριχιάζει όταν ακούει δηλώσεις τύπου «καλοί» και «κακοί» Έλληνες. Θα
κάνει λίγη ακόμα υπομονή μέχρι την ημέρα που θα προκηρυχθούν οι εκλογές,
καθώς όλα πλέον δείχνουν ότι δεν αργεί αυτή η ώρα… ”
Του Κώστα Καπνίση
Πολύς λόγος γίνεται για το καινούριο που πρέπει να έλθει στην
πολιτική ζωή του τόπου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όλοι όσοι το
υπόσχονται μπορούν και να το φέρουν. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή
του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος ούτε καινούριος είναι στην
πολιτική, αλλά ούτε και ο λόγος του μπορεί να είναι πειστικός για την
Ελλάδα του παρόντος, την οποία ο ίδιος διαμορφώνει με τις γνωστές
καταστροφικές συνέπειες των Μνημονίων. Πολλώ δε μάλλον δεν είναι δυνατόν
αυτός ο λόγος να δίνει ………….
…………ελπίδα και όραμα για το αύριο, για το καινούριο.
Ποιος όμως είναι αλήθεια ο Αντώνης Σαμαράς; Ταξιδεύοντας στο μακρινό παρελθόν, ανακαλύπτει κάποιος ότι ο σημερινός πρωθυπουργός βαρύνεται με πολλά χρόνια πολιτικής καριέρας, η οποία μάλιστα ήταν ταραχώδης σε αρκετά σημεία της. Ο Αντώνης Σαμαράς, πολιτικό τέκνο του Ευάγγελου Αβέρωφ, το 1976, ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ και υπεύθυνος Σπουδαστικού. Έναν χρόνο αργότερα, σε ηλικία μόλις 26 ετών, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Μεσσηνίας με τη ΝΔ. Τον Ιούλιο του 1989, αναλαμβάνει το υπουργείο Οικονομικών στην κυβέρνηση του Τζαννετάκη, ενώ πέντε μήνες μετά αναλαμβάνει το υπουργείο Εξωτερικών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ο Αντώνης Σαμαράς οδηγείται σε παραίτηση τον Απρίλιο του 1992 μετά από μια σφοδρή σύγκρουση με τον τότε πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, λόγω της στάσης του στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, σχετικά με το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. Για το ίδιο ζήτημα, οδηγείται λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο, στην παραίτηση και από το βουλευτικό αξίωμα. Η κόντρα του με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ήταν τόσο έντονη, φτάνοντας στο σημείο να ειπωθούν βαριές κουβέντες, καθώς ο τότε πρωθυπουργός τον κατηγόρησε ότι έριξε την κυβέρνησή του με την περίφημη παραίτηση Συμπιλίδη. Τον Ιούνιο του 1993, ιδρύει την Πολιτική Άνοιξη και στις εκλογές του ίδιου έτους, συγκεντρώνει ποσοστό 4,88% εκλέγοντας 10 βουλευτές. Στις επόμενες εκλογές όμως, το 1996, δεν καταφέρνει να εισέλθει στη Βουλή και το 2000 επέλεξε να μην κατέλθει στις εκλογές.
Τον Μάρτιο του 2004, διαλύει την Πολιτική Άνοιξη και δηλώνει ότι θα στηρίξει την ΝΔ στις εκλογές. Εντάσσεται και επίσημα στην ΝΔ, ενώ είχε δηλώσει ότι δεν θα επέστρεφε ούτε ως αρχηγός, και τον Ιούνιο εκλέγεται ευρωβουλευτής. Στις εκλογές του 2007, εκλέγεται βουλευτής στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και το επόμενο έτος αναλαμβάνει το υπουργείο Πολιτισμού, με το αστείο της εποχής να είναι ότι εκείνη την περίοδο το Μουσείο της Ακρόπολης μιλούσε έντονα τη μεσσηνιακή ντοπιολαλιά. Τον Νοέμβριο του 2009, αμέσως μετά την ήττα της ΝΔ στις εκλογές και την αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή επικρατεί των εσωκομματικών του αντιπάλων και καταλαμβάνει το αξίωμα του προέδρου της ΝΔ.
Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι μόνο ως νέος πολιτικός με όραμα για το αύριο δεν είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Είναι το παλιό και φθαρμένο με τον διχαστικό και όχι ενωτικό λόγο και κυρίως τις πράξεις. Αν εκπροσωπούσε το νέο, τότε δεν θα φοβόταν να εμφανιστεί στη Βουλή και να απαντήσει ουσιαστικά για όλα όσα συμβαίνουν σήμερα και είναι αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών που έριξαν το λαό και την χώρα στα βράχια και τώρα παριστάνει τον σωτήρα. Είναι το παλιό που ντύνεται το καινούριο για να ξεγελάσει την κοινωνία. Παλιό και αυτό το τέχνασμα και δεν πιάνει πια.
http://tolimeri.wordpress.com/
