.Τάκης Μίχας, protagon
Οι
υποστηρικτές της «εμβάθυνσης» της συνεργασίας των χωρών της ευρωζώνης
προκειμένου να σωθεί το ενιαίο νόμισμα, επιδεικνύουν μια βαθύτατη
υποκρισία: Αφενός υποστηρίζουν- πολύ σωστά- ότι προκειμένου να
λειτουργήσει η νομισματική ένωση της Ευρώπης θα πρέπει να προχωρήσουν
όλες εκείνες οι διαρθρωτικές μεταβολές που θα επιτρέψουν την ομαλή και
εύρυθμη λειτουργία των αγορών. Όμως από την άλλη πλευρά κάνουν ό,τι
μπορούν με την πρακτική τους να την υπονομεύσουν.
Όπως
είναι γνωστό προκειμένου να λειτουργήσει ως μια ενιαία οικονομική ζώνη η
Ευρώπη απαιτούνται ορισμένες προϋποθέσεις. Μια τέτοια προϋπόθεση είναι η
ελεύθερη διακίνηση των εργαζομένων. Έτσι όταν παρατηρείται ανεργία στη
χώρα Α και ζήτηση εργασίας στην χώρα Β οι εργαζόμενοι θα πρέπει να
μπορούν να μετακινηθούν από την χώρα Α στην χώρα Β.
Ο
ίδιος φυσικά κανόνας θα πρέπει να επικρατεί και στην κίνηση των
κεφαλαίων. Ο κάθε επενδυτής ή αποταμιευτής θα πρέπει να έχει το δικαίωμα
να μεταφέρει τα κεφάλαια ή τις αποταμιεύσεις του στις χώρες εκείνες που
θα του παρέχουν την μεγαλύτερη, κατά την άποψή του, απόδοση ή ασφάλεια.
Αν π.χ. τα κεφάλαια ενός ατόμου χρησιμοποιούνται από το τραπεζικό
σύστημα στην χώρα Α για την χρηματοδότηση κομματικών στρατών στο
δημόσιο, ενώ στην χώρα Β για την δημιουργία start ups στους τομείς της
βιοτεχνολογίας ο επενδυτής θα πρέπει να έχει κάθε δικαίωμα να μεταφέρει
τους πόρους του από την χώρα Α στην χώρα Β. Αν στην χώρα Α ο καταθέτης
μιας τράπεζας βλέπει τις αποταμιεύσεις του να μετατρέπονται σε
θαλασσοδάνεια στους «φίλους» επιχειρηματίες ή στα κόμματα, ενώ στην
χώρα Β χρησιμοποιούνται για την ενίσχυση υγειών εξαγωγικών επιχειρήσεων,
θα πρέπει να έχει το δικαίωμα πάλι να τις μεταφέρει στην Β.
Όμως
αυτή την αρχή οι κατά τα άλλα υποστηρικτές της «ενοποίησης» της Ευρώπης
την έχουν γράψει στα παλαιά τους υποδήματα. Αντίθετα και με προεξέχοντα
διάφορα κυβερνητικά στελέχη προσπαθούν να προωθήσουν ένα κλίμα
δαιμονοποίησης εναντίον όλων όσων αρνούνται να παραδώσουν τις
αποταμιεύσεις τους στο χρεοκοπημένο ντόπιο τραπεζικό καρτέλ.
Ακολουθώντας αυτή την τακτική οι κυβερνώντες όχι απλά υπονομεύουν την
αρχή της ενιαίας αγοράς, αλλά επιπλέον προσπαθούν να καταργήσουν το
μοναδικό ίσως ευεργετικό για τον Έλληνα πολίτη μέτρο που του απέφερε η
ένταξη στην ευρωζώνη: την δυνατότητα του να απελευθερωθεί από τα δεσμά
της ντόπιας τραπεζικής μαφίας στα οποία τον είχαν καταδικάσει όλες οι
Ελληνικές κυβερνήσεις από το 1952 μέχρι το 2000.
Αν
σε αυτή την χώρα υπήρχαν σοβαροί πολιτικοί και τραπεζίτες, αντί να
αναλώνονται σε εκστρατείες δαιμονοποίησης, θα έκαναν εκστρατείες
πληροφόρησης. Τόσο η κυβέρνηση όσο και οι τράπεζες θα φρόντιζαν να
παράσχουν ένα ενημερωτικό δελτίο στους καταθέτες τους που θα τους
πληροφορούσαν μεταξύ άλλων για: α)Την πιστοληπτική κατάσταση του
ιδρύματος β)Τις πιθανότητες εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη γ)τις
πιθανότητες υποχρεωτικής δραχμοποίησης των καταθέσεων κλπ κλπ.
Στη
βάση αυτής της πληροφόρησης ο πολίτης θα μπορούσε να κρίνει τι θα κάνει
με τις αποταμιεύσεις του. Φυσικά αυτό δεν πρόκειται ποτέ να γίνει.
Διότι το τελευταίο το οποίο επιθυμούν οι Έλληνες πολιτικοί και οι
τραπεζίτες φίλοι τους είναι ο εξορθολογισμός του Έλληνα. Διότι κάτι
τέτοιο θα σήμαινε το τέλος τους.
