(Παλαιότερο άρθρο του οικονομολόγου Στεφανάτου Χρήστου)Την ώρα που οι Γερμανοί ψηφοφόροι προσέφεραν στην καγκελάριο Μέρκελ έναν νέο εκλογικό θρίαμβο, επιβραβεύοντας την για τη σκληρή στάση που κράτησε απέναντι στην Ελλάδα , ο Martin Knapp, επικεφαλής της ένωσης γερμανικών εμπορικών και βιομηχανικών επιμελητηρίων και πρώην διευθυντής του ελληνογερμανικού επιμελητήριου, στα πλαίσια συνέντευξης του σε ελληνική ιστοσελίδα έκανε μια αποκαλυπτική δήλωση :
"Στην Ελλάδα ακόμα κι αν η χώρα είχε κυβερνηθεί από τους πλέον σοφούς, αποτελεσματικούς και έντιμους ανθρώπους του κόσμου, η κατάσταση δεν θα ήταν τραγικά διαφορετική». Είναι απορίας άξιο τι μας ζητάει να κάνουμε ο Martin Knapp; Να αθωώσουμε τους Βουλγαράκηδες , τους Ρουσόπουλους, τους Τσοχατζόπουλους, , τους Τσουκάτους και το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό της χώρας; Κι αν δεν ευθύνονται αυτοί για το σημερινό μας κατάντημα τελικά ποιος ευθύνεται; Την απάντηση στο ερώτημα δίνει παρακάτω ο ίδιος ο Martin Knapp: «Το πρόβλημα είναι συνολικά ευρωπαϊκό και δημιουργήθηκε από ένα συνολικό καταμερισμό εργασίας μέσα στην Ευρώπη που δημιούργησε πολλές ανισότητες. Αυτές οι ανισότητες είναι φυσιολογικές ως ένα σημείο. Ο ενιαίος χώρος χωρίς παρεμβατικότητα, δασμούς και διαφορετικές επιδοτήσεις δεν είναι εφικτός εύκολα…» Τι θέλει λοιπόν να μας πει με απλά λόγια ο Martin Knapp; Ότι έτσι όπως δομήθηκε το κοινό νόμισμα και η κοινή αγορά, για τις οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας η ύφεση, η ανεργία και ο εκτροχιασμός των δημοσιονομικών τους ήταν αναπόφευκτα φαινόμενα ακόμα κι αν όλα λειτουργούσαν υποδειγματικά σ’ αυτές. Αυτό όμως που ομολογεί σήμερα ο Martin Knapp δεν είναι κάτι καινούργιο. Πολλοί ξένοι αλλά και Έλληνες αναλυτές είχαν προειδοποιήσει για το προβληματικό του εγχειρήματος του κοινού νομίσματος. Μολαταύτα οι Ευρωπαϊκές ελίτ, αδιαφορώντας για τις όποιες ενστάσεις, προχωρήσαν στη δημιουργία της ευρωζώνης, το μεγαλύτερο νομισματικό πείραμα της ιστορίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι καμία χώρα δεν εξαιρέθηκε, ούτε καν οι «προβληματικές» Ελλάδα και Πορτογαλία. Και ο λόγος είναι ότι σήμερα, την εποχή της «προγραμματισμένης» κρίσης του ευρώ, αν κάποια χώρα είχε εξαιρεθεί θα ήταν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα τουλάχιστον όσον αφορά τα ποσοστά της ανεργίας της.
Στην Ελλάδα , ο δημόσιος διάλογος τα τελευταία χρόνια πάντα πάει σε λάθος κατεύθυνση. Μιλάμε για τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία, το δημόσιο, την νοοτροπία του ελληνικού λαού ,τη χρυσή αυγή κι ενώ υποτίθεται κάνουμε μια συνολική αυτοκριτική σαν κοινωνία , η επιλογή του νομίσματος μένει πάντα στο απυρόβλητο. Με δεδομένο το ευρώ συζητάμε όλα τα υπόλοιπα. Η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη παρουσιάζεται σαν μονόδρομος. Σε πρόσφατη δήλωση του μάλιστα ο πρωθυπουργός έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει ακραίους όσους μιλάνε για επιστροφή στη δραχμή και έξοδο από την Ε.Ε προαναγγέλλοντας διώξεις τύπου Χρυσή Αυγή. Είναι όμως εξωφρενικό το γεγονός, ότι η νομισματική ένωση διαφορετικών οικονομιών χωρίς να προηγείται η πολιτική ένωση, δεν τεκμηριώνεται σε καμία από τις γνωστές οικονομικές θεωρίες. Κι αν η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα έχει βαφτιστεί σαν «Σχέδιο Β», εγώ θα έλεγα ότι το «Σχέδιο Α’» απλά δεν υπάρχει. Είναι σαν να προσπαθούμε να χωρέσουμε ένα χοντροκομμένο πόδι εργάτη 45 νούμερο σε μια ψηλοτάκουνη γόβα 36 νούμερο. Και τα τελευταία χρόνια το σύστημα εξουσίας της χώρας προσπαθεί να πείσει έναν ολόκληρο λαό ότι το πρόβλημα δεν είναι το παπούτσι αλλά το πόδι. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ακόμα και το πολύπειρο Δ.Ν.Τ έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και παραδέχεται το ένα λάθος μετά το άλλο καθότι η ελληνική περίπτωση έχει χαρακτηριστεί η πιο δύσκολη περίπτωση στην ιστορία του. Και όλα αυτά για ένα απλό λόγο. ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΕ ΑΣΚΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΑΣΚΗΣΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, δηλαδή χωρίς τον έλεγχο της νομισματικής κυκλοφορίας δηλαδή χωρίς εθνικό νόμισμα. Γι’ αυτό η Ελλάδα έχει χαρακτηριστεί, και όχι άδικα, «πειραματόζωο».
Όσο το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο έχει σαν πυλώνα την ατομική ιδιοκτησία, επιτρέπει σε κάποιους λίγους να πλουτίζουν απεριόριστα την ίδια ώρα που ανέχεται οι πολλοί να εξαθλιώνονται πάλι απεριόριστα , οι πρώτοι θα προσπαθούν πάντα να διατηρούν και να ενισχύουν τη θέση τους σε βάρος των δεύτερων. Με την ίδια λογική και χωρίς καμία οικονομική και επιστημονική τεκμηρίωση δομήθηκε και η ευρωζώνη εξυπηρετώντας δύο βασικούς στόχους με καθαρά ταξικά χαρακτηριστικά: α) την ισχυροποίηση των οικονομικών ελίτ χάριν του αποθεματικού νομίσματος και β) τη συμπίεση του εργατικού κόστους χάριν της ανταγωνιστικότητας με πρώτη διδάξασα την ίδια τη Γερμανία με την περίφημη «γερμανική λιτότητα» ήδη από το έτος 2002. Απλώς το περιτύλιγμα με το οποίο ντύθηκε το όλο εγχείρημα ήταν η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και η περίφημη σύγκλιση των οικονομιών, μια επιδίωξη που σήμερα μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσει. Καθοριστικό ρόλο στην προώθηση του σχεδίου έπαιξαν κατά τα πρώτα χρόνια του ευρώ τα χαμηλά επιτόκια της Ε.Κ.Τ τα οποία οδήγησαν σε αυξημένη κατανάλωση εισαγόμενων- γερμανικών κατά βάση- προϊόντων και έδωσαν στον κόσμο την ψευδαίσθηση ότι «πάμε καλά» και ότι «όντως συγκλίνουμε». Το σχέδιο όμως κινεζοποίησης της εργατικής τάξης της ευρωπαϊκής περιφέρειας δούλευε στο παρασκήνιο.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονισθεί ότι όσο πιο πίσω είναι μια οικονομία της ευρωζώνης στον καταμερισμό εργασίας και στην ανταγωνιστικότητα τόσο πιο αναντίστοιχο είναι το νόμισμα (ευρώ) που διαθέτουν οι ελίτ και τόσο πιο μεγάλη πρέπει να είναι η προσαρμογή του εργατικού κόστους που πρέπει να συντελεστεί. Η ελληνική ελίτ, μια από τις πιο διεφθαρμένες δεν έχασε την ευκαιρία αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες αυτής της επιλογής. Άλλωστε τα υπερκέρδη της φούσκας του χρηματιστήριου αναζητούσαν απελπισμένα δίοδο προς το εξωτερικό καθώς κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο σε συνθήκες εθνικού νομίσματος καθότι η δραχμή δεν ήταν ένα νόμισμα ελεύθερα μετατρέψιμο στις διεθνείς αγορές. Το ευρώ με τον αποθεματικό του χαρακτήρα ήρθε και εκπλήρωσε αυτή την απαίτηση. Μέσα σε μια νύχτα λοιπόν , όλα αυτά τα κεφάλαια μετατράπηκαν από δραχμές σε ευρώ, έφυγαν στο εξωτερικό, μετατράπηκαν σε δολάρια ή ελβετικά φράγκα και δημιούργησαν ένα θησαυρό «εις τον αιώνα των αιώνων αμήν». Αυτή όμως η «εξυπηρέτηση» της Γερμανίας προς την Ελληνική ελίτ(αλλά και τις άλλες ελίτ της ευρωπαϊκής περιφέρειας) δεν έγινε χωρίς αντίκρισμα. Τον λογαριασμό καλείται να πληρώσει σήμερα ο απλός κόσμος παραμυθιασμένος ότι είναι μέρος της «εθνικής προσπάθειας». Η μεγαλύτερη επιτυχία του συστήματος είναι ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του. Μέχρι πότε όμως θα ζούμε με ψευδαισθήσεις;
• ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Αυτό που συντελείται είναι η διάλυση της μεσαίας τάξης προκειμένου η ελίτ να διατηρήσει το αποθεματικό νόμισμα.
• ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ. Όχι γιατί δεν ήμασταν άξιοι αλλά γιατί δεν ήταν αυτό το σχέδιο. Η μόνη προοπτική που υπάρχει είναι η υποδούλωση και η σκλαβοποίηση του απλού κόσμου.
• ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ. Η μόνη συμμαχία που υπάρχει είναι των ευρωπαϊκών ελίτ οι οποίες τρέμουν τη διάλυση της ευρωζώνης καθότι θα σημάνει ανεξέλεγκτες συνέπειες τόσο για τα χρηματικά τους αποθέματα όσο και για την πολιτική μακροημέρευσή τους.
• ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ. Η μόνη μεταρρύθμιση είναι η συντριβή του εργατικού κόστους και το ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας.
Το οξύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας όμως δεν είναι το οικονομικό αλλά το δημογραφικό. Οι Έλληνες πλέον δεν παντρεύονται , δεν κάνουν παιδιά και όσοι κάνουν μένουν στο ένα παιδί. Από την αρχή της κρίσης οι γεννήσεις έχουν μειωθεί κατά 20% και με το ρυθμό που οι Έλληνες αναπαράγονται σε πενήντα χρόνια θα έχουν απομείνει λιγότερο από δυόμιση εκατομμύρια. Το πιο ιστορικό έθνος οδεύει προς εξαφάνιση. Ο λαός όμως παραμένει «μπλοκαρισμένος» σε ανύπαρκτα διλλήματα. Η μόνη μας προτεραιότητα πρέπει να είναι η συνέχιση της φυλής ακόμα κι αν αυτό απαιτεί την αποχώρησή μας από την ευρωπαϊκή ένωση. Στους σαράντα αιώνες ιστορίας μας η συμμετοχή μας στην Ε.Ε δεν είναι παρά μόνο ένα μικρό σημείο, μια κουκίδα , μια παρένθεση.
Έχει συντελεστεί εθνική προδοσία; Χωρίς καμία αμφιβολία. Κι αν ο Martin Knapp «αθωώνει» το πολιτικό προσωπικό της χώρας, εγώ λέω να τους καταδικάσουμε διπλά. Και για το γεγονός ότι δημιούργησαν μια κοινωνία χωρίς αρχή μέση και τέλος αλλά και για το γεγονός ότι με απίστευτη ιδιοτέλεια ενέταξαν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Και χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να υπερασπιστώ τους αμόρφωτους, περιθωριακούς, τραμπούκους της χρυσής αυγής που οδηγήθηκαν με εντυπωσιακό τρόπο στη φυλακή, στη θέση τους έπρεπε να είναι όλο το σύστημα εξουσίας που οδήγησε τη χώρα στα σημερινά αδιέξοδα. Οι χρυσαυγίτες είναι παναγίες παρθένες μπροστά τους. Η χώρα δεν πρόκειται να γυρίσει σελίδα αν όλοι αυτοί δεν τιμωρηθούν παραδειγματικά: πρώην και νυν πρωθυπουργοί, υπουργοί , κεντρικοί τραπεζίτες, δημοσιογράφοι κα.
Μακάρι ο κόσμος μας να ήταν διαφορετικός. Για να μπορέσουμε όμως να τον αλλάξουμε πρέπει πρώτα να τον κατανοήσουμε. Γιατί χειρότερο από αυτό που μας συμβαίνει είναι ότι δεν ξέρουμε τι μας συμβαίνει.
