Στη διεθνή βιβλιογραφία, όταν μια χώρα προβαίνει σε “συμφωνίες αναδιάρθρωσης” ή “επαναδιαπραγμάτευσης” του δημοσίου χρέους της (debt-restructuring agreements, debt-rescheduling agreements), τότε αυτή η ενέργεια σημαίνει, υποδηλώνει, χρεοκοπία της χώρας.
Η οποιοδήποτε χώρα του κόσμου, όταν... επιζητά και πετυχαίνει την αναδιάρθρωση ή την επαναδιαπραγμάτευση του κρατικού χρέους της, συνεπάγεται ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, δηλαδή αποδέχεται εμπράκτως αδυναμία χρηματοδότησης των τοκοχρεολυτικών δαπανών εξυπηρέτησής του.
Η πικρή αλήθεια για τη μοιραία χώρα μας, την Ελλάδα της εξάρτησης και της κομματικής-πολιτικής διαφθοράς, είναι ότι από έτους ίδρυσης του νεώτερου ελληνικού κράτους (1830), το δημόσιο χρέος σημειώνει συνεχή διαχρονική ανοδική τάση. Ουδέποτε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν βιώσιμο. Ουδέποτε αυτή η χώρα, η χώρα της κλεπτοκρατίας και της κομματικής μασονίας, είχε τη δυνατότητα να ελέγξει τον ξέφρενο ρυθμό ανόδου του δημοσίου χρέους. Και πώς οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις εξυπηρετούσαν το κρατικό χρέος, το οποίο ιστορικά είχε ακάθεκτη ανοδική πορεία; Η απάντηση είναι σκληρή και αδιαμφισβήτητη. Συνήθως, σχεδόν πάντοτε, με δανεικά, δηλαδή με τη σύναψη νέων δανείων.
Στην κορυφή της κυβερνητικής εξουσίας και στις πλαγιές του εκάστοτε κομματικού κράτους, υπήρχε ένα σύστημα αλητοκρατίας, που πλούτιζε και βέβαια εξακολουθεί να πλουτίζει καταληστεύοντας τα κρατικά ταμεία, με βαρύτατο τίμημα για τον ελληνικό λαό τη διαχρονική άνοδο του δημοσίου χρέους. Αυτή η κομματική αλητοκρατία φέρει τεράστιες ποινικές ευθύνες, οι οποίες ουδέποτε αποδόθηκαν στους υπαίτιους, γιατί το σύνολο του πολιτικού-κρατικοδίαιτου επιχειρηματικού συστήματος, τρέφεται και πλουτίζει από τη γιγάντωση του δημοσίου χρέους. Και ο κοινός νους θα διερωτηθεί: Γιατί η αλητοκρατία του κομματικού κράτους πλουτίζει από τη διαχρονική αύξηση του δημοσίου χρέους; Ας πάρουμε την περίοδο 1974-2014, όπου το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 3,8 δις ευρώ (€) ή 21,3%% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) εκτοξεύτηκε σε 327,0 € ή 179,3% του ΑΕΠ. Την περίοδο αυτή δημιουργήθηκαν οι θεσμοί των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών εξουσίας και οι μιζαδόροι.
Η ακόλουθη στατιστική παρατήρηση παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Την περίοδο 1974-2014, το σύνολο των κρατικών δαπανών και πιο συγκεκριμένα των δαπανών του ευρύτερου δημοσίου τομέα, εκτιμάται σε 3.400 δις €. Από το ποσό των 3.400 δις ευρώ, περίπου το 25% ή 850 δις € αφορούσε κρατικές προμήθειες, οδικά έργα, εξοπλιστικά προγράμματα, μελέτες, διάφορα έργα υποδομής, κ.λπ. Από το ποσό των 850 δις €, τουλάχιστον το 40% ή 340 δις € ήταν υπερτιμολογημένο, κάτι το οποίο πιστοποιείται από τις εκάστοτε εκθέσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Αυτά τα 340 δις €, που υπερβαίνουν το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης του 2014 ύψους 327 δις €, μπήκαν σε κάποιες τσέπες πολιτικών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και καρεκλοκένταυρων της κρατικής εξουσίας. Πασιφανές είναι ότι οι συνεχείς υπερτιμολογήσεις των κρατικών προμηθειών, των εξοπλιστικών προγραμμάτων, των έργων υποδομής (οδικά δίκτυα, κ.λπ.), κ.ά., συντελούν στην υπέρβαση των δημοσιονομικών δαπανών, επιφέροντας την υπερδιόγκωση των κρατικών ελλειμμάτων και άρα την γιγάντωση του δημοσίου χρέους. Ως γνωστόν, το δημόσιο χρέος δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το αποτέλεσμα της συσσώρευσης παρελθόντων κρατικών ελλειμμάτων.
Η ανωτέρω ανάλυση καταδεικνύει ότι όσο θα υπάρχει διαφθορά, το δημόσιο χρέος θα εξακολουθεί να αυξάνει με αχαλίνωτους ρυθμούς. Το πρωταρχικό αίτιο της συνεχούς αύξησης του δημοσίου χρέους της χώρας μας, είναι το μεταπολιτευτικό σύστημα αλητοκρατίας, που σαν ένα πελώριο χταπόδι απομυζεί το μόχθο του ελληνικού λαού και σπέρνει τη δυστυχία σε εκατομμύρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
kontranews.gr
