Ιδια γεύση - Οι κομματικοί θίασοι επί σκηνής....

Το πανηγύρι της προεδρικής εκλογής τελείωσε με ήττα των Σαμαροβενιζέλων και στις 25 Γενάρη ορίστηκαν εκλογές. Το έργο το έχουμε ξαναδεί, μόνο που αυτή τη φορά έχει ένα σενάριο που προσομοιάζει περισσότερο μ' αυτό του 1981. Τότε ερχόταν το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ για να διώξει την «επάρατο δεξιά», τώρα έρχεται ο.... «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ για να διώξει τη «μνημονιακή συγκυβέρνηση».

Υπάρχουν, όμως, σημαντικές διαφορές σε σχέση με το 1981. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον κοινωνικό ριζοσπαστισμό που επέβαλε την οριακή ρεφορμιστική πολιτική που εφάρμοσε...

την πρώτη τετραετία του το ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας αυτό το ριζοσπαστισμό σε εξάτμιση. Αναφερόμαστε και στις δυνατότητες του ελληνικού καπιταλισμού, που είναι αυτές που καθορίζουν τις πολιτικές διαχείρισης του συστήματος.

Το 1981, ο ελληνικός καπιταλισμός έπρεπε να κάνει κάποιες παραχωρήσεις για να πνίξει τον εργατικό και λαϊκό ριζοσπαστισμό που είχε ογκωθεί στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας.

Ηταν το μικρό τίμημα που έπρεπε να πληρώσει η αστική τάξη για να εξασφαλίσει την κοινωνική συναίνεση, για να μπορέσει το σύστημά της να γίνει ένα «κανονικό» κοινοβουλευτικό σύστημα, με ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, με δομές «αυτοδιοίκησης» και με μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που θα φροντίζει να καναλιζάρει την εργατική τάξη στα όρια του ανεκτού από το σύστημα. Αυτό το μικρό τίμημα βήμα-βήμα το πήρε πίσω στο πολλαπλάσιο η ελληνική αστική τάξη.

Σήμερα, ούτε το εργατικό κίνημα δείχνει να απειλεί το σύστημα, ούτε το ίδιο το σύστημα έχει τις οικονομικές δυνατότητες του 1981. Εχοντας ολοκληρώσει ένα γιγάντιο σχέδιο κινεζοποίησης του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα της εργατικής τάξης, το σύστημα θέλει να το κατοχυρώσει, πετυχαίνοντας έτσι μια στρατηγικής σημασίας νίκη.

Αυτό το καθήκον καλείται να φέρει σε πέρας ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η ανερχόμενη αστική πολιτική δύναμη, η οποία -όπως όλα δείχνουν- θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις εκλογές.

Αντί να κοιτάζουμε τις υποσχέσεις που μοιράζονται από τα μπαλκόνια, ιδιαίτερα από τους εκπροσώπους της λεγάμενης αριστερής πτέρυγας, ας κοιτάξουμε εκείνα που καταθέτουν κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε συντηρητικά αστικά Μέσα.. Οπως, για παράδειγμα, το άρθρο που συνέγραψε ο Γ. Σταθάκης για το «Βήμα της Κυριακής» στις 28 Δεκέμβρη.

Σύμφωνα με το άρθρο, στην ΕΕ έχουν ήδη δημιουργηθεί «δύο στρατόπεδα». Το ένα «υποστηρίζει ως μέθοδο εξόδου από την κρίση τη λιτότητα» και το άλλο, «στο οποίο ανήκει και ο ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζει ως μέθοδο εξόδου από την κρίση τις δημοσιονομικές πολιτικές ενίσχυσης της ανάπτυξης». Ετσι όπως περιγράφονται τα δύο ΑΣΤΙΚΑ στρατόπεδα, δεν υπάρχει έξοδος από την κινεζοποίηση. Υπάρχει μόνο το μπόλιασμα της κινεζοποίησης με «ένα πρόγραμμα ανακούφισης του 35% των ανθρώπων που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας», όπως γράφει το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.

Για ένα πιάτο φαΐ και ένα κρεβάτι, όπως έχει πει ο Τσίπρας σε τηλεοπτική συνέντευξή του, γίνεται όλος ο καυγάς. Κατά τα άλλα, υπάρχει το γνωστό αφόρητο μπλα-μπλα για τη «διαφάνεια», την «εμβάθυνση της δημοκρατίας», την «άτεγκτη πάταξη της διαφθοράς» κτλ Και βέβαια, υπάρχει η «διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας στην ΕΕ με πνεύμα συνεργασίας και με βάση την έννοια του κοινού συμφέροντος»! Λες και ό,τι  έχει συμβεί οφειλόταν σε κάποια, παρεξήγηση.  Ίδια γεύση θα έχει η συντριοτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Οι κομματικοί θίασοι επί σκηνής

Πρωτοχρονιά, Φώτα και αϊγιαννιού με τους κομματικούς θιάσους επί σκηνής! Και μετά, μια fast track προεκλογική περίοδος είκοσι ημερών, για να βραδιάσει  η 25η Γενάρη με νέο πολιτικό χάρτη, δυόμισι χρόνια μετά την τελευταία καταγραφή.

Το τι θ’ ακούσουμε και θα δούμε σ’ αυτή τη σύντομη προεκλογική περίοδο είναι γνωστό. Κανένας θίασος δεν έχει νέο έργο ν’ ανεβάσει. Ακόμη και οι πρωταγωνιστές είναι γνωστοί. Αντε να φτιάξει και ο Γιωργάκης το κόμμα του, για να έχει και ο Βενιζέλος κάτι να ασχολείται.

♦ Ο Σαμαράς έκλεισε τη θητεία της κυβέρνησής του μ’ ένα κρεσέντο κινδυνολογίας. Δε νομίζουμε ότι θα το πάει έτσι μέχρι το τέλος. Με Μπουμπούκο και Βούλτεψη δεν κερδίζεις εκλογές. Το πολύ να συσπειρώσεις τον σκληρό πυρήνα των «γαλάζιων» ψηφοφόρων. Αναγκαστικά πρέπει να ξετυλίξει και το «όραμά» του, αλλά κι αυτό δε θα είναι τίποτα καινούργιο. Αυτά που έλεγε το περασμένο φθινόπωρο, μέχρι που έφαγε την κατραπακιά από τις «αγορές» και έστρωσε, θα επαναλαμβάνει: βγαίνουμε από το Μνημόνιο, διώχνουμε την τρόικα, αποσυνδενόμαστε από το ΔΝΤ, μπαίνουμε σε ανάπτυξη με ασφάλεια - μακριά από τον ΣΥΡΙΖΑ που θα τα τινάξει όλα στον αέρα.

♦ Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα πει τίποτα καινούργιο. Ο πεντοζάλης με τον οποίο έκλεισε η πρώτη προεκλογική συγκέντρωση, λίγες ώρες μετά την άγονη τρίτη ψηφοφορία στη Βουλή, μας προϊδέασε για την εκλογική τακτική του «χα-χα-χού-χα». Οι Λαφαζανοστρατούληδες θα τάζουν λαγούς με πετραχήλια, οι Δραγασακοσταθάκηδες θα κρατάνε τα μπόσικα, η Ραχήλ Μακρή θ’ αποτελεί μια πινελιά χαράς και αισιοδοξίας, ο κυρ-Φώτης με την παρέα του θα προσφέρουν μια γενναία ένεση «αριστερός της ευθύνης» και ο στόχος θα είναι η εκλογική διεύρυνση προς τα δεξιά (κυρίως) και προς τ’ αριστερά. Και βέβαια, όλα τα στελέχη θ’ αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι τις συγκεκριμένες απαντήσεις στα ερωτήματα (που θα θέτει η άλλη πλευρά) για τη διαπραγμάτευση με την τρόικα και το Eurogroup αμέσως μετά την 28η Φλεβάρη που λήγει η παράταση του Μνημονίου.

♦ Ο Βενιζέλος, πέραν της κατρακύλας του ΠΑΣΟΚ θα έχει ν’ αντιμετωπίσει και το κόμμα του Γιωργάκη. Η ίδρυσή του θεωρείται σίγουρη, οι δε εκκλήσεις προς τον Γιωργάκη (ακόμη και από ιστορικά στελέχη όπως ο Λαλιώτης) δεν έχουν ως στόχο τη μετάπεισή του, αλλά να τον χρεώσουν με το κόστος της διάσπασης. Ο ίδιος, πάντως, το διασκεδάζει δεόντως, απαντώντας σε όσους τον επισκέπτονται ότι ακόμη δεν το έχει αποφασίσει. Τι θα τον μετάπειθε; Ισως μια παραίτηση του Βενιζέλου και η ανάθεση της προεδρίας προσωρινά σ’ ένα στέλεχος κοινής αποδοχής και όχι σε κάποιον κολλητό του Βενιζέλου, όπως π.χ. ο Λοβέρδος.

♦ Ο Θεοδωράκης, παρά την προσχώρηση του Λυκούδη, ίσως και της Φούντα, θα έχει ν’ αντιμετωπίσει και την πίεση του κόμματος ΓΑΠ. Θέσεις δεν έχει, το lifestyle δεν μπορεί να τον πάει πολύ μακριά και οι εξυπνάδες του τύπου «νιώθω πως έχω συμμάχους τους λογικούς του ΣΥΡΙΖΑ και τους φιλελεύθερους της ΝΔ» δεν πουλάνε. Θα είναι κατευχαριστημένος αν προσεγγίσει το ποσοστό των ευρωεκλογών, αν και τα ιδρυτικά ποταμοστελέχη έχουν αρχίσει τη γκρίνια (έναν στη Λάρισα τον διέγραψαν κιόλας!) βλέποντας πως έρχονται οι επώνυμοι «ξωτικοί» να τους αρπάξουν τις λίγες έδρες που περιμένουν να κερδίσουν.

♦ Ο Κομμένος έχει (ξανα)καβαλήσει το καλάμι και αυτοπλασάρεται ως ο άνθρωπος που νίκησε τους Σαμαρά-Βενιζέλο και θα είναι ο εγγυητής μιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» μετά τις εκλογές! Ενας Κομμένος μπορεί και να μην αντιλαμβάνεται ότι αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να μη βρίσκεται στην επόμενη Βουλή, συνθλιβόμενος ανάμεσα στις μυλόπετρες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, όμως αυτός ο κίνδυνος είναι που θα συσπειρώσει όσους παρέμειναν στους ΑΝΕΛ και πρέπει αναγκαστικά μ’ αυτό το σχήμα να διεκδικήσουν την επανεκλογή τους. Ψήφο-ψήφο θα δώσουν τη μάχη στις εκλογικές τους περιφέρειες.

♦ Ο Περισσός δεν έχει πρόβλημα πολιτικής φυσιογνωμίας, θα δεχτεί όμως και πάλι τεράστια πίεση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι πόσο θ’ αντέξει σ’ αυτή την πίεση.

♦ Τέλος, οι νεοναζί από τη φυλακή μπορούν να ελπίζουν μόνο στο «πολιτικό κεφάλαιο» καφρίλας που δημιούργησαν.

Πηγή: Εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ"

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ