Tο παραπάνω άρθρο είναι του Αρχιμανδρίτη Χριστόδουλου Αγγελόγλου συγγραφέα των βιβλίων "ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ" και "ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ" για τον γέροντα Παΐσιο.....
Είναι ο ίδιος που προέβλεψε τον ρόλο του χρέους στην υποδούλωση της χώρας μας πολλά χρόνια πριν και τα κατέθεσε στο βιβλίο "ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ", το 1996 που από λάθος μας, κάποια blogs αποδώσαμε στον μακαριστό γέροντα Παΐσιο (περισσότερα ΕΔΩ)
Οι εκλογές για τους αντιπροσώπους του λαού είναι η κορυφαία στιγμή της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, διότι καλούνται οι πολίτες να εκφράσουν διά της ελευθέρας βουλήσεώς τους ποιους αντιπροσώπους εξουσιοδοτούν ώστε να τους εκπροσωπούν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και να εκπροσωπούν όλο το έθνος. Ως γνωστόν, πρακτικά είναι δύσκολο στην εποχή μας να λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία, κυρίως γιατί δημιουργήθηκαν πόλεις εκατομμυρίων κατοίκων. Οι πολίτες είναι αδύνατον να συνέρχονται, για να αποφασίζουν και να ασκούν άμεσα την εξουσία. Έτσι αναγκαστικά πλέον οι εξουσίες δεν ασκούνται από τον ίδιο τον Λαό, αλλά με το κοινοβουλευτικό αντιπροσωπευτικό σύστημα οι εξουσίες ασκούνται από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του Λαού. Στον κυρίαρχο Λαό έχει απομείνει πλέον το δικαίωμα να «μιλά» κάθε τέσσερα χρόνια διά της ψήφου του.
Αυτή την προεκλογική περίοδο όλα τα κόμματα εστιάζουν ολοκληρωτικά την προσπάθειά τους στο πώς να πείσουν τους πολίτες να τα πιστέψουν και να τα εξουσιοδοτήσουν, ώστε να τους εμπιστευθούν τη διακυβέρνησή τους και τη διακυβέρνηση της χώρας. Τάζουν, υπόσχονται, διαβεβαιώνουν, εκφοβίζουν, σκορπούν ελπίδα και όλα αυτά προκειμένου να εκμαιεύσουν την ελεύθερη βούληση διά της ψήφου των πολιτών. Όλα αυτά τα έτη είδαμε, μάθαμε, πάθαμε, ξέρουμε τώρα. Όταν η Εκκλησία αδιαφορεί για την κοινωνία ή μετέχει παθητικά σε μια δεδομένη πολιτική κατάσταση, κάνει οπωσδήποτε πολιτική. Το γνωστό επιχείρημα, «εμείς δεν ασχολούμεθα με την πολιτική», ή «οι Ιερείς δεν πρέπει να ασχολούνται με κοσμικά θέματα, όπως αυτό των εκλογών», όχι μόνο συγκαλύπτει επιλήψιμα χριστιανικά πολιτικές προτιμήσεις αλλά και συνιστά την τραγικότερη μορφή πολιτικοποίησης, την παθητική δηλαδή σύμπραξη με την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία. Ως εκ τούτου εκθέτουμε κάτωθι την απλή τεκμηριωμένη θεώρησή μας για τις επικείμενες εκλογές.
1) Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 60§1 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
O κ. Σαμαράς τη στιγμή που γράφει το σημείωμα διαγραφής βουλευτού
Η εκπροσώπηση του Λαού από τους αντιπροσώπους του (βουλευτές) έχει πλέον καταστεί προβληματική. Η βούληση του κυρίαρχου Λαού και η ανάδειξη των αντιπροσώπων του εκφράζεται πλέον στο κοινοβουλευτικό σύστημα αποκλειστικώς μέσα από τα κόμματα. Οι βουλευτές και οι αντιπρόσωποι που εμείς εξουσιοδοτούμε και επιλέγουμε να μας εκπροσωπούν, αλλά και να αντιπροσωπεύουν το έθνος μας, μετά την εκλογή τους ελέγχονται απολύτως και ολοκληρωτικά από το κόμμα. Τα κόμματα έχουν αποδείξει πλέον ότι λειτουργούν ολιγαρχικά και σχεδόν με κυρίαρχο και απόλυτο «μονάρχη» τον αρχηγό τους. Οι βουλευτές μετά την εκλογή τους παύουν να ενεργούν σύμφωνα με τη θέληση του Λαού και σύμφωνα με το άρθρο 60§1 του Συντάγματος που ορίζει ότι: «οι βουλευτές έχουνΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟ το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Είναι γνωστό ότι καθίστανται πλέον «όμηροι» όχι μόνον του κόμματος, αλλά ιδιαιτέρως του αρχηγού τους, από τη θέληση του οποίου πλέον εξαρτάται η ψήφος τους.
Οι παραβιάσεις του άρθρου 60§1 του Συντάγματος κυρίως από το 2010 και εντεύθεν ήταν τόσες πολλές, ώστε η συνταγματική αυτή διάταξη καταργήθηκε στην πράξη, χωρίς καμμία απολύτως σοβαρή διαμαρτυρία είτε εκ μέρους των βουλευτών είτε εκ μέρους του Λαού. Κάθε φορά λοιπόν που ετίθετο θέμα ψήφισης των γνωστών μνημονίων και των αντίστοιχων δανειακών συμβάσεων (που ήταν καταστροφικά για την εθνική υπόστασή μας), τα κυβερνητικά κόμματα έθεταν στους βουλευτές και αντιπροσώπους του Λαού θέμα κομματικής πειθαρχίας, ώστε όποιος βουλευτής τολμούσε να καταψηφίσει τα μνημόνια, θα διαγραφόταν από το κόμμα. Υπήρξαν δε ορισμένοι βουλευτές, και από τα κυβερνητικά κόμματα ακόμη, οι οποίοι υπείκοντες στη φωνή της συνείδησής τους αρνήθηκαν να ακολουθήσουν την κομματική «μνημονιακή» γραμμή και καταψήφισαν τα κυβερνητικά νομοσχέδια για τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, επικαλούμενοι το άρθρο 60§1 του Συντάγματος και δηλώνοντας ότι οι συμβάσεις αυτές είναι εις βάρος και των Συνταγματικών δικαιωμάτων του Λαού και εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας. Οι βουλευτές αυτοί που τόλμησαν να ψηφίσουν σύμφωνα με το άρθρο 60§1 του Συντάγματος, διεγράφησαν από το κόμμα τους «αυτοστιγμεί», δηλαδή αμέσως μετά την γνωστοποίηση της ψήφου τους, με απόφαση του αρχηγού, χωρίς την τήρηση καμμιάς δημοκρατικής διαδικασίας, από εκείνες που το Σύνταγμα απαιτεί να έχουν στην οργάνωσή τους τα κόμματα. Δεν είναι όμως μόνο η περίπτωση των μνημονίων στην οποία παραβιάσθηκε κατάφωρα το άρθρο 60§1, αλλά το ίδιο συμβαίνει δυστυχώς κάθε φορά που η κυβέρνηση φέρει προς ψήφιση κάποιο νομοσχέδιο που η ίδια το χαρακτηρίζει σημαντικό. Ο αρχηγός του κόμματος αδιαφορώντας για το άρθρο 60§1 του Συντάγματος θέτει στους βουλευτές θέμα κομματικής πειθαρχίας και διαγράφει όποιον από αυτούς τολμήσει να εναντιωθεί στην κομματική γραμμή! Έτσι η διάταξη του άρθρου 60§1 του Συντάγματος κατέστη πλέον κενό γράμμα και πετάχθηκε στον κάλαθο των αχρήστων από τα ίδια τα κόμματα και ασφαλώς από την κυβέρνηση που αυτά τα ίδια στήριζαν στη Βουλή. Έτσι στην ουσία ο βουλευτής και αντιπρόσωπος του Λαού, πλέον ούτε τον Λαό, ούτε το έθνος, ούτε το Σύνταγμα υπηρετεί, αλλά υπηρετεί τον αρχηγό του κόμματος.
Επίσης ο εκλογικός νόμος προβλέπει ότι, εφόσον επαναπροκηρυχθούν εκλογές εντός δεκαοκτώ μηνών από τις προηγούμενες, αυτές θα διεξαχθούν με υποχρεωτική λίστα υποψηφίων, με αποτέλεσμα βουλευτές να εκλεγούν οι πρώτοι κατά σειρά υποψήφιοι της λίστας του ψηφοδελτίου, την οποία θα καθορίσει το κόμμα κατά εκλογική περιφέρεια, και όχι, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, οι πρώτοι σε σταυρούς προτίμησης εκ του Λαού υποψήφιοι. Έτσι το δικαίωμα του πολίτη να εκλέγει τους εκπροσώπους της αρεσκείας του στη Βουλή, το οποίο εθεωρείτο ένα από τα εναπομείναντα λείψανα της γνήσιας Δημοκρατίας, καταργείται στην ουσία, αφού εξαντλείται πλέον μόνο στην επιλογή του κόμματος το οποίο προτιμά ο πολίτης, προς μεγάλο θρίαμβο της κομματικής δημοκρατίας, η οποία δεν είναι παρά κομματική ολιγαρχία, με πολύ έντονα τα στοιχεία της τρομοκρατίας η οποία εκδηλώνεται σε βάρος των βουλευτών!
Σύμφωνα λοιπόν με τον νόμο (άρθρο 34 του Π.Δ.152/1985), η λίστα υποψηφίων βουλευτών κάθε κόμματος καθορίζεται αποκλειστικώς από το κόμμα, και ειδικώτερα από το αρμόδιο όργανο το οποίο σε τελευταία ανάλυση είναι ο αρχηγός του. Ο νόμος δεν θέτει κανένα κριτήριο στην επιλογή των υποψηφίων βουλευτών, αλλά αυτή αφήνεται στην απόλυτη δικαιοδοσία του αρχηγού του κόμματος. Έτσι καθιερώνεται η απόλυτη κυριαρχία του κόμματος στην κοινοβουλευτική ζωή της χώρας, με την κυριαρχία του Λαού να περιορίζεται σημαντικά, παρά τα αντίθετα από το Σύνταγμα οριζόμενα. Ο λόγος της καθιέρωσης του αντιδημοκρατικού θεσμού της εκλογής υποψηφίων με λίστα, είναι προφανής: είναι η ενίσχυση της κομματικής δημοκρατίας, τουτέστι της απόλυτης «κομματοκρατίας», με απώτερο σκοπό την περαιτέρω περιστολή των δικαιωμάτων του Λαού, τον οποίο κανείς πλέον δεν θέλει πραγματικά κυρίαρχο!
Ο θεσμός της εκλογής με λίστα υποψηφίων έχει διττή αντιδημοκρατική ενέργεια, καθόσον δρα αντιδημοκρατικώς τόσο προς την κατεύθυνση του Λαού, όσο και προς την κατεύθυνση των βουλευτών. Προς την κατεύθυνση του Λαού, διότι στερεί από αυτόν το δικαίωμα να εκλέγει τους αντιπροσώπους του, αφού πλέον το δικαίωμα αυτό περνά κατ’ουσίαν στο κόμμα, και ειδικώτερα στον αρχηγό του κόμματος, ο οποίος αποφασίζει αντί του Λαού ποιοι θα τον αντιπροσωπεύσουν στο κοινοβούλιο. Προς την κατεύθυνση δε των βουλευτών, διότι τους μεταβάλλει σε έρμαια του αρχηγού του κόμματος, ο οποίος τους εξουσιάζει πλήρως, διαχειριζόμενος την ψήφο τους κατά την ιδίαν αυτού βούληση, με την απειλή ότι αν δεν συμμορφωθούν με την γνώμη του, θα διαγραφούν από το κόμμα και δεν θα συμπεριληφθούν στη λίστα των υποψηφίων στις επόμενες εκλογές. Το ότι η εκλογή των βουλευτών με λίστα είναι αντισυνταγματική, δεν χρειάζεται να τονισθεί ιδιαίτερα, διότι προκύπτει ευθέως καθ’ημάς από την απλή ανάγνωση των άρθρων 51§3 και 52 του Συντάγματος, σύμφωνα με τα οποία α) οι βουλευτές εκλέγονται με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία από τους πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα, όπως ο νόμος ορίζει, και β) η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργιών της πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να την διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση… Με βάση λοιπόν τις διατάξεις αυτές, οι βουλευτές «εκλέγονται από τους πολίτες που έχουν το εκλογικό δικαίωμα». Αυτό σημαίνει ότι οι βουλευτές πρέπει να εκλέγονται από τον Λαό και όχι από το κόμμα, όμως με βάση τις εκλογές με λίστα υποψηφίων που καταρτίζεται κατά τα ανωτέρω από το κόμμα, οι βουλευτές δεν εκλέγονται από τον Λαό, αλλά από το κόμμα, το οποίο υποχρεώνει τους πολίτες να «εκλέξουν» αυτούς ως βουλευτές που εκείνο προτείνει, και όχι άτομα της δικής τους αρεσκείας, παρ’όλο που δεν έχει (το κόμμα) αυτό το δικαίωμα από το Σύνταγμα.
Το κοινοβουλευτικό σύστημα επί των ημερών μας κατευθύνεται σε όλες τις εκφάνσεις του από τον κομματικό φόβο, τον οποίο εμπνέουν τα κόμματα στους βουλευτές και αντιπροσώπους του Λαού.
Πρώτον, είναι η απειλή και ο φόβος της διαγραφής τους από το κόμμα· και δεύτερον, η απειλή και ο φόβος της μη συμμετοχής τους στη λίστα υποψηφίων βουλευτών, την οποία λίστα καταρτίζει ο αρχηγός του κόμματος. Έτσι με επικρεμάμενη επί των κεφαλών τους την κομματική ρομφαία, οι αντιπρόσωποί μας ζουν συνεχώς κάτω από τον στυγνό εκβιασμό της κομματικής πειθαρχίας και έχουν να επιλέξουν ή την τυφλή υποταγή στον αρχηγό ή να πάνε στο σπίτι τους. Αν προσωρινά ανεξαρτητοποιηθούν όπως έπραξαν αρκετοί, μόνοι τους δεν έχουν πλέον καμμία τύχη για επανεκλογή τους. Έτσι θα πρέπει πάλι να αποφασίσουν τι προτιμούν να επιλέξουν: να πάνε στο σπίτι τους ή στο κομματικό μαντρί; Η αληθινή Δημοκρατία και ο Συνταγματικός νομοθέτης τον αντιπρόσωπο του Λαού ούτε στο σπίτι τον θέλουν ούτε περιορισμένο, «μαντρωμένο», σε κομματικό «μαντρί» να κοιτά τι θέλει ο αρχηγός του «μαντριού».
Ο Συνταγματικός νομοθέτης διά του Άρθρ.51 παρ.2 ορίζει ότι οι βουλευτές δεν είναι αντιπρόσωποι του κόμματος, αλλά του έθνους και του λαού και γι’αυτό με το άρθρο 60 παρ.1 ορίζει ότι: «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Η δημοκρατία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ελευθερία, η οποία συνιστά την ουσία της! Χωρίς ελευθερία δεν νοείται δημοκρατία! Χωρίς την κοινοβουλευτική ελευθερία δεν μπορεί να λειτουργήσει το κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Η απαλλαγή του βουλευτή από οποιαδήποτε εξάρτηση είναι κατά μία άποψη απόλυτη και ισχύει έναντι πάντων. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να θέσει περιορισμούς και μάλιστα εκβιαστικούς στην γνώμη και την ψήφο των αντιπροσώπων του Λαού.
Δυστυχώς οι Έλληνες βουλευτές είναι πλέον απολύτως υποταγμένοι στα κόμματά τους, τα οποία προσδιορίζουν την ψήφο τους και κατευθύνουν την γνώμη τους στην δική τους προκαθορισμένη γραμμή, παραβιάζοντας έτσι τη διάταξη του άρθρου 60§1 κατά τρόπο ευθύ και απροκάλυπτο! Η ψήφος του βουλευτή πλέον ανήκει στο κόμμα, και η γνώμη του πρέπει πάντα να συμπίπτει με την κομματική γραμμή. Ελεύθερη ψήφος εντός του κόμματος δεν νοείται. Ο βουλευτής με την ελεύθερη ένταξή του στο κόμμα αυτοπεριορίζεται και εκχωρεί την ψήφο του στο κόμμα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το τελευταίο διάστημα τέθηκε πλήθος ζητημάτων που αφορούσαν την εθνική υπόσταση του έθνους και την εξαθλίωση του κυρίαρχου Λαού, ουδείς αντιπρόσωπός μας δεν συγκάλεσε σε δημόσια συνάθροιση τον Λαό της περιφερείας του να τον ενημερώσει περί αυτών και να ζητήσει να μάθει τη βούλησή του και τι τελικά ο Λαός ο οποίος τον εξουσιοδότησε θέλει να ψηφίσει ο αντιπρόσωπός του. Αγνόησαν παντελώς τη βούληση αυτών που τους έθεσαν εκπροσώπους τους. Έτσι και οι ίδιοι οι αντιπρόσωποι εμπράκτως διαχρονικά δείχνουν να αδιαφορούν για τη βούληση του εντολοδότη τους Λαού και να ενδιαφέρονται μόνο για τη βούληση του αρχηγού τους και όχι μόνο, αφού τις περισσότερες φορές νομοθετούν υπέρ εθνικών εργολάβων και εκδοτών και εις βάρος των συμφερόντων του Λαού. Επομένως δεν περιορίζεται έξωθεν, ώστε να γίνεται λόγος περί εμφανούς παραβίασης της ως άνω συνταγματικής διατάξεως, αλλά έσωθεν, οικειοθελώς κατά κάποιο τρόπο, κάτω όμως από την απειλή και τον φόβο που αιωρείται, παραιτείται από το «απεριόριστο και αδέσμευτο» του δικαιώματος της ψήφου και της γνώμης και αρνείται και να ενημερώσει τον Λαό και να γνωρίσει τη βούληση του Λαού. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, η οποία εκφράζει τη βασική θέση της «κομματικής δημοκρατίας», αφού οι βουλευτές κατά το Σύνταγμα εκλέγονται μόνο μέσα από τα κόμματα, είναι λογικό αυτά να καθορίζουν και την ψήφο τους. Και για όσο χρόνο ο βουλευτής παραμένει στο κόμμα, οφείλει να θέτει στη διάθεση αυτού την ψήφο του, την οποία δεν επιτρέπεται να διαχειρίζεται κατά το δοκούν, αλλά σύμφωνα πάντα με την κομματική γραμμή, την οποία οφείλει να ακολουθεί πάντοτε χωρίς καμμία απολύτως παρέκκλιση. Δεν αμφισβητούμε ότι υπάρχουν κάποιοι αντιπρόσωποί μας που σέβονται τον Λαό που τους ψήφισε και προσπαθούν να τον υπηρετούν κάτω ακόμα και από τις απειλές και τους φόβους που προαναφέραμε και υφιστάμενοι και συνέπειες για τη συνεπή προς τον Λαό στάση τους. Αυτοί δυστυχώς όμως μετριούνται στα δάχτυλα του ενός και μόνο χεριού και υφίστανται τις συνέπειες της κομματικής αυταρχικής «Δημοκρατίας». Οι περισσότεροι όχι μόνο δεν ενημερώνουν τον Λαό, λ.χ. τι απαιτεί το προς ψήφιση μνημόνιο, όχι δεν ζητούν να μάθουν ποια είναι η βούληση του Λαού για το συγκεκριμένο θέμα, τι θέλει να ψηφίσουν, αλλά υπογράφουν και ψηφίζουν τα μνημόνια χωρίς καν να τα διαβάσουν(!!), υπηρετώντας απόλυτα και με τυφλή εμπιστοσύνη τη θέληση των τοκογλύφων δανειστών, που δι’αυτών των μνημονίων επιβάλλουν επαχθή μέτρα στον Λαό και το έθνος.
ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ
