Το πλέγμα ζωής του μέσου Ελληνα με τη ραγιάδικη νοοτροπία του, που δεν καθορίζει καμία συγκεκριμένη στάση, εκμεταλλλεύτηκε η μέχρι σήμερα ασκούμενη πολιτική και οι ακατανόμαστοι διαπλεκόμενοι. Εμμεσα, αλλά καταλυτικά αυξομείωναν τις τάσεις και τις εντάσεις των πολιτών για αμετροέπεια, λιγότερη πολιτική σκέψη, περισσότερη τηλεοπτική αποχαύνωση, πετυχαίνοντας για το ίδιο το σύστημα, που το συγκροτούν αδιάφοροι και ανεπαρκείς πολιτικοί και τα τρωκτικά του δημοσίου χρήματος, το ταχύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Κακοδιοίκηση και δημαγωγία που αναπαράγεται σε ευρήματα, για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία επιτευγμάτων. Αυτός ο φαύλος κύκλος , που σταθεροποιεί τις σατραπείες των φαύλων και ανικάνων στην πολιτική και τους τομείς της εξουσίας, μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση της οικονομικής κατάρρευσης. Μας οδήγησε, επίσης, σε μια τρομερή σύγχυση που κυριαρχεί στον καθορισμό του εννοιολογικού περιεχομένου πολλών χαρακτηρισμών της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής. Μας οδήγησε στην απαράδεκτη διαστρέβλωση των συμβόλων του λόγου, που γίνεται εσκεμμένα από τους προπαγανδιστές και τους δημαγωγούς. Κι αυτό αποτελεί πρόκληση για την κοινή λογική και κυνική αναίδεια των τυχοδιωκτών της εξουσίας.
Πρόκειται για μια αυταπόδεικτη αλήθεα. Οπως δεν επιδέχεται αμφισβήτησης και η διαπίστωση ότι η προσωπική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολότητας. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε τη σύνδεση της Δημοκρατίας με την ατομική συνείδηση και ευθύνη, αλλά και την αρμονία της ατομικής ελευθερίας με την κοινωνική ελευθερία.
Το πρόβλημα της ευθύνης μας που είναι το μέγα πρόβλημα της κοινωνίας μας και ο "ελλείπων δεσμός", ανάμεσα στην κυβέρνηση και στον πολίτη, ανάμεσα στη μονάδα και το πλήθος, οξύνει την ανάγκη να αναλάβουμε πρωτοβουλίες εναντίον της "μηχανοποίησης" της πολιτικής. Μόνο έτσι η πολιτική θα πάψει να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των πολιτών. Από τις πρωτοβουλίες, και όχι από τη απάθεια και την ευπιστία, θα εκπηδήσει η "λύση" στα προβλήματα της κοινωνίας, που δεν είναι ούτε σύνθημα, ούτε πολιτικό τέχνασμα. Είναι πλήρωση ψυχής, είναι ησυχασμός της συνείδησης...
Οσο δεν αναγνωρίζουμε την ευθύνη μας , τόσο στο μεταξύ της πολιτικής "αυθεντίας" και ελευθερίας κλίμα, θα επωάζεται, εκκολάπτεται και θα εξαπλώνεται επιδιμικώς, ο "καρκίνος" της Δημοκρατίας, η δημαγωγία. Αυτή είναι η μεγάλη ασθένεια της Δημοκρατίας. Γνωστό δε είναι το κατόρθωμα του πρώτου "διδάξαντος" την δημαγωγία Κλέωνος, ο οποίος έπεισε τον λαό των Αθηνών δια βοής να εγκρίνει το ψήφισμα, με το οποίο κατεδικάζετο ο δημιουργός του "χρυσού αιώνος" Περικλής, να πληρώσει πρόστιμο στην Πολιτεία!...
Οι σημερινοί δημαγωγοί της τρικομματικής κυβέρνησης, αλλά και οι προκάτοχοί τους στην εξουσία, που μας οδήγησαν στον οικονομικό όλεθρο, στην κοινωνική εξαθλίωση και τη δουλική υποταγή στους δανειστές ή τα όποια συμφέροντα των διεθνών αγορών, κάνουν πολύ χειρότερα. Εχουν "χαράξει" την πορεία πρός το τέλος...Η Δημοκρατία αποθνήσκει!
Απαιτείται κοινωνική αγωγή, που να αρμόζει στις δημοκρατικές αρχές και αγωγή συμπεριφοράς έναντι των κυβερνώντων. Ηρθε η ώρα να απεκδυθούμε τους δισταγμούς μας, να αναλάβουμε την ατομική μας ευθύνη, και γυμνοί κάτω από τον ήλιο της Ελλάδας, γυμνοί μέσα στο φως από προκαταλήψεις και προσδέσεις σε ψευδεπίγραφες προσδοκίες που "τεχνουργούν" και μας επιβάλλουν οι "τεχνίτες" των αορίστων πολιτικών διαδρομών, να προχωρήσουμε μαζί με εκείνους που θα συμπορευτούν προς την κατεύθυνση της ευθύνης.
Μέσα σε τούτους τους καιρούς της πολιτικής θολότητας και της κοινωνικής διάλυσης, πολλά από τα κατακάθια της πολιτικής ξεκόλλησαν από τη λάσπη του κοινωνικού βυθού κι ανασύρθηκαν από τη δύναμη της θρασύτητας και του συμφέροντος στην επιφάνεια. Και έγιναν τα "κατακάθια" με ονοματεπώνυμο μάλιστα οι επίδοξοι "σωτήρες" μας. Και δεν λείπουν, βέβαια, οι διάφοροι αρλεκίνοι και παπαγαλάκια της εξαγορασμένης πληροφόρησης, που πυκνώνουν τις εμπροσθοφυλακές, σίγουροι για τη επερχόμενη ασυδοσία και πρόθυμοι να προωθήσουν την "τεχνιτή" αισιοδοξία των κυβερνώντων, των υπόδουλων στα ανομολόγητα συμφέροντα των δανειστών.
Ο πόνος είναι η διάστασή μας με το καθημερινό γεγονός. Πρέπει να αναλάβουμε τη ευθύνη μας. Σήμερα περισσότερο από άλλοτε. Σήμερα, βασανιστικότερα από κάθε προηγούμενη περίοδο στην ιστορία. Δεν μπορεί να περιμένουμε την κινεζική "εισβολή" κεφαλαίων και να αρκούμαστε στα κυβερνητικά ευχολόγια, διεκδικώντας μια μέθεξη με την κυβερνητική αβελτερία και ψευδολογία.
Η "λύση" είναι η απόδραση από την απάθεια και η ανάληψη της προσωπικής μας ευθύνης. Ετσι θα συγκροτηθεί η συλλογική ευθύνη για την οικοδομή του παρόντος. Δεν υπάρχει το περιθώριο του χρόνου. Αλλοτε οι αγώνες ήταν πιο άνετοι, γιατί δεν υπήρχε απαραίτητα η πίσεση της ιστορίας. Η ευθύνη αφορούσε το μέλλον και επέτρεπε ένα περιθώριο ραθυμίας. Τώρα χρειάζεται εγρήγορση. Πόσο πιο μεγάλο πρέπει να γίνει το δράμα της κοινωνίας , το δράμα της Ελλάδας; Πόσο ακόμα θα δεχόμαστε με...λαίμαργη αναμονή τις κυβερνητικές ή ευρύτερα πολιτικές ανοησίες; Πόσο θα αντέχουμε ακόμα στον κάματο της άτεκνης προσδοκίας;
Και μπορεί να αντιτάξει κάποιος ή και πολλοί ότι η παρούσα κυβέρνηση "προσπαθεί" κι ότι αποτελεί "ελπίδα" για διέξοδο από το αδιέξοδο...Δικαίωμά τους να είναι διαδρομιστές της ουτοπίας ή εκφραστές και συνοδοιπόροι της κυβέρνησης στον αφανισμό της κοινωνίας. Απευθύνομαι στους πολλούς. Και οι πολλοί δεν είναι αυτοί που στηρίζουν το κυβερνητικό σχήμα...Κι αυτοί πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη τους, ο καθένας χωριστά, κι όλοι μαζί για την ανατροπή της κοινωνικής αθλιότητας...
Χρειάζεται η πίεση "εκ των κάτω". Η πίεση τούτη είναι συναισθηματική και καθαρά πολιτική, που ασκείται με επιβολή από αυθόρμητες κινητοποιήσεις και όχι οργανωμένες έτσι, ώστε σύντομα να αποδιοργανωθούν, όπως έγινε με το...κίνημα των αγανακτισμένων.
Πρόκειται περί ουτοπίας; Ισως...Αλλά μια ουτοπία που η προσταγή της Ιστορίας, επείγουσα και δραματική, επιβάλλει να πραγματοποιηθεί το ταχύτερο. Γιατί αν δεν πραγματοποιηθεί, όλοι ή σχεδόν όλοι στον τόπο μας, που εν πολλοίς δεν θα μας ανήκει πλέον, θα βλέπουμε μόνο τις πληγές μας και δεν θα νιώθουμε παρά μονάχα μίσος, μίσος ζωτικό: "Το μίσος πρός ό,τι αδιαφορήσαμε, πρός ό,τι δεν είναι ελευθερία!"
πηγή
