Γράφει ο Κώστας Στούπας
Οι λαοί που διαθέτουν διορατικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ έχουν εμπιστοσύνη σ΄αυτές καθώς τούτες δεν λειτουργούν ως ευκαιριακοί άρπαγες, αλλά μέσω ενός κοινωνικού συμβολαίου διανομής του παραγόμενου πλούτου και της ευημερίας με προοδευτικό τρόπο. Προοδευτικός τρόπος δεν είναι η διανομή ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός μόνο αλλά και ανάλογα με την προσπάθεια. Γιατί είναι η ανταμοιβή της προσπάθειας που λειτουργεί ως κίνητρο στην πρόοδο.
Οι λαοί αυτοί λοιπόν χρεοκοπούν σπανιότερα γιατί προλαμβάνουν τις εξελίξεις και μεταρρυθμίζουν το μοντέλο πριν καταρρεύσει.
Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010 χωρίς να καταρρεύσει, χάρη στην κομβική θέση της στο διεθνές σύστημα και κυρίως της συμμετοχή της στη Ευρωζώνη.
Αυτό είχε θετικές πλευρές και αρνητικές. Όταν δεν καταρρεύσει ένα οικονομικό και πολιτικό μοντέλο δεν διαλύονται αυτόματα οι παλιές δομές. Αυτό είναι μια αρνητική εξέλιξη γιατί αν δεν γίνουν αλλαγές η επόμενη χρεοκοπία θα είναι θέμα βραχέως χρόνου.
Όταν καταρρέει ένα σύστημα ολοσχερώς, η κοινωνική διάλυση και ένταση μπορεί να οδηγήσει σε χάος. Αυτό το αποφύγαμε και είναι θετικό.
Προσέξτε πόσο εύκολα πολιτικά υποκείμενα με αναφορά στο ναζισμό, το σταλινισμό ή τον γραφικό τσαβισμό βρήκαν ακροατήριο, δημιουργώντας προϋποθέσεις «αυτοκτονίας» και όχι αναγέννησης μιας χώρας μετά από μια χρεοκοπία.
Από την άλλη πλευρά όμως έχουμε ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα κυρίως κρατικοδίαιτο που είναι σε διαπλοκή με ένα στρώμα εκατοντάδων χιλιάδων πελατών που παρασιτούν στο κράτος και μια οικονομική ολιγαρχία που επιβιώνει κυρίως χάρη στον προστατευτισμό.
Το πολιτικό αυτό σύστημα προσπαθεί να επιβιώσει και να εξασφαλίσει και την επιβίωση των άλλων δυο πλευρών οι οποίες συνθέτουν την πολιτική και οικονομική πυραμίδα.
Το πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας και πελατοκρατίας που χρεοκόπησε τη χώρα, προσπαθεί να επιβιώσει και να εξασφαλίσει και την επιβίωση της κρατικοδίαιτης οικονομικής ολιγαρχίας της μεταπολίτευσης.
Αυτός είναι ο λόγος που όλο το πολιτικό φάσμα από τη δεξιά μέχρι και την αριστερά, ένα δρόμο εξόδου από την κρίση χρεοκοπίας βλέπει: Ενα σχέδιο Μάρσαλ, του Βορρά προς το Νότο. Ήτοι, μερικές δεκάδες δισ. ευρώ τα επόμενα χρόνια που θα τα μοιράσουν μεταξύ τους πολιτικοί, πελάτες και κρατικοδίαιτοι ολιγάρχες όπως κάνουν τις τελευταίες δεκαετίες τουλάχιστον.
Η ορθή αντιμετώπιση είναι η δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης και διεκδίκησης από την ελληνική οικονομία μιας θέσης στο διεθνές γίγνεσθαι με ανταγωνιστικούς όρους.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει μια θέση στο διεθνή ανταγωνισμό είτε σαν χώρα φθηνού εργατικού δυναμικού, είτε σαν μια χώρα υψηλής προστιθέμενης αξίας. Το αστείο είναι πως η αριστερά που φέρει την ευθύνη «σταβλοποίησης» των πανεπιστημίων (η βάση μιας οικονομίας υψηλής προστιθέμενης αξίας) κατηγορεί όλους τους άλλους για την βουλγαροποίηση του Έλληνα εργαζόμενου. Αυτό δεν σημαίνει πως τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν έχουν μικρότερες ευθύνες. Το ΠΑΣΟΚ εισήγαγε και καθιέρωσε τις συνθήκες διάλυσης…
Ο αγώνας για επιβίωση…
Το παλιό μοντέλο οικονομίας προσπαθεί να επιβιώσει και όπως είναι φυσικό προσπαθεί να εντοπίσει τα αρνητικά του καινούργιου και να τα μεγεθύνει.
Το καινούργιο έρχεται συνήθως ως αντιγραφή ενός κανονιστικού πλαισίου που υπάρχει στην ΕΕ η οποία διακρίνεται σαν γραφειοκρατικός «δεινόσαυρος», αλλά ενίοτε εκφράζει και οικονομικά συμφέροντα ισχυρότερων οικονομιών. Με λίγα λόγια το καινούργιο για την Ελλάδα είναι αυτό που θα αναγκαστεί να αλλάξει μέσα στην επόμενη δεκαετία λόγω των προσαρμογών που βάζει η δημογραφική γήρανση και η παγκόσμια αναδιανομή, λόγω της βελτίωση της θέσης των αναπτυσσόμενων οικονομιών.
Ενδιαφέρον στο σημείο αυτό, πάνω σε αυτό τον προβληματισμό έχει το κεντρικό άρθρο του Βήματος Της Κυριακής 23 Μαρτίου με τίτλο « (Δεν) Κάνει καλό!» Όπου περιγράφει υπαινικτικά το τέλος του μονοπωλίου της Φιξ και την αντικατάστασή του από αυτό της «Αθηναϊκής Ζυθοποιίας» (Heineken).
Μοιάζει σαν μια μερίδα εγχώριων μονοπωλίων να ισχυρίζεται πως λίγα θα πετύχουμε αν τα αλλάξουμε καθώς απλώς ιδιοκτήτες μονοπωλίων θα αλλάξουμε.
Εν τω μεταξύ το παλιό στην Ελλάδα μεταμφιέζει τα συμφέροντά του ως συμφέροντα των ευπαθών κοινωνικών ομάδων για να τα διασώσει. Η πρόφαση της κοινωνικής αλληλεγγύης ή του πατριωτισμού αποτελούσε πάντα ένα προσφιλές καταφύγιο των απατεώνων.
Η πολιτική εξουσία στην Ελλάδα, εν μέσω πιέσεων από το εξωτερικό για άνοιγμα των αγορών και στο εσωτερικό για διατήρηση των μονοπωλίων, ακολουθεί μεσοβέζικες λύσεις που οδηγούν σε «τερατογεννέσεις».
Αντί να ανοίξει την αγορά του τζόγου και να δώσει πολλές άδειες σε εταιρείες που θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους, μετέτρεψε το κρατικό μονοπώλιο του ΟΠΑΠ σε ιδιωτικό μονοπώλιο, διασφαλίζοντας μόνο πως το δημόσιο θα εισπράττει σημαντικά έσοδα για να συντηρεί κόμματα και πελάτες.
Αντί να βγάλει το Ελληνικό σε διεθνή διαγωνισμό με άδεια λειτουργίας καζίνο, το έβγαλε χωρίς, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει διεθνές ενδιαφέρον αλλά μια προσφορά από το εσωτερικό. Αν τώρα η άδεια εκδοθεί αργότερα θα αποτελεί δώρο και θα αφήσει εύλογες υποψίες.
Το πολιτικό σύστημα επίσης, ενώ η χώρα έχει χρεοκοπήσει, βλέπει με βραχυπρόθεσμο ορίζοντα μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Έτσι από το πρωτογενές του 2013 αντί με 500 εκατ. να ξεκινήσει τη διασύνδεση της Κρήτης και των νησιών με το δίκτυο της ΔΕΗ, το μοιράζει σε εφάπαξ 500άρικα σε ευπαθείς ομάδες. Η διασύνδεση που στοιχίζει περί το 1,5 δισ. ευρώ θα εξοικονομούσε για τα ελληνικά νοικοκυριά ένα κόστος 700 εκατ. ευρώ το χρόνο. Δηλαδή, σε δυο χρόνια θα είχαμε απόσβεση και σε δέκα χρόνια όλοι οι Έλληνες θα πληρώναμε 7 δισ. ευρώ λιγότερα σε λογαριασμούς της ΔΕΗ. Ενας αναγνώστης της στήλης που είναι στέλεχος γνωστού ξένου οίκου είχε γράψει σχετικά στη στήλη προ ημερών με αρχικά.
Αντί να επενδύσουν στην δημιουργία νέων σύγχρονων λιμανιών ικανών να δέχονται κρουαζιερόπλοια που φέρουν εισόδημα στη χώρα, έδωσαν προτεραιότητα στην Ιονία Οδό που συνδέει, όπως σωστά είχε γραφτεί για τη γέφυρα στο Ρίο το Τίποτα με του Πουθενά.
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί είναι άσχετοι και ευκαιριακοί ή γιατί σχεδιάζουν με βάση τις πιέσεις των εκάστοτε συμφερόντων;
http://ksipnistere.blogspot.gr/
