Το 9ο τεύχος του UNFOLLOW, κάτω από τη σκιά του Τσίπρα, προειδοποιεί: ‘Δεν θα σε σώσει αυτός’. Το σαφές υπονοούμενο είναι ότι κανείς δεν πρόκειται να σε σώσει, αφού καμία αυθεντική σωτηρία δεν μπορεί να έχει παθητικό πρόσημο.
Η ενημέρωση, η συμμετοχή, η διεκδίκηση, το... ρίσκο των κεκτημένων, η αμφιβολία, η αναζήτηση είναι πολιτικές ενέργειες-προαπαιτούμενα για την ατομική και την συλλογική σωτηρία. Η παθητικότητα της μεσσιανικής προσδοκίας για σωτηρία-delivery από τον πεφωτισμένο ηγέτη οδηγεί αναπόδραστα σε διαρκή ματαίωση και αλλοτρίωση της ταυτότητας του πολίτη και της κοινωνίας.
Δυστυχώς, το άρωμα της παθητικότητας και της προσήλωσης
στην ιδιωτεία είναι διάχυτο στην ελληνική πραγματικότητα εδώ και
δεκαετίες. Αν το δούμε σε ένα γενικότερο πλαίσιο, η κυρίαρχη στάση ζωής
δεν απέχει ιδιαίτερα από το σχήμα: ‘εκπαίδευση αποκλειστικά και μόνο για
να βρω δουλειά – κατανάλωση για να νοηματοδοτήσω τη ζωή μου’.
Αυτή η πρωτοφανής αφοσίωση στην ιδιωτική σφαίρα και η αποχή
από τα ‘’πολιτικά’’ θεωρείτο σχεδόν αρετή και ένδειξη σωφροσύνης,
νοημοσύνης. Η ταύτιση της πολιτικής ενέργειας με τον επαγγελματία
πολιτικό δημιούργησε την ψευδαίσθηση της κανονικότητας και περιόρισε
ασφυκτικά την έννοια της πολιτικής ευθύνης την οποία μεταβιβάσαμε άνευ
όρων (εξαιρουμένων των πελατειακών) στους full-time επαγγελματίες της
πολιτικής.
Η πολιτική έκφραση, ακόμα και στις παρέες, καταδικαζόταν ως
ανυπόφορα μπανάλ, παρωχημένη, περιττή. Όμως, το μοντέλο του
περιχαρακωμένου ιδιώτη δεν έμεινε πουθενά και ποτέ ατιμώρητο. Φυσικό
επόμενο, η ενασχόληση με τα κοινά να αφεθεί στα πιο λούμπεν στοιχεία της
κοινωνίας. Μιλάμε για πρωτοφανή και διαρκή παράδοση της δημόσιας
σφαίρας στους κουτοπόνηρους μακιαβελιστές που διοίκησαν και διοικούν τη
χώρα. Ακόμα χειρότερα, η αρρώστια του απαθούς ιδιώτη επιφέρει
συνειδησιακή αποχαύνωση σε όλες τις εκφράσεις της ζωής. Η μετάσταση της
νόσου της πολιτικής και συνειδησιακής αποχαύνωσης ονομάζεται φασισμός.
Πλέον, αυτός ο απολιτίκ καρκίνος βρίσκεται σε στάδιο
νεοναζιστικής μετάστασης. Η άνοδος των ελλήνων ναζί δεν είναι τίποτα
περισσότερο από ένα τελικό σύμπτωμα του απολιτίκ καρκίνου, το οποίο
μάλιστα αποπροσανατολίζει από τα βαθύτερα αίτια της ελληνικής
νοσηρότητας.
Η πανταχού παρούσα α-συνειδησιακή ύβρις ‘’εγώ δεν
ασχολούμαι με τα πολιτικά’’ θεμελιώνει την άτη του κοινωνικού
δαρβινισμού. Πολύ απλά και αναπόφευκτα, η κοινωνία που απέχει από τα
δημόσια θα λαμβάνει ως αντίδωρο γεωργιάδηδες να δηλώνουν: ‘’όποιος δεν
προσαρμόζεται, πεθαίνει’’. Η απειλή είναι απολύτως σοβαρή και καθόλου
μεταφορική. Η οικονομική αποτυχία, η αδυναμία κάποιου να προσαρμοστεί
στην προκλητικά στοχευόμενη αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω θα
μεταφράζεται σε θάνατο της αξιοπρέπειας ή ακόμα και σε βιολογικό θάνατο.
Με αυτά τα δεδομένα, η μόνη αναίμακτη επαναστατική πράξη
ενάντια στον κοινωνικό δαρβινισμό και τον ναζισμό είναι η συνειδησιακή
αφύπνιση και η προσπάθεια αυτονόμησης της σκέψης. Ευτυχώς ή δυστυχώς,
δεν υπάρχουν αρκετοί συνειδησιακοί κήρυκες στην ελλάδα του σήμερα. Έτσι
καλούμαστε ως μονάδες να πετύχουμε την προσωπική μας συνειδησιακή
αφύπνιση. Φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο εγχείρημα για μια κοινωνία
ναρκωμένη, τρομοκρατημένη και βαθιά χτυπημένη από τον καρκίνο του
απαίδευτου απολιτίκ ιδιώτη.
Μονάχα μια συνειδησιακή επανάσταση θα προσφέρει στην
κοινωνία την απαραίτητη μαγιά πολιτών ώστε να επανακαταλάβουμε τη
δημόσια σφαίρα και να επιβάλλουμε την πολιτική ατζέντα από τα κάτω προς
τα πάνω.
Φαντάζει ουτοπικό αλλά είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος.
Γιατί, κανένας δεν πρόκειται να σε σώσει, idiot!
Σε σύνδεση με τα παραπάνω, η διαχρονική σκέψη του Μπερτολτ Μπρεχτ:
“Ο χειρότερος αναλφάβητος είναι ο πολιτικά αναλφάβητος. Δεν
ακούει τίποτε, δεν βλέπει τίποτε, δεν συμμετέχει στην πολιτική ζωή.
Μοιάζει σαν να μην γνωρίζει ότι το κόστος ζωής, η τιμή των φασολιών, του
αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα εξαρτώνται από πολιτικές
αποφάσεις. Ακόμα χειρότερα περηφανεύεται για την πολιτική του άγνοια,
φουσκώνει το στήθος του και δηλώνει πως μισεί την πολιτική. Δεν
γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως εξαιτίας της αποχής του από την πολιτική
υπάρχει η πορνεία, το εγκαταλελειμμένο παιδί, ο ληστής και ακόμα
χειρότερα, οι διεφθαρμένοι κυβερνήτες, οι λακέδες των διεθνών εταιρειών
που μας εκμεταλλεύονται.”
nostimonimar.gr
