Τι κι αν, δεν ξεπεράσαμε ακόμα το σοκ από την δόση των φόρων που πληρώσαμε, είχαμε δεν είχαμε, πριν λίγες ημέρες.
Τι κι αν περιμένεις τις 100 δόσεις που ακόμα δε έρχονται να ρυθμίσεις τα ληξιπρόθεσμα.
Στο προσκήνιο έρχονται η ΝΔ που γιορτάζει τα 40 χρόνια της ιδρύσεως της με στελέχη και οπαδούς να χειροκροτούν τον Σαμαρά, ενώ η νεολαία του Σύριζα «Πολεμάει και τραγουδάει» (όπως δήλωσε ο πρόεδρος Τσίπρας) σε παρτάκια με swing και τσιφτετέλια. Κάπου εκεί ανάμεσα από τα πανηγύρια βρίσκεται και η πραγματικότητα στριμωγμένη, όπως στριμωγμένος είσαι κι εσύ ανάμεσα στην μεταξωτή γραβάτα του Σαμαρά και το μπούστο της νεαρής οπαδού του Σύριζα.
40 χρόνια γιορτής για την ΝΔ που το αποτέλεσμα της πολιτικής που χάραξε είναι η ίδια σου η κατάντια. Η κατάντια σου, το αποδεικτικό στοιχείο του κάθε νοικοκυραίου ψηφοφόρου ότι επί 40 χρόνια «πηδούσε» συνειδητά και τώρα το γλεντάει πάνω από στα ερήπια που άδησαν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν.
Από την άλλη η ξαναμμένη νεολαία που όπως δείχνουν τα γλέντια της στον αριστερό πολιτικό χώρο που την θρέφει, δεν την νοιάζει τίποτα και δεν βλέπει τίποτε τραγικό να συμβαίνει τριγύρω.
Όλα βαίνουν καλώς τι κι αν ο σακατεμένος λαός προσπαθεί να σώσει αν σώζετε πια η αναπηρική του σύνταξη. Καμιά ανησυχία δε έχει η νεολαία για το αν ο πατέρας της είναι λίγο πριν την ακύρωση της σύνταξής του για να σωθεί το ταμείο του ΙΚΑ. Το πρόσωπό του θα μπορούσε να γίνει ένα καταπληκτικό τατουάζ στα κωλομέρια της ξαναμμένης 20χρονης Συριζαίας. Η σιγουριά της και ανεμελιά της προκλητική λες και έχει κωλυμένα μερικές χιλιάδες ένσημα στο ιερό της σημείο και να τα κουβαλά κάθε φορά που πρέπει να επιδεικνύει τα «προσόντα» της για έναν πλάγιο διορισμό.
40 χρόνια ξεπουλημένης δημοκρατίας που έφτιαξε εκτρώματα κόμματα να χωρέσει όλος ο ωχαδερφισμός, η υποτέλεια, η τεμπελιά, το ρουφιανιλίκι που διέπει την μεγαλύτερη μερίδα των Νεοελλήνων. Σε αυτά τα χρόνια είδαμε το ΠΑΣΟΚ να αλωνίζει, το Συνασπισμό να δημιουργείται, το ΚΚΕ να νομιμοποιείται, τους ναζιστές να γίνονται κόμμα δημοκρατικό, το παρακράτος να γίνεται κράτος, κόμματα της αριστεράς να δημιουργούνται και να διαλύονται με ταχύτητα φωτός.
40 χρόνια είδαμε την Ελλάδα να γίνεται μπετόν και αντιπαροχή, τεμπέληδες να στοιβάζονται στον ιερότερο χώρο εργασίας μιας χώρας που δεν είναι άλλος από το Δημόσιο, την δημοσιογραφία να γίνεται η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για κάθε πουστιά και κλεψιά πολιτικών προσώπων.
40 χρόνια για να φθάσουμε εδώ, στον απόπατο της Ευρώπης (Ελλάδα) να μακυβερνά ο προδότης δεξιοπασόκος και να προσμένει να πάρει την σκυτάλη της κυβέρνησης ο «τραγουδάμε και πολεμάμε» Συριζαίος. Μόνο που στην συγκεκριμένη εξίσωση ως μοναδικό αποτέλεσμα είναι η απόγνωσή σου. Πολέμα λοιπον εσύ για να τραγουδάνε οι «αριστεροί» και να κονομάνε οι δεξιοκεντρωοαριστεροί.
40 δικά σου χρόνια πέρασαν κιόλας.
Νέε μου, συνέχισε να στρουθοκαμηλίζεις, να χειροκροτάς και να ελπίζεις ότι θα έρθει η μέρα γιορτής και για την πάρτη σου.
Μια χαρά τους φτιάχνεις τις χαρές και τα πανηγύρια μόνο που το τραγούδι που θα ακουστεί στο τέλος να ξέρεις δεν θα ναι τραγούδι θα ναι μποιρολόι και θα το τραγουδήσεις ολομόναχος και όχι επάνω στην σκηνή με τα φώτα αλλά πίσω από αυτή, δίχως φώτα, δίχως φανφάρες, χωρίς δεξιούς συμπαραστάτες και χωρίς αριστερούς αλληλέγγυους.
Χωρίς αυτούς που επί 40 χρόνια γράφουν γελώντας τους στίχους του δικού σου μοναχικού θρήνου!
Δορυς/Dorys
