Ἐσὺ ἤσουν ὁ τόσα χρόνια βολεψάκιας ποὺ τὸ μόνο ποὺ σὲ ἔνοιαζε ἦταν τὸ σὲ ποιὸ μαγαζὶ τῆς παραλιακῆς θὰ περάσεις τὸ Σαββατόβραδο ἢ τὸ πῶς θὰ ἀγοράσεις τὸ καινούριο αὐτοκίνητο γιὰ νὰ τὸ διαφημίσεις στοὺς γείτονες… Φταῖς ποὺ ἤσουν ἕνας δῆθεν. Ἐσὺ ἤσουν ποὺ γυρνοῦσες κουρασμένος σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειὰ καὶ καθόσουν μπροστὰ στὴν τηλεόραση ζαβλακωμένος, θέτοντας τὴ δουλειά σου πάνω ἀπὸ ὅλα καὶ ξεχνώντας τοὺς ἀνθρώπους δίπλα σου. Ποὺ ξεχνοῦσες πὼς δὲ ζοῦμε γιὰ τὰ πράγματα, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Τώρα ποὺ ἔχασες τὰ πράγματα, ἔχασες καὶ τὴ μπάλα μαζί. Καὶ ξέρεις Ἕλληνα; Μὲ πληγώνεις πολύ… Καὶ μακάρι νὰ ἔβρισκα κάτι αἰσιόδοξο στὸ σήμερα ἀλλὰ δὲ βρίσκω.
Δὲν εἶμαι ἀπόλυτη. Σκληρὴ ἴσως. Ἀλλὰ ἐσὺ μὲ ἔκανες. Ἐγὼ σὲ ἀγαποῦσα, καὶ σὲ θαύμαζα Ἕλληνα ὥσπου ποὺ κατάλαβα πὼς οὐδεμία σχέση ἔχεις μὲ τὰ ὅσα θαύμαζα. Τὸ κατάλαβα μπαίνοντας στὸ τρόλλεϋ καὶ βλέποντάς σε νὰ ἀρνεῖσαι νὰ δώσεις τὴ θέση σου σὲ αὐτὸν ποὺ τὴ χρειαζόταν, τὸ κατάλαβα συζητώντας μαζί σου καὶ βλέποντας πὼς τὸ ἐπίπεδό σου ἔφτανε στὸ νὰ σχολιάσεις τὸν ἄλλο, τὸ κατάλαβα ὅταν σοῦ μίλησα γιὰ τὸ παρελθὸν γιὰ τὸ ὁποῖο ἰδέα δὲν εἶχες. Ὅταν σοῦ ἐξέθεσα τὶς ἰδέες μου καὶ τοὺς προβληματισμούς μου καὶ ἐσὺ μοῦ εἶπες εἶσαι μικρὴ γιὰ νὰ τὰ σκέφτεσαι αὐτά.
Ἕλληνα; Κλαίω. Κλαίω ὅταν συνειδητοποιῶ πὼς τὸ μόνο πρᾶγμα γιὰ τὸ ὁποῖο μπορῶ νὰ δείξω μὲ περηφάνια στὸν ξένο εἶναι ὁ Παρθενώνας ἢ οἱ ὀμορφιὲς τῶν ἑλληνικῶν νήσων ποὺ χάρισε ὁ Θεὸς σὲ ἐμᾶς. Κλαίω ὅταν σὲ βλέπω νὰ καταστρέφεις μὲ σπρέυ τὰ ἀρχαῖα μνημεῖα. Κλαίω ὅταν σὲ βλέπω νὰ μὴν ἔχεις νὰ πληρώσεις τὴ Δ.Ε.Η ἀλλὰ ὅλως παραδόξως νὰ ἔχεις τὰ λεφτὰ γιὰ τὰ γαρύφαλλα στὴν Πάολα καὶ τὸν Παντελίδη. Κλαίω ποὺ μὲ εἰρωνεύτηκες ὅταν σοῦ μίλησα γιὰ Χατζιδάκι καὶ ποὺ μὲ κοίταξες σὰν ξένη ὅταν σοῦ εἶπα γιὰ Ἑλύτη.
Καὶ βουρκώνω Ἕλληνα καθὼς σοῦ γράφω ὅλα αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ ξέρω μάταια θὰ πᾶνε, ποὺ θὰ σκεφτεῖς πὼς εἶμαι ἡ ἀθεράπευτα ῥομαντικὴ κι ὀνειροπόλα. Καὶ φωνάζω Ἕλληνα. Φωνάζω ὅταν σὲ βλέπω νὰ σιωπᾶς γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ σοῦ ἐπέβαλαν. Φωνάζω ὅταν σὲ βλέπω νὰ μὴ νοιάζεσαι παρὰ γιὰ τὸν ἑαυτό σου. Φωνάζω ποὺ δὲ στήριξες τὸν ἐκπαιδευτικὸ στὰ Προπύλαια τὸν περασμένο Ὀκτώβρη, τὸν ἐπιστρατευμένο ὑπάλληλο τοῦ ΜΕΤΡΟ ἢ τὶς καθαρίστριες μπροστὰ ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν. Φωνάζω ποὺ δὲ στήριξες κὰν τὸν ἴδιο σου τὸν ἑαυτό. Ποὺ ὑποτάχθηκες στὶς ἐντολὲς τοῦ ἐργοδότη, ποὺ τὸν ἀφήνεις νὰ σὲ ἐκμεταλλεύεται μὰ κάθεσαι. Γιατὶ λὲς ἔχεις ἀνάγκη τὴ δουλειά… Σὲ λυπᾶμαι ποὺ μὲ κοιτᾶς μὲ ἀπορία ποὺ φωνάζω, ποὺ μὲ ἀποκαλεῖς ἐπαναστάτρια.
Ἕλληνα; Ποῦ εἶναι τὸ φῶς; Ἕλληνα; Μοῦ λείπεις…
Ιωάννα Αλεξοπούλου Δουκουμέ
http://ixthis-12.blogspot.gr/2014/10/blog-post_91.html
