Υπενθυμίζω ότι οι διεθνείς σχέσεις δεν διαφέρουν πολύ από τις καθημερινές σχέσεις των ανθρώπων...
Αν υπάρχει κάποιος σε μια παρέα που, λόγω της δύναμης του, καρπώνεται συνεχώς τα οφέλη, θα υπάρχουν και διάφοροι δυσαρεστημένοι με αυτή την κατάσταση. Οι πιο αδύναμοι συνήθως θα βρίζουν από μέσα τους αλλά κάποτε θα βρεθεί ένας που, ακόμη και αν δεν είναι δυνατότερος από τον πιο δυνατό, θα έχει την ικανότητα να του καταφέρει μια κλωτσιά σε κάποιο καίριο σημείο.
Αυτό συμβαίνει αργά ή γρήγορα, ανεξάρτητα από το τι πιστεύω εγώ και εσύ...
Ο Δυτικός τρόπος, αν και έχει πλεονεκτήματα, δεν παύει να έχει και μειονεκτήματα. Ένα από αυτά είναι η απληστία, που στην Δύση έχει φτάσει στον ύψιστο βαθμό. Αυτή διδάσκει κατά βάση και παρόλο που την ντύνει με το ένδυμα της ανάπτυξης και του πολιτισμού, δεν παύει να είναι απληστία.
Διότι, κανείς δεν είναι έτοιμος να βάλει όρια στον εαυτό του, όμως ο πλανήτης έχει όρια και οριοθετεί την ανθρώπινη δράση.
Υπάρχουν πράγματι παιδιά που κλαίνε και καταριούνται τους γονείς τους γιατί δεν τους αγόρασαν το i-phone με το σωστό χρώμα για τα γενέθλια τους, την ίδια ώρα που υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν νερό να πιουν. Δεν λέω ότι για αυτά φταίνε αποκλειστικά οι ΗΠΑ ή ότι θα μας ελευθερώσει η Ρωσία, λέω μόνο ότι αυτά αποτελούν κατάφωρη ανισορροπία του συστήματος, που θα οδηγήσει στην κατάρρευση του.
Οι άνθρωποι δεν έχουν πρόβλημα με την σκληρή ζωή, διότι σε όλα συνηθίζουν.
Έχουν όμως σοβαρό πρόβλημα με την αδικία. Εδώ ταιριάζει το παράδειγμα της Ελλάδας της κρίσης. Η συντριπτική πλειοψηφία θα ήταν έτοιμη να δώσει και το τελευταίο κομμάτι τροφή για να μπορέσει η χώρα να βγει από τον βάλτο, αλλά αισθάνεται αδικημένη, όταν βλέπει ότι μόνο ένα τμήμα του πληθυσμού πληρώνει την νύφη, την ώρα που ένα άλλο τμήμα συνεχίζει να ζει σαν να μην συνέβει τίποτα ή, ακόμη χειρότερα, πλουτίζει την ώρα που άλλοι λιμοκτονούν.
Πάμε λοιπόν στην Δύση.
Το βιωτικό επίπεδο της στηρίζεται σε διάφορους παράγοντες, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι καλοί και θετικοί: έρευνα, δημόσιος διάλογος, αποφάσεις όσο γίνεται από κοινού κλπ. Όμως, και εδώ κυρίως εντοπίζεται η ανισοσρροπία, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό και στην εκμετάλλευση πόρων και ανθρώπων χωρών εκτός Δύσης.
Ακόμη και τα εργοστάσια που μετανάστευσαν στην Κίνα επειδή εκεί οι μισθοί είναι χαμηλότεροι, αποδεικνύουν αυτό που λέω. Για την ευημερία της Δύσης εργάζονται υπό σκληρές συνθήκες άνθρωποι σε άλλες χώρες χωρίς να απολαμβάνουν τα οφέλη της εργασίας τους.
Αυτό δεν είναι καινούριο φαινόμενο, αλλά αποτελεί έναν από τους στυλοβάτες της Δυτικής ανάπτυξης και προόδου. Τι θα ήταν οι ΗΠΑ χωρίς τις αποικίες της; Μιλάμε για μια χώρα όπου το ένα τρίτο του πληθυσμού δεν έχει ιατροφαρμακευτική κάλυψη, έστω σαν αυτή της Ελλάδας.
Αν δεν έχεις δουλειά πεθαίνεις στον δρόμο.
Υπάρχει σοβαρός αναλφαβητισμός σαν αυτόν σε χώρες του τρίτου κόσμου. Έχει φτάσει να μην κάνει εξαγωγές διότι δεν παράγει, διότι έγινε μια κοινωνία υπηρεσιών. Δεν μιλάω για την Νέα Υόρκη αλλά για τις χιλιάδες γειτονιές ανά την επικράτεια που δεν έχουν ιδέα τι γίνεται έξω από το χωριό.
Είναι καλύτερα στην Ρωσία; Όχι βέβαια.
Αλλά η Ρωσία ούτε το στρατιωτικό μπάτζετ των ΗΠΑ έχει ούτε βάσεις σε όλον τον πλανήτη. Πλέον δεν είμαστε στο σημείο όπου συζητάμε που είναι καλύτερα (κατά την γνώμη μας) αλλά στο σημείο όπου ένας (οι ΗΠΑ) ή μια ομάδα (οι Δυτικοί γενικότερα) ζουν και βασιλεύουν σε βάρος των υπολοίπων και μετά κάνουν υποκριτικές φιλανθρωπίες για να σώσουν κάπως την ψυχή τους.
Στον σημερινό κόσμο επικρατεί η αδικία και το δίκαιο του ισχυρού, αλλά αυτά δεν εντοπίζονται αποκλειστικά στις Ρωσικές αξιώσεις, ούτε όμως μόνο στο Κόσσοβο. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα, όπου η Δύση καταληστεύει άλλες χώρες, και αυτό όχι απλά για να επιβιώσει, που θα ήταν θεμιτό και ήδη συμβαίνει με πολύ λιγότερα υλικά αγαθά, αλλά για να απολαμβάνει ένα κομμάτι της τον πλούτο και την χλιδή.
Έχουμε φτάσει σε σημείο να λέμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτοκίνητο, την ώρα που πολλοί δεν ξέρουν αν θα έχουν να φάνε την επόμενη μέρα η εβδομάδα.
Πρόσεξε, δεν κατηγορώ τις ανθρώπινες ανάγκες ή την εξέλιξη τους, προσπαθώ μόνο να προκαλέσω σκέψεις γύρω από το ποιες είναι πραγματικά οι ανάγκες και με ποιο τρόπο και κόστος θα ήταν τίμιο και ηθικό να εκπληρωθούν.
Σε αυτό δεν μπορεί η απάντηση να είναι ότι για να συνεχίσει κάθε παιδί στις ΗΠΑ να έχει υπολογιστή και πάρτι, πρέπει παιδιά σε άλλες χώρες να σκοτώνονται από βόμβες και σφαίρες.
Η Ρωσία απλά κάνει αυτό που κάνουν όλοι σχεδόν οι της Δύσης εδώ και αιώνες. Αν κάποιος είναι ευχαριστημένος με την Ρωσία σήμερα, δεν είναι επειδή προσάρτησε την Κριμαία, αλλά επειδη αντιπαρατίθεται στην Δύση, της οποίας το σκεπτικό και η πρακτική έχουν ακριβές αντίκτυπο στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Το να υπάρχει συνεχής και αδιάκοπη ανάπτυξη σε έναν πεπερασμένο πλανήτη οδηγεί στην αναζήτηση όλο και μεγαλύτερης παραγωγικότητας στον χώρο της εργασίας, κάτι που κάποτε συναντά φυσικά, αξεπέραστα όρια. Είναι όπως στον (πρωτ)αθλητισμό, που έχει και αυτός υποταχθεί στην Δυτική φιλοσοφία της συνεχούς φυγής προς τα εμπρός.
Όσο δεν είναι εφικτό ένας αθλητής να κάνει το κατοστάρι σε μηδέν δευτερόλεπτα, άλλο τόσο δεν είναι εφικτό να είναι μόνιμα η Δύση στην κορυφή.
Κάποτε θα βρεθεί κάποιος που θα πει "Όχι".
Αν αυτός ο κάποιος λέγεται Σαντάμ (που δεν ηταν παρά ένας στυγνός δικτάτορας κατά την γνώμη μου) τότε δεν τρέχει τίποτα. Αν είναι λίγο πιο δυνατός, ή έχει καλύτερες συμμαχίες, όπως ο Άσσαντ, τότε ήδη η αντίσταση αποκτά υπόσταση και ειδικό βάρος.
Αν είναι η Ρωσία ή η Κίνα, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ. Για να τελειώνω με το σεντόνι:
Αν η Δύση δεν βάλει μόνη της όρια στην δική της πλεονεξία και μάλιστα έγκαιρα, θα της τα βάλουν άλλοι και θα είναι οδυνηρό για όλους.
http://anemosantistasis.blogspot.gr
