τεχνάσματα, εφόσον δεν υπάρχουν σε κανέναν τομέα χειροπιαστά αποτελέσματα. Ωστόσο, με τεχνάσματα που έχουν ζωή 24 ωρών δεν μπορείς να πας μακριά. Εξαγοράζεις λίγο πολιτικό χρόνο κι αυτό είναι όλο.
Το πρώτο τέχνασμα είναι οι «χρήσιμες εφεδρείες». Είναι τυχαία άραγε η «ανεξαρτητοποίηση» τριών βουλευτών από τους Ανεξάρτητους Έλληνες; Είναι τυχαίο που όταν φτάνει στα όριά της η αστυνομικο-δικαστική διαχείριση της «Χρυσής Αυγής» μπαίνουν σε εφαρμογή πιο… παραδοσιακές μέθοδοι; Τα ερωτήματα είναι ασφαλώς ρητορικά. Διότι παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, η δόξα μπορεί να κάνει στην άκρη αν πρόκειται να μιλήσει το… χρήμα.
Πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μη βλέπει πως καταβάλλεται μια συντονισμένη προσπάθεια να εκκαθαριστεί το πεδίο πολιτικού ανταγωνισμού γύρω από τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά και την ίδια στιγμή να δημιουργηθεί όπως-όπως ένας «κεντροαριστερός» πόλος -δεκανίκι, ώστε να διασφαλίσουν από κοινού τη συνέχεια των μνημονίων και της πολιτικής των δανειστών. Συνεπώς και «Ποτάμια» φτιάχνονται και «ρυάκια» και ό,τι άλλο κριθεί αναγκαίο ως πολιτικό σωσίβιο.
Το δεύτερο τέχνασμα είναι οι δήθεν εσωκομματικές διαφωνίες. Μέσω αυτών γίνεται η διαχείριση των αντιδράσεων της κοινωνίας για ζητήματα μείζονος σημασίας και στο τέλος «όλα μέλι, γάλα». Σαν τον «επαναστάτη του κάμπου» τον Χαρακόπουλο, ο οποίος με έναν ψευτοσυμβιβασμό θα πει το «ναι σε όλα».
Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Είναι η πραγματικότητα της συγκεντροποίησης της αγοράς και του ελέγχου της κατά κύριο λόγο από οικονομικές δυνάμεις του εξωτερικού. Η περίπτωση του γάλακτος υπήρξε δηλωτική των προθέσεων. Αφελληνισμός της αγοράς για να «κάνουνε πλάτες» στη «μικρή Ολλανδέζα». Όλα αυτά δε, συμβαίνουν τη στιγμή που η μικρομεσαία ελληνική επιχειρηματικότητα που αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας βρίσκεται υπό διωγμό. Φόροι, χαράτσια, υποχρεώσεις και η στρόφιγγα της χρηματοδότησης από τις τράπεζες κλειστή, καθώς το τραπεζικό σύστημα συνεχίζει να ανακεφαλαιοποιείται με δισεκατομμύρια που αυξάνουν το ελληνικό χρέος, εντούτοις τα ταμεία των τραπεζών μοιάζουν όλο και περισσότερο με τα τρύπια πυθάρια των Δαναΐδων.
Το τρίτο τέχνασμα είναι η αισιοδοξία. Βγήκε χθες ο Σαμαράς για να μας πει πως όλα πάνε καλά και πως τελειώνουν τα μνημόνια. Η αισιοδοξία του Σαμαρά όμως συγκρούεται με την καθημερινότητα της αγοράς, των μικρομεσαίων, των επαγγελματιών, των Ελλήνων που κόπιασαν και ίδρωσαν για να στήσουν μια επιχείρηση και βρέθηκαν ξαφνικά συνέταιροι με τον Στουρνάρα. Πάνω κάτω άλλωστε τα ίδια έλεγε και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου όταν καθόταν στο θρόνο του τσάρου της οικονομίας και προέβλεπε πως θα βγούμε το 2012 στις αγορές. Έχουμε 2014 και το παραμύθι εξακολουθεί να πηγαίνει σύννεφο… Διότι τον Ιούλιο που θα επιστρέψει η τρόικα, εδώ είμαστε και θα το θυμηθείτε, τα γελάκια θα κοπούν και στα ντοσιέ των δανειστών δεν θα υπάρχουν “καρότα” αλλά μόνο “μαστίγια”. Άλλωστε οι ευρωεκλογές θα έχουν περάσει….
Όλα αυτά όμως δημιουργούν μόνον νοσηρότητα και «γκρίζες σελίδες» πολιτικής ιστορίας. Και το πράγμα θα χειροτερεύει όσο η διακυβέρνηση της χώρας θα βρίσκεται σε όλο και μεγαλύτερη αναντιστοιχία με τη βούληση του ελληνικού λαού. Την οποία ασφαλώς αδυνατούν να καταγράψουν οι δημοσκοπήσεις αφού οι πολίτες έχουν αποφασίσει συνειδητά να απέχουν από αυτές και μόνον οι κάλπες είναι αυτές που μπορούν να την αποτυπώσουν στην πραγματικότητα. Οι κάλπες των εθνικών εκλογών.
Δεν ξέρω λοιπόν αν θα γίνει κάποιο «ατύχημα» στην ψηφοφορία της Κυριακής. Αυτό που ξέρω είναι πως αν θέλουμε να παραμείνουμε δημοκρατία βαδίζουμε στον λάθος δρόμο. Ο φόβος για την έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας είναι φόβος ενοχής για όλα αυτά που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται με ευθύνη του πολιτικού συστήματος και των υποστηρικτών του, εντός κι εκτός συνόρων. Αλλά όσο δεν επέρχεται κάθαρση με τους όρους του δημοκρατικού παιχνιδιού, δηλαδή τις εκλογές, η τραγωδία θα συνεχίζεται.
ΥΓ: Γράψαμε ως υπότιτλο στα γερμανικά τη γνωστή ρήση του αείμνηστου Παύλου Μπακογιάννη «Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», γιατί μάλλον είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει πλέον το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα.
rizopoulospost.com
