ΓΙΑΤΙ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ....

Α. ΓΙΑΤΙ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ.

Ας υποθέσουμε ότι η (εκλεγμένη) Κυβέρνηση της Χώρας μας παίρνει τρομερά και δυσβάσταχτα μέτρα κατά του  λαού  που τον οδηγούν στην εξαθλίωση. Υποθέτουμε επίσης ότι το 90% του λαού όχι μόνο δεν θέλει αυτά τα μέτρα αλλά ζητά και την τιμωρία των υπευθύνων. Υποθέτουμε επί πλέον ότι κατεβαίνει ένα πλήθος 10.000.000 υπηκόων στη κέντρο της Αθήνας και ζητά τη σύλληψη των κυβερνώντων. Εδώ όμως τι θα συμβεί στα σίγουρα; Η αστυνομία και ο στρατός θα υπακούσουν στη θέληση, στο αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και θα συλλάβουν τους κυβερνώντες ή θα υπακούσουν στις εντολές της μειοψηφίας των κυβερνώντων και θα τσακίσουν με τη βία τους διαδηλωτές;
Φυσικά θα συμβεί το δεύτερο. Αν τους δοθεί τέτοια εντολή από την κορυφή της ολιγαρχίας τότε θα προσπαθήσουν να τσακίσουν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού με τη βία για να εφαρμοστεί η θέληση της μειοψηφίας - ολιγαρχίας.
Και όλο ετούτο σημαίνει απλά και απόλυτα κατανοητά ότι η ένοπλη εκτελεστική εξουσία δεν ανήκει στο λαό αλλά ανήκει σε μια μειοψηφία - ολιγαρχία.

Η ολιγαρχική προπαγάνδα για την ένοπλη εκτελεστική εξουσία.

Όλοι οι ολιγαρχικοί παρουσιάζουν στους λαούς την ένοπλη εκτελεστική εξουσία σαν κάτι το ουδέτερο, το αταξικό και το καλό για την κάθε κοινωνία. Παρουσιάζουν αυτόν τον μέγιστο εγκληματικό μηχανισμό σαν ένα μηχανισμό που είναι έτοιμος να υπακούσει στις εντολές της όποιας πλειοψηφίας του λαού και να επέμβει για το καλό της. Όμως ουδέν αναληθέστερον αυτού. Αν εκείνο που θα επιδιώκει ο λαός θα σημαίνει μεγάλη απώλεια για την ολιγαρχία ή ότι θα είναι κάτι το πολύ σημαντικό ή καθοριστικό για την ίδια την ύπαρξη της ή το θάνατό της τότε η ολιγαρχία δεν θα διστάσει ούτε δευτερόλεπτο για να εγκληματήσει  απάνθρωπα κατά του λαού. Δεν θα διστάσει «να πάρει όλα τα καρβέλια και τα ψίχουλα του λαού» ή να δολοφονήσει μαζικά νέους, γέρους και παιδιά γιατί η ίδια η φύση της ολιγαρχίας είναι το έγκλημα. Και για να το κάνει αυτό, για να μπορεί να εγκληματεί κατά του λαού, θα πρέπει να έχει το κατάλληλο μέσο. Και το μοναδικό κατάλληλο μέσο είναι η κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας (αστυνομία, στρατός κλπ).
ΠΟΤΕ και πουθενά στην ιστορία των ολιγαρχικών συστημάτων και σε καταστάσεις έξαρσης της σύγκρουσης μεταξύ λαού και ολιγαρχίας δεν υπήρξε το φαινόμενο όπου η ένοπλη εκτελεστική να υπάκουσε στη θέληση της πλειοψηφίας του λαού και να εναντιώθηκε στην ολιγαρχία. (Δεν μιλάμε για κάποιες προσωπικές εξαιρέσεις λιποταξίας).
Τα ένοπλα σώματα της εκτελεστικής είναι κατά τέτοιο τρόπο δομημένα και ελεγχόμενα από την ολιγαρχία ώστε - αν είναι αναγκαίο - να μην υπακούν ούτε καν σε εντολές κυβερνώντων που θα είναι εκλεγμένοι από το ίδιο το ολιγαρχικό σύστημα των κοινοβουλευτικών εκλογών. Είναι έτσι δομημένα ώστε να υπακούν μόνο στις επιταγές της ντόπιας  και της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας. Τέτοια παραδείγματα έχουμε πάρα πολλά. Πχ στη Χιλή η εκλεγμένη κυβέρνηση ανατράπηκε από το στρατό με λουτρό αίματος, το ίδιο έγινε και με την εκλεγμένη κυβέρνηση στην Αλγερία και τελευταία έγινε το ίδιο στην Αίγυπτο όπου ο εκλεγμένος Μόρσι ανατράπηκε από τους «αμερικανόθρευτους» στρατιωτικούς.
Τα ολιγαρχικά ιεραρχικά δομημένα ένοπλα σώματα έχουν τέτοιους εσωτερικούθς κανόνες λειτουργίας και τέτοια επάνδρωση στα ανώτερα καθοριστικά κλιμάκιά τους έτσι ώστε τελικά να υπακούν μόνο στις εντολές της ντόπιας και της παγκόσμιας οικονομικοπολιτικής ολιγαρχίας. Πχ δεν μπορεί κανένας να ανέλθει στα ανώτατα καθοριστικά κλιμάκια της ιεραρχίας αν δεν έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη του παγκόσμιου ή και του ντόπιου κεφαλαιοκρατικού  κέντρου και αν δεν έχει προηγουμένως εκπαιδευτεί κατάλληλα από ολιγαρχικούς εγκληματικούς μηχανισμούς  τύπου ΝΑΤΟ κλπ. Αυτά τα κέντρα επεξεργάζονται κατά καιρούς και διαθέτουν σχέδια αντίδρασής τους σε περίπτωση όπου κινδυνεύει να χαθεί η ολιγαρχική εξουσία σε μία Χώρα. Πχ, για την Ελλάδα θα υπάρχει το σχέδιο «κόκκινη προβιά», για την Ιταλία το σχέδιο «γκλάντιο», για την Ελβετία το σχέδιο «γραφείο πληροφοριών» κλπ.

    Η ολιγαρχική λοιπόν προπαγάνδα καλλιεργεί μέσα στην κοινωνία την αντίληψη (επανάπαυση) περί ουδετερότητας ή περί φιλολαϊκότητας των θεσμών του σκληρού πυρήνα του κράτους, του ένοπλου πυρήνα του, την οργανωμένη από αυτό βία. Έτσι ένα μέρος των κοινωνικών αγωνιστών έχει εξουδετερωθεί ουσιαστικά (συνειδησιακά και πρακτικά) σχεδόν πλήρως από το σύστημα αφού πιστεύει ότι για τη βελτίωση των όρων ζωής του λαού αρκούν κάποιες μεταρρυθμίσεις - αλλαγές- κατακτήσεις σε νομικό ή θεσμικό ( πχ σκέτη η νομοθετική στο λαό ή απειροελάχιστη νομοθετική δια μέσου δημοψηφισμάτων κλπ) ή σε κινηματικό επίπεδο. Κάποιες αλλαγές τις οποίες θα εκφράζει και θα προωθεί κάποιο κόμμα  και θα μπορέσουν να πραγματοποιηθούν ή  δια μέσου της (σωστής) ψήφου προς αυτό το κόμμα το οποίο θα συμμετάσχει στις ολιγαρχικού τύπου εκλογές για το ολιγαρχικό κοινοβούλιο ή με διαφόρων τύπων κινητοποιήσεις ( πχ διαδηλώσεις) οι οποίες θα μπορούν να γίνουν μέσα στα επιτρεπτά από την ολιγαρχία πλαίσια.

(Οι πιο αστείες από αυτή την κατηγορία απόψεων ίσως να εκφράζεται από κινήσεις για αναθεωρήσεις συνταγμάτων. Φυσικά η ολιγαρχία θα κάνει που και που κάποιες αναθεωρήσεις αλλά εκείνο που θα αποκλείει πάντα δια της βίας και δεν θα επιτρέπει ποτέ να αλλάξει, είναι η κατοχή από αυτήν  της  ένοπλης εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας. Δηλαδή δεν θα αποδεχτεί ποτέ την παραχώρηση στο λαό των πιο καθοριστικών μέσων με τα οποία μπορούν να επιβάλουν την ολιγαρχική  εξουσία τους. Όμως, «οι κοινωνικοί αγωνιστές» με τις κινήσεις τους αυτές είναι σαν να λένε : « Ήσασταν βλάκες όλοι εσείς οι επαναστάτες του παρελθόντος. Θα μπορούσατε να γράφετε σε ένα χαρτί αιτήματα και συντάγματα και να τα παρουσιάζατε στους εξουσιαστές σας. Τότε οι εξουσιαστές σας χεσμένοι από το φόβο τους μπροστά στο δέος του χαρτιού, θα σας έδιναν αυτό που θα ζητούσατε. Τι εγκληματίας και τι βλάκας ο Καραϊσκάκης που πήρε τα όπλα εναντίον του Σουλτάνου! Θα μπορούσε να φτιάξει ένα σύνταγμα με άρθρα κλπ και να του τα παρουσιάσει!»  Έλεος!
Αυταπάτες λοιπόν προερχόμενες από την αδιαφορία για τη μελέτη της ιστορικής και καθημερινής πραγματικότητας η οποία μας φωνάζει ότι οποιεσδήποτε μικρές κατακτήσεις του λαού είναι αίολες και περιορισμένης διάρκειας όσο η ολιγαρχία έχει την ένοπλη εκτελεστική στα χέρια της.

Αυταπάτη και πλήρης άγνοια της  πραγματικότητας η οποία πραγματικότητα μας λέει ότι αν η ολιγαρχία αισθάνεται ότι είναι πολύ πιθανό να χάσει όλη την εξουσία της ή ένα σημαντικό μέρος της τότε θα προσπαθήσει να τσακίσει ένοπλα το λαό. Τις αυταπάτες όμως αυτές  μπορεί να τις υιοθετεί όχι παιδική, όχι νηπιακή, όχι βρεφική παρά μόνο εμβρυακή πολιτική σκέψη.

-Φυσικά οι πρωτεργάτες τέτοιων αντιλήψεων μόνο βλάκες δεν είναι. Απλά δουλεύουν για το ολιγαρχικό σύστημα. Στόχος τους είναι η παραπλάνηση συνειδήσεων και η οδήγησή τους σε στόχους εντελώς ακίνδυνους για το σύστημα.-

Γιατί οι ολιγαρχικοί  μπορούν και παίρνουν καθημερινά εξοντωτικά μέτρα κατά των λαών; Ποια είναι και που βρίσκεται η δύναμη αυτών που επιβάλλονται στη ζωή των λαών; Γιατί μια κατάκτηση στο σήμερα, σε ένα τομέα, αύριο είναι δυνατή η απώλεια σε άλλους τομείς; (Θα βάζεις ένα στη μία τσέπη και θα σου παίρνει πέντε από την άλλη). Μα με την απειλή της βίας ή και την χρήση βίας. «Όποιος έχει το μαχαίρι τρώει και το καρπούζι.»
Όχι ότι είναι μάταιοι και αναποτελεσματικοί οι καθημερινοί αγώνες για μικροκατακτήσεις. Μάταιοι και πλήρως αναποτελεσματικοί θα είναι τελικά όταν αυτοί δεν θα συνδέονται σε κοινωνικό συνειδησιακό επίπεδο με την αναγκαιότητα της προοπτικής για την κατάκτηση όλης της ένοπλης εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας από το λαό (σαν μέσον για την κατάκτηση και της οικονομικής).
Την αυταπάτη ετούτη της ουδετερότητας ή της φιλολαϊκότητας της ένοπλης εκτελεστικής των ολιγαρχικών συστημάτων, την καλλιεργούν πολύ ακόμα και οι συστημικές αντιλαϊκές ηγεσίες (αποτελούμενες από εξουσιομανείς, ψυχικά διαταραγμένες προσωπικότητες), των ολιγαρχικών «προοδευτικών» κομμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. ΕΠΑΜ, κλπ ή και κάποιοι αιθεροβάμονες «αμεσοδημοκράτες»  που πετάνε διάφορα φιλολαϊκά συνθήματα και εγκλωβίζουν έτσι στην παγίδα αυτή αρκετό αριθμό προσώπων.

Ο εσκεμμένος ή μη εσκεμμένος στρουθοκαμηλισμός τους δεν έχει όρια. Όλα τα πιο πάνω αναφερόμενα ενώ τα επιβεβαιώνει ακόμα και το ολιγαρχικό σύνταγμα της Χώρας μας, αυτοί κρύβουν τη μούρη τους στο χώμα και κάνουν ότι δεν τα βλέπουν. Πχ το άρθρο  26 του συντάγματος αναφέρει ότι η νομοθετική εξουσία ανήκει στο κοινοβούλιο. Δηλαδή 300 άτομα θα πρέπει να καθορίζουν τη ζωή μας, να είναι οι νταβατζήδες της ζωής μας. Το άρθρο αυτό όμως δεν μπορεί να αλλάξει. Χαρακτηρίζεται σαν μη αναθεωρήσιμο από το άρθρο 110 του ιδίου εγκληματικού συντάγματος. Όμως τι σημαίνει ότι το άρθρο αυτό δεν μπορεί να αλλάξει και να αποφασίζει όλος ο λαός για τον κάθε νόμο (στόχος που θα ήταν  πρακτικά πολύ εύκολο να πραγματοποιηθεί); Σημαίνει ότι αν ένα κόμμα που θέλει να  αλλάξει αυτό το άρθρο, ακόμα και αν λάβει στις ολιγαρχικού τύπου εκλογές του συστήματος το ποσοστό του 80% πάλι δεν επιτρέπεται να προσπαθήσει να το αλλάξει. Αν το αλλάξει θα σημαίνει κατάλυση του συντάγματος και κατάλυση του συντάγματος σημαίνει (σύμφωνα με το άρθρο 120)  έκλυση σε «πολίτες» αλλά ουσιαστικά έκλυση  σε στρατόκαυλους εξουσιομανείς των ένοπλων ολιγαρχικών θεσμών για να κατέβουν με τανκς με στόχο να επαναφέρουν δια της βίας την ολιγαρχική «τάξη». Το ολιγαρχικό λοιπόν σύστημα είναι θωρακισμένο και τυπικά με νόμους που το ίδιο φτιάχνει. Και εδώ ακόμα λοιπόν, επί πλέον της ιστορικής εμπειρίας, ξεσκεπάζεται η απάτη και η αυταπάτη των ολιγαρχικών κοινοβουλευτικών εκλογών. Δια μέσου των εκλογών ο λαός δεν μπορεί να καταφέρει τελικά απολύτως τίποτα.

 Σημείωση
Για την απάτη και την αυταπάτη των ολιγαρχικών εκλογών.
Το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού πυροβολεί καθημερινά τους εγκεφάλους των υπηκόων με τεράστια προπαγανδιστικά αληθοφανή ψέματα με στόχο να ελέγχει πλήρως τη σκέψη και τις αντιδράσεις τους. Στο θέμα των κοινοβουλευτικών εκλογών, ταυτίζουν την έννοια των γενικών εκλογών με την έννοια του καλού. Δηλαδή, εκλογές ίσον κάτι καλό για το λαό. Όμως αυτή η ταύτιση είναι ίδια με την ταύτιση της έννοιας του μανιταριού. Δηλαδή σαν να λέει κάποιος «μανιτάρι ίσον καλό για τον άνθρωπο». Φυσικά μια τέτοια αναφορά αποκρύπτει την πραγματικότητα που μας λέει ότι υπάρχουν και δηλητηριώδη-θανατηφόρα  μανιτάρια. Έτσι και με τις κοινοβουλευτικές εκλογές. Αποκρύπτουν το γεγονός ότι μπορούν να υπάρχουν κακές ή καλές  εκλογές για το λαό. Εκλογές δηλαδή ολιγαρχικού ή δημοκρατικού τύπου. Στις μεν πρώτες γίνεται από το λαό η εκλογή εκείνων των λίγων που θα αποφασίζουν και θα του επιβάλουν κατόπιν δια της βίας  ό,τι γουστάρουν και κατά συνέπεια θα του καθορίζουν  τη ζωή πλήρως. Δηλαδή γίνεται η εκλογή των νταβατζήδων του, οι οποίοι θα έχουν την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία για να τον διατάζουν. Τους εκλέγει μεν ο λαός αλλά αμέσως μετά αυτοί έχουν τη δύναμη της βίας και μπορούν να επιλέγουν και διατάζουν το λαό στο τι θα κάνει, στο τι θα υποστεί. Πχ ο λαός εκλέγει κάποιους αλλά αυτοί αποφασίζουν και διατάσουν την εφαρμογή των μνημονίων, τα οποία δεν θέλει ο λαός, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Ουσιαστικά στις ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού, ο λαός είναι αναγκασμένος να εκλέγει εκείνους που θα τον διατάζουν.

 (Και αντικειμενικά όποιος σε διατάζει δεν μπορεί να είναι εκπρόσωπός σου. Επομένως αυτοί οι εκλεγμένοι δεν έχουν καμιά σχέση με την εκπροσώπηση του λαού. Δεν είναι εκπρόσωποί του παρά την διαρκή αυτό ανακήρυξή τους σαν εκπρόσωποι του λαού.)

Αντίθετα, στις καλές εκλογές δηλαδή στις εκλογές δημοκρατικού τύπου, ο λαός θα εκλέγει εκείνους που θα διατάζει-εντέλει για να εφαρμόσουν τη θέλησή του με σχέση  εργασίας. (όπως στην αρχαία Αθήνα). Η πλειοψηφία του λαού θα αποφασίζει για τον κάθε νόμο και οι εκλεγμένοι θα εκτελούν (διατασσόμενοι από το λαό). Όμως για να υπάρξουν αυτού του είδους οι εκλογές απαιτείται ένα συνολικό πολιτικοοικονομικό σύστημα απόλυτα διαφορετικό σε σχέση με τα ολιγαρχικά πολιτικά συστήματα του κοινοβουλευτισμού ή του φασισμού και του κεφαλαιοκρατικού συστήματος που αυτά τα δύο εξυπηρετούν. Χρειάζεται η κατάκτηση της δημοκρατίας που σημαίνει ότι σαν βάση αυτής, όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία θα ανήκει στο λαό.
 Μόνο τότε ο λαός θα μπορεί να διατάζει αυτούς που θα εκλέγει.

Ο μη διαχωρισμός των εκλογών σε ολιγαρχικές και δημοκρατικές εκλογές ή σε ολιγαρχικές ή δημοκρατικές κυβερνήσεις είναι η μέγιστη ολιγαρχική παγίδα για εγκλωβισμό της κοινωνικής συνείδησης.

( Δυστυχώς, στην ταύτιση όλων των εκλογών με κάτι το καλό, στο μη διαχωρισμό τους σε εκλογές ολιγαρχικού και δημοκρατικού τύπου και επομένως στο τεράστιο μπλοκάρισμα της κοινωνικής συνείδησης, έχει συμβάλει σημαντικά τον τελευταίο αιώνα και η αριστερά. Και η σοσιαλδημοκρατική αριστερά η οποία είναι υπέρμαχος του πολιτικού συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας και φυσικά του κεφαλαιοκρατικού οικονομικού συστήματος που αυτό εξυπηρετεί αλλά και η «επαναστατική αριστερά» από τη στιγμή που το πρόταγμά της ολιγαρχικοποιήθηκε – ολιγαρχικό ανώτερο «εργατικό» συμβούλιο που έχει πλήρεις εκτελεστικές και νομοθετικές εξουσίες - και οδηγήθηκε στο να είναι ντε φάκτο αντικοινοτιστικό.)

Σου λένε επίσης: «Αύριο έχουμε εκλογές (ολιγαρχικού τύπου, κάθε 4 χρόνια). Ποιο κόμμα να ψηφίσουμε; Τι θα μείνουμε ακυβέρνητοι; Κάποιος δεν πρέπει να κυβερνάει; Μπροστά στην ανομβρία καλό είναι και το χαλάζι. Θα αφήσουμε τους ίδιους που πήραν αυτά τα μέτρα να μας κυβερνούν; Ας διαλέξουμε τώρα το λιγότερο κακό και μετά για την εξουσία του λαού βλέπουμε.»

Αυτά λοιπόν μας λένε για να παγιδέψουν την συνείδηση των λαών.
Και εδώ ταυτίζουν την έννοια της διακυβέρνησης με κάτι το καλό και έτσι πάση θυσία θα πρέπει να υπάρχει κάποιος κυβερνών. Όμως στην πραγματικότητα μπορεί να υπάρχει είτε εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία, σύμφωνα με τη θέλησή της, να διατάζει το λαό είτε κυβέρνηση όπου ο λαός, σύμφωνα με τη θέλησή του, να διατάζει την εκλεγμένη κυβέρνηση. Επομένως αποφεύγουν να θέσουν το δίλλημα της απαραίτητης - αναγκαίας πρώτης επιλογής το οποίο είναι: Τι κυβέρνηση θέλετε; Να σας διατάζει ή να την διατάζετε;(ότι θέλει η πλειοψηφία του λαού)
Πρώτα δηλαδή θα πρέπει να υπάρξει διαχωρισμός των μανιταριών σε θρεπτικά και σε θανατηφόρα μανιτάρια. Και αφού γίνει η επιλογή των θρεπτικών μετά, επί αυτών των θρεπτικών, να γίνει η επιλογή  κατά το μέγεθος ή το βαθμό της θρεπτικότητάς τους. Αν δεν γίνει πρώτα η επιλογή του τι διακυβέρνηση θέλουμε τότε η επιλογή του κόμματος που θα μας κυβερνά είναι σίγουρα επιλογή μεταξύ δηλητηριωδών μανιταριών αφού μόνο «δηλητηριασμένα μανιτάρια» έχουν συμφέρον να μη γίνει η αρχική άκρως απαραίτητη επιλογή. Αυτό το γνωρίζουμε όχι μόνο από τα ιστορικά δεδομένα τα οποία δεν μας δείχνουν ούτε μία εξαίρεση μέχρι σήμερα αλλά το ξέρουμε και από το γεγονός ότι κανένα από τα καθεστωτικά ή ολιγαρχικά κόμματα δεν προτείνει το «ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ», πράγμα που σημαίνει ότι  δεν θέλουν την εξουσία του λαού (άρα είναι ολιγαρχικοί) και επομένως όλα αυτά τα μανιτάρια είναι δηλητηριώδη παρά το όμορφο χρώμα με το οποίο μπορεί να ντύνονται μερικά. Επομένως η σωστή στάση είναι αφενός η ανυπακοή σε όλα τα κελεύσματα των ολιγαρχικών κομμάτων και αφετέρου οργανωμένος καθημερινός αγώνας (και όχι μια φορά στα 4 χρόνια) με στόχο την αφαίρεση της εξουσίας από τους ολιγαρχικούς.  Επίσης στην ανομβρία καλό θα είναι και ένα χαλάζι όμως μπροστά στην πείνα δεν είναι καλό και ένα άλλο θανατηφόρο μανιτάρι. Και δυστυχώς εδώ και 2336 χρόνια οι λαοί πέφτουν στην ίδια παγίδα της άμεσης πείνας και της επιλογής του δηλητηριώδους, ολιγαρχικού κοινοβουλευτικού η μη κοινοβουλευτικού, μανιταριού.  Όσον αφορά την επιλογή του «μη χείρον βέλτιστον» ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα από τα τελευταία χρόνια. Το 2009 μας έλεγαν ψηφίστε το Γιωργάκη για να φύγει ο χειρότερος Καραμανλής. Ψήφισαν λοιπόν το Γιωργάκη αλλά αυτός αποδείχθηκε χειρότερος του Καραμανλή. Έτσι κυλά η ιστορία τα τελευταία 2336 χρόνια. Η επιλογή του «μη χείρον ..» σε επίπεδο κοινωνικών προταγμάτων είναι η πλέον κάκιστη επιλογή γιατί μεταθέτει διαρκώς το κάλλιστον σε επόμενες χιλιετίες.

Η επανάσταση για τη συντριβή του ολιγαρχικού συστήματος, η επανάσταση για την αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας από την ολιγαρχία είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.

Σημείωση:
Τα πρόσωπα που εγκλωβίζονται στην προπαγανδιστική παγίδα της ολιγαρχίας σχετικά με την ουδετερότητα της ένοπλης εκτελεστικής, πέφτουν σε αυτή είτε (α) από  ουσιαστικά παντελή  άγνοια του θέματος είτε (β) από το μεγάλο φόβο τους για τη σύγκρουση με τους μηχανισμούς βίας της ολιγαρχίας είτε (γ) γιατί έχουν μέσα τους τον εγωπαθή ιό της προσωπικής ολιγαρχικής εξουσίας και θέλουν να κατέχουν ή να κατακτήσουν  και οι ίδιοι μέρος τέτοιας εξουσίας είτε (δ) για μερικούς ή όλους μαζί τους πάρα πάνω λόγους.

Έτσι ετούτα  τα πρόσωπα αυτοανακηρύσσονται κοινωνικοί αγωνιστές και αναλαμβάνουν το προσωπικό «ρίσκο – κίνδυνο»  και τον κόπο που προέρχεται μόνο από την ποιότητα και την ανατομία του καναπέ τους η οποία μπορεί να τους προκαλέσει και κάνα πιάσιμο στη μέση.

Οι πρώτοι τώρα μπορούν να μάθουν. Οι δεύτεροι πρέπει να αναγνωρίσουν ότι με το να μην θέτουν την κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας από το λαό καθιστούν τους κοινωνικούς αγώνες εντελώς άχρηστους.  Κάποιοι που ανήκουν στην τρίτη κατηγορία μπορεί να είναι και καλοπροαίρετοι και έχουν για τον εαυτό τους την εικόνα του λαοσωτήρα  την οποία νομίζουν ότι θα υλοποιήσουν δια μέσου της απόκτησης μιας προσωπικής εξουσίας. Αυτοί οι τελευταίοι πρέπει να διερωτηθούν τι είναι πράγματι πιο σωστό για το λαό. Βοηθούν το λαό αν θέλουν  εξουσία για τον εαυτό τους ή τον βοηθούν με το να αποδώσουν όλη την ένοπλη εκτελεστική και τη νομοθετική στο λαό, ώστε για τα κοινά θέματα να αποφασίζει ο συλλογικός νους. Ποιο είναι το καλύτερο;


  .

 Η σημασία της έννοιας της εξουσίας.

Εξουσία είναι η κατοχή από  ένα υποκείμενο της δύναμης  εξαναγκασμού  η οποία του δίνει τη δυνατότητα να επιβάλλεται πάνω στη δύναμη άλλων υποκειμένων  για να πραγματώνει τη δική του βούληση ενάντια στη βούληση των άλλων.  (Σε κοινωνικό επίπεδο ή επιβολή της μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία ή επιβολή της πλειοψηφίας πάνω στη μειοψηφία)

-Φυσικά εδώ δεν εννοούμε τη δύναμη της πειθούς με τη λογική και χωρίς εκβιασμό, εξαναγκασμό-
Στο κοινωνικό επίπεδο, οι ένοπλοι μηχανισμοί (στρατός, αστυνομία κλπ) είναι εκείνοι οι συλλογικοί και οργανωμένοι μηχανισμοί, δια μέσου των οποίων καθίσταται δυνατή η άσκηση απειλής (εκβιασμού, εξαναγκασμού)  εναντίον της σωματικής ακεραιότητας ή της ζωής   ενός μεγάλου συνόλου ανθρώπων  και υλοποίηση αυτής της απειλής αν κριθεί χρήσιμο. Είναι η απειλή επί των μέγιστων ατομικών ζωικών αξιών. Σε όποιο υποκείμενο (άτομο ή σύνολο ανθρώπων) υπακούουν αυτοί οι μηχανισμοί ή διαφορετικά, όποιο υποκείμενο μπορεί να ενεργοποιεί και να κατευθύνει κατά τη βούλησή του αυτούς τους μηχανισμούς της βίας ( και δεν υπάρχουν παράλληλα εντός της κοινωνίας και άλλοι ένοπλοι σχηματισμοί που να είναι σε κάποιο σημαντικό βαθμό ανταγωνιστικοί προς τον μεγαλύτερο) τότε αυτό το υποκείμενο κατέχει τη μέγιστη εξουσία-δύναμη επί μιας κοινωνίας.
Μόνο όποιο υποκείμενο κατέχει την ένοπλη εκτελεστική μπορεί να κατέχει ουσιαστικά και την νομοθετική εξουσία δηλαδή τη δυνατότητα να φτιάχνει και να επιβάλει κοινωνικούς κανόνες.  Νομοθετική εξουσία χωρίς την κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει. Και χωρίς αυτές τις δύο δεν μπορεί να υπάρξει και οικονομική εξουσία.

Σημείωση:
Και αν ακόμα ένας ρόλος πχ της αστυνομίας είναι να πιάνει κανένα κλέφτη, ο συνολικός ρόλος της στα ολιγαρχικά συστήματα είναι του τύπου «σου δίνω δύο ψίχουλα σου παίρνω τα καρβέλια» ή του τύπου «να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι». Δηλαδή ενώ στηρίζουν με τα όπλα τους τα μέτρα τις ολιγαρχίας που κατακαίγουν, κατακλέβουν και εξαθλιώνουν  τους λαούς, που οδηγούν σε αυτοκτονίες χιλιάδες ανθρώπους μετά μπορεί να πιάσουν και καμιά μαρίδα.
Και πολλοί που συμμετέχουν σε αυτό το ένοπλο ολιγαρχικό μηχανισμό δεν γνωρίζουν τον κατά βάθος αντικοινωνικό ρόλο τους που ασκούν εξ επαγγέλματος.

 Η ένοπλη εκτελεστική εξουσία είναι η μέγιστη εξουσία.

Είναι η εξουσία των εξουσιών από την άποψη ότι η ύπαρξή της είναι απόλυτα καθοριστική για την επιβολή της θέλησης ενός υποκειμένου (ατομικού ή συλλογικού) σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.

(Γιατί οι λαοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα μετά τα καταιγιστικά εξοντωτικά μέτρα που παίρνει εναντίον τους το ολιγαρχικό σύστημα; Γιατί οι ολιγαρχικοί μπορούν και περνούν το ένα μέτρο μετά το άλλο; Μα ακριβώς επειδή το σύστημα κατέχει την ένοπλη εκτελεστική και μπορεί να τους απειλεί και από την άλλη, τα λαϊκά κινήματα δεν είναι ακόμα σε ιδεολογική και οργανωτική θέση για να αντιμετωπίσουν την ένοπλη εκτελεστική εξουσία του συστήματος.)

Σε τούτη λοιπόν την εξουσία θα πρέπει να στοχεύσουν για να κατακτήσουν πρωτίστως οι λαοί.  Όμως μόνο η κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής από ένα υποκείμενο δεν έχει κανένα νόημα.  Το νόημα το αποκτά όταν θα στοχεύει ταυτόχρονα και στο πέρασμα όλης της νομοθετικής  στο λαό σαν μέσο για να μπορεί κατόπιν ο λαός να θέτει τους κανόνες στην παραγωγή – οικονομία και στις άλλες κοινωνικές σχέσεις.

Επομένως το κίνημα πρέπει  να στοχεύει στη διαμόρφωση και τον προσανατολισμό της συνείδησης των υπηκόων προς την επανάσταση σε τοπικό και διεθνές επίπεδο. Το κίνημα θα πρέπει να προσανατολίζει τις καθημερινές μεμονωμένες διεκδικήσεις του, στην προοπτική της αφαίρεσης των όπλων από την ολιγαρχία (με κάθε μέσο που θα κρίνεται σαν πιο αποτελεσματικό ανάλογα με τις συγκυρίες) με στρατηγικό στόχο το πέρασμα όλης της εκτελεστικής, της νομοθετικής, της δικαστικής και της οικονομικής εξουσίας στο λαό.

ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ  ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟ ΤΟ «ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ»

ΥΓ

Πράγματι, πρώτος απαραίτητος στρατηγικός στόχος του απελευθερωτικού κινήματος του λαού και όλων των λαών θα πρέπει να είναι η κατάκτηση της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας. Από το σήμερα μέχρι τη στιγμή της κατάκτησης θα διαμεσολαβήσουν πολλοί αγώνες, πολλές τακτικές και πολλές θυσίες. Το πώς θα γίνει η συντριβή αυτών των ολιγαρχικών μηχανισμών είναι θέμα επιλογής τακτικών από τα επαναστατικά λαϊκά κινήματα.

 Ας περάσουμε όμως στο επόμενο στάδιο. Ας υποθέσουμε ότι ο λαός κατορθώνει και διαλύει εντελώς την ένοπλη εκτελεστική της ολιγαρχίας. Το πρόβλημα και τα βασικά ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι τα εξής:

Με δεδομένο ότι η ύπαρξη ένοπλων θεσμών θα είναι αναγκαίοι και στην νέα κοινωνία για αρκετό χρονικό διάστημα, τίθεται το ερώτημα στο πως  θα μπορεί η πλειοψηφία του λαού να ελέγχει και να ορίζει ΠΡΑΚΤΙΚΑ πλήρως τη δραστηριότητα αυτών των θεσμών. Επίσης θα πρέπει να έχουμε σαν δεδομένο ότι αυτοί οι θεσμοί – μηχανισμοί για να λειτουργούν πιο αποτελεσματικά θα πρέπει να είναι δομημένοι με διαφορετικά επίπεδα συντονισμού της συλλογικής τους δραστηριότητας («ιεραρχία»). Όμως συνέπεια  αυτού μπορεί να είναι η συγκέντρωση της μεγαλύτερης δύναμης – εξουσίας  στα υψηλότερα επίπεδα της «ιεραρχίας» τα οποία είναι και τα πιο ολιγομελή. Η συγκέντρωση όμως της μέγιστης εξουσίας σε λίγα άτομα οδηγεί νομοτελειακά σε παλινόρθωση του συστήματος της ολιγαρχίας (ανακύκλωση). Εδώ λοιπόν τίθεται το ζήτημα πως θα μπορεί ο λαός πρακτικά να ελέγχει τα ανώτερα και τα μεσαία στελέχη αυτών των θεσμών δια μέσου του εξαναγκασμού – επιβολής. Πως αυτά τα μικρά σε αριθμό κοινωνικά υποσύνολα (ανώτερα στελέχη των ηγεσιών τους) που όμως θα διαθέτουν την μέγιστη ένοπλη εξουσία θα μπορούν να ελέγχονται και να εξαναγκάζονται από το λαό στο να υπακούν στις διαταγές του; Και με άλλα λόγια, πως θα μπορέσει ο λαός και με ποια δύναμη να θωρακιστεί για να αποφεύγει τα όποια ολιγαρχικά στρατιωτικά πραξικοπήματα;
Αν δεν μπορεί ο λαός να καθυποτάξει, δια του εξαναγκασμού, στις εντολές του όλα τα ένοπλα ειδικά σώματα της αυριανής κοινωνίας (στρατό αστυνομία κλπ) δεν θα μπορέσει ποτέ να έχει την εξουσία. Αργά ή γρήγορα και οι νέοι ένοπλοι μηχανισμοί θα υπακούσουν σε μια νέα ολιγαρχία. Αυτό μας δείχνει η ιστορική εμπειρία. Μετά από επαναστάσεις οι οποίες συνέτριβαν τους προηγούμενους ένοπλους μηχανισμούς, οι νέοι ένοπλοι μηχανισμοί δεν περνούσαν στα χέρια των λαών, πρακτικά δηλαδή δεν μπορούσαν οι λαοί να εξαναγκάζουν αυτούς τους μηχανισμούς να υπακούν στη θέληση της πλειοψηφίας. Και έτσι οι νέοι ένοπλοι μηχανισμοί υπάκουαν σε μια νέα ολιγαρχία με αποτέλεσμα να έχουμε εναλλαγή ολιγαρχικών συστημάτων (πχ Οκτωβριανή επανάσταση). Το παρελθόν μας διδάσκει ότι μπορεί να υπάρξει η διαρκή επανάληψη του φαινομένου της Λερναίας Ύδρας. Να κόβεται ένα κεφάλι αλλά αμέσως να φυτρώνει ένα άλλο. Οι φλογεροί «επαναστάτες» που εναντιώνονταν στην ένοπλη εκτελεστική ενός ολιγαρχικού καθεστώτος και τελικά κατόρθωναν να συντρίψουν την ένοπλη καθεστωτική μηχανή αλλά στη συνέχεια την αντικαθιστούσαν με τη δική τους ολιγαρχική μηχανή  και με τους ίδιους στην ηγεσία της.

Ο λαός δεν πρέπει να εμπιστευτεί την εξουσία του στα χέρια των λίγων της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας , ακόμα και αν αυτοί του εμπνέουν την απόλυτη εμπιστοσύνη. ( Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες)  Η ιστορική εμπειρία εδώ είναι απόλυτη. Όταν οι ελάχιστοι είχαν στα χέρια τους τη μέγιστη ένοπλη εκτελεστική εξουσία, ακόμα και όταν ο λαός είχε απόλυτη εμπιστοσύνη σε αυτούς, τελικά προδόθηκε.
Η εξουσία του λαού δεν πρέπει να βασίζεται σε όρους προσωπικής καλής – φιλολαϊκής συνείδησης αλλά σε όρους διασφάλισής της δια της ένοπλης επιβολής. 

Έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι η εμπιστοσύνη χωρίς τη διασφάλιση δια του εξαναγκασμού είναι η μέγιστη ανθρώπινη ανοησία στο χώρο των κοινωνικών δραστηριοτήτων.

Στους τρόπους με τους οποίους, μπορεί να σπάσει ο φαύλος κύκλος και  θα μπορεί ο λαός να υποτάσσει δια του εξαναγκασμού – επιβολής  τους ένοπλους μηχανισμούς της αυριανής κοινωνίας τους στη βούλησή του, τους αναφέρουμε στο επόμενο κείμενο με τίτλο «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΓΕΣ – ΘΕΛΗΣΗ  ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ  ΤΟΥ ΛΑΟΥ”.

ΥΓ2

1.      α. Η ολιγαρχική προπαγάνδα προσπαθώντας να εξουδετερώσει τις συνειδήσεις και να τις αποτρέψει από το να στοχεύσουν στην αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής από την ολιγαρχία, φτιάχνουν διάφορες θεωρίες ανάλογα με την ψυχοσύνθεση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων. Πχ για τις πιο φοβισμένες συνειδήσεις έχουν και την ειδική προπαγάνδα τους. Με δεδομένο ότι χωρίς να σπάσεις αυγά δεν θα έχεις ΠΟΤΕ ομελέτα και επειδή «το σπάσιμο των αυγών» σε κοινωνικό επίπεδο σημαίνει σύγκρουση και επειδή η σύγκρουση θα επιφέρει κόπους και θυσίες, φτιάχνουν για τους καλοπροαίρετους αλλά πολύ φοβισμένους, τη θεωρία της δυνατότητας για επαναστατικές κοινωνικές αλλαγές χωρίς τη σύγκρουση με την ολιγαρχία. Για επαναστατικές φιλολαϊκές αλλαγές με «ειρηνικό» τρόπο. Και επειδή χωρίς σύγκρουση δεν έγινε ΠΟΤΕ καμιά τέτοια αλλαγή έχουν ανάγκη για τη θεωρία τους να παρουσιάσουν έστω και μια ιστορική εξαίρεση. Σαν μια τέτοια εξαίρεση λοιπόν αναφέρουν τη θεωρία της παθητικής - «ειρηνικής» αντίστασης του Γκάντι. Όμως οι κομπογιαννίτες τι κάνουν εδώ. Ενώ κάθε γεγονός έχει μια διάρκεια ενώ έχει αρχή μέση και τέλος και κάθε στιγμή του γεγονότος έχει μια εξέλιξη, αυτοί παίρνουν μόνο ένα μικρό κομματάκι από το συνολικό γεγονός και το παρουσιάζουν σαν όλο και χωρίς εξέλιξη. Εδώ λοιπόν παίρνουν μερικές αρχικές αναίμακτες μέρες από την εξέγερση των Ινδών για εθνική ανεξαρτησία και αποσιωπούν το γεγονός ότι μέχρι την κατάκτηση της σχετικής τελικής ανεξαρτησίας τους είχαν ένα πόλεμο από τους πιο αιματοβαμμένους  πολέμους στη ιστορία της ανθρωπότητας (με 3.000.000 νεκρούς περίπου) και επομένως δεν υφίσταται η εξαίρεση που προβάλουν για να εξουδετερώσουν ένα κομμάτι των λαών από την πάλη για την αφαίρεση της εκτελεστικής από τους ολιγάρχες.

 β. Στο ίδιο ακροατήριο απευθύνεται και η θεωρία με το σλόγκαν «η βία φέρνει τη βία» και επομένως θα πρέπει να δρούμε «ειρηνικά» αν δεν θέλουμε την ανακύκλωση της βίας.  Φυσικά εδώ οι ολιγαρχικοί «φωστήρες» κάνουν πιο περίπλοκη δουλειά στοχεύοντας να μπουρδουκλώσουν την έννοια της βίας και της αντιβίας στα μυαλά των υπηκόων.  Θέλουν να παρουσιάσουν σαν βία και την δυναμική ενέργεια του βιαστή που προσπαθεί να προκαλέσει κακό σε μια γυναίκα προς δικό του όφελος  και την  κλωτσιά που δίνει η γυναίκα αυτή στα γεννητικά όργανα του βιαστή με στόχο  να του προκαλέσει ζημιά και έτσι να ωφεληθεί  η ίδια αποφεύγοντάς τον. Δηλαδή ταυτίζουν την έννοια της βίας με την έννοια της αντιβίας ονομάζοντας σαν βία οποιαδήποτε δυναμική ενέργεια που στοχεύει στην αποκόμιση οφέλους δια μέσου της πρόκλησης ζημιάς στον άλλο. (δες κείμενο «ΑΝΤΙΒΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ») Και έτσι θα φθάσουν στο «λογικό» συμπέρασμα ότι η βία φέρνει τη βία και όχι στο συμπέρασμα ότι η βία φέρνει την αντιβία.
Αν όμως χωρίσουμε τις πιο πάνω δυναμικές ενέργειες σε βία και αντιβία τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν εκτός από το ότι η βία φέρνει την αντιβία αν και η αντιβία φέρνει τη βία.
Σίγουρα στη ζωή υπάρχουν περιπτώσεις όπου το αποτέλεσμα επαναφέρει στη αιτία. Πχ τα φυτά κάνουν καρπούς και οι καρποί φέρνουν νέα φυτά. Όμως υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα αποτελέσματα όχι μόνο δεν επαναφέρουν στις αιτίες αλλά διαλύουν τις αιτίες. Πχ η ασθένεια επιφέρει την ανάγκη για θεραπεία αλλά η (σωστή) θεραπεία όχι μόνο δεν επιφέρει την ίδια ασθένεια αλλά είτε την εξαφανίζει είτε την περιορίζει – με περισσότερο ή λιγότερο πικρό φάρμακο-.

Έτσι στο συγκεκριμένο επίπεδο με ελάχιστη σκέψη πάρα πάνω θα διαπιστώσει κανείς ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς τη βία – ασθένεια (να την περιορίσει ή να την εξαφανίσει) δεν είναι η αποχή από την αντιμετώπισή της με τη  «θεραπεία» της αντιβίας  αλλά η αντιμετώπισή της με χρήση της σωστότερης δυνατής αντιβίας-θεραπείας. Πχ σε κάποιους που ληστεύουν και σκοτώνουν ανθρώπους,  η σωστή στάση δεν είναι η αποφυγή χρήσης αντιβίας αλλά το αντίθετο. Με τη σωστή χρήση αντιβίας μπορεί να περιοριστεί αρκετά ή και να εξαφανιστεί το συγκεκριμένο φαινόμενο. Αντίθετα η αποχή από την αντιμετώπισή του θα δημιουργήσει προηγούμενο και θα αυξήσει την εμφάνιση ανάλογων φαινομένων. 

 

 http://oenelworld.blogspot.gr/2014/01/blog-post_6.html