By Εφη Φαϊτά
Ελπίζω
στη στήριξή σας…
Αποδέχτηκα την πρόταση του επικεφαλής της
«Ανεξάρτητης Δημοτικής Πρωτοπορίας» Νίκου Γκόντα να είμαι υποψήφια για το
τοπικό συμβούλιο Ιωαννίνων στις εκλογές της 18ης Μαϊου και αυτό θέλω
να το μοιραστώ μαζί σας.....
Το έκανα διότι αγωνιώ κι εγώ μαζί με όλους,
περισσότερο όμως με τους συνομήλικούς μου, για το σήμερα και το αύριο, τι θα
γίνει και πώς στην πόλη μας.
Μέσα σ’ αυτό το χαλασμό του καιρού μας, με την
κρίση να έχει ισοπεδώσει τα πάντα, πιστέψτε με, μου είναι αδύνατο ν’ αρχίσω να
σας λέω διάφορα βαρύγδουπα, εντελώς ανούσια όμως για σχεδιασμούς, προγράμματα,
έργα κι άλλα τέτοια χιλιοειπωμένα. Είμαι σε θέση να το κάνω, αλλά αυτά σας τα
λένε όλοι. Μπορώ όμως να σας πω ότι θα πασχίσω να κάνω ό, τι καλύτερο. Ν’ αγωνιστώ
για να κάνουμε την πόλη μας πιο φιλική και ανθρώπινη, έτσι που να μπορούμε να
νιώθουμε ότι δεν μας συνθλίβει. Να παλέψω για τα παιδιά, αυτά που υποφέρουν, να
δώσουμε όλοι μαζί την χαρά που στερούνται όπως και σ’ όσους αδύναμους,
ανήμπορους.
Σίγουρα μπορούν να γίνουν πολλά. Μην τα απαριθμήσω
διότι θα είναι κουραστικά για εσάς. Έχουμε π.χ. το Πανεπιστήμιο και είμαστε
«μακριά» του. Χρειαζόμαστε όμως τις καινούριες ιδέες των παιδιών, όσο
ανατρεπτικές κι αν είναι ή έτσι φαίνονται σε ορισμένους. Μέσα από το ζύμωμά
τους όλο και κάτι καλύτερο θα προκύψει.
Έχουμε τη λίμνη και δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε,
όπως και την «παλιά πόλη» με το Κάστρο, την Καστρούπολη στην ουσία. Μείναμε να
λέμε για «…τ’ άρματα, τα γρόσια και τα γράμματα» και μάλλον τα «γρόσια» απόμειναν
και αυτά σε λίγους, τα "γράμματα" πήγαν περίπατο, όπως και οι τέχνες,
που στα Γιάννινα των μύθων και των θρύλων ήκμαζαν.
Καλοί είναι και οι μύθοι και οι θρύλοι.
Χρειαζόμαστε όμως κάτι πιο χειροπιαστό, πιο εκφραστικό, πιο «εκρηκτικό» και
σίγουρα όχι ανήθικη διαχείριση της εξουσίας.
Αναζητώντας τα στα όνειρά μας, μας ανακουφίζει
αλλά δεν λύνονται τα οξύτατα προβλήματα. Αυτά μόνο με αγώνα, με συμμετοχή είναι
δυνατόν να αντιμετωπιστούν και πιστεύω πως η «Ανεξάρτητη Δημοτική Πρωτοπορία»
με το Νίκο Γκόντα παρέχουν τις περισσότερες εγγυήσεις.
Λέω ότι πρέπει να το προσπαθήσουμε και μαζί να
κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει. Να ξεπεράσουμε αναστολές, φοβίες,
σκοπιμότητες. Να σπάσουμε τις «αλυσίδες» που κουτοπόνηροι πολιτικάντηδες
νόμισαν ότι μας έδεσαν. Να αλλάξουμε πρώτα απ’ όλα εμείς και ν’ ανοίξουμε
«νέους δρόμους» στη σκέψη μας. Να σκεφτούμε πιο καθαρά για τη ζωή μας στα Γιάννινα,
όπως και τι θα κάνουμε με τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας που τις λεηλάτησαν,
τις προσδοκίες που τσακίστηκαν από εκείνους που ρήμαξαν τη ζωή μας.
Να τα δούμε όλα αυτά, να τα συζητήσουμε. Αλλιώς η
πόλη μας θα βουλιάζει ολοένα και περισσότερο σε μια… αφασιακή κατάσταση,
περιχαρακωμένη από «τείχη» προκαταλήψεων τις οποίες πρέπει να αποτινάξουμε. Και
μην περιμένετε τα τείχη να πέσουν όπως εκείνα της Ιεριχούς με το σάλπισμα των
επτά Αρχιερέων, κατά την Παλαιά Διαθήκη… Εδώ απαιτούνται ολικές ρήξεις, ριζικές
αλλαγές και ανατροπές και γι’ αυτές δεν αρκούν ούτε τα λόγια ούτε τα
«σαλπίσματα»…
Εσείς τι λέτε, προχωράμε; Αξίζει τον κόπο να
προσπαθήσουμε και γι’ αυτό χρειάζομαι τη στήριξή σας.
