Στην προκειμένη περίπτωση, ο κ. Ερντογάν διακατέχεται αφενός από απληστία στο χρήμα, αφετέρου από θρησκευτικό φανατισμό, σοβαρά ελαττώματα που υπερκαλύπτουν τα όποια θετικά χαρακτηριστικά του. Και τα δύο ήσαν γνωστά στο Σύστημα που τον ανέδειξε, και όπως κατ’ απαράβατο κανόνα συμβαίνει, γεμίζει τους φακέλους του με ενοχοποιητικά στοιχεία και μόλις ο αναδεικνυόμενος επιδείξει απειθαρχία, τα στοιχεία αυτά δημοσιοποιούνται.
Αν μετρήσει κάποιος τους «ηγέτες» της τελευταίας δεκαετίας που αντικαταστάθηκαν με ασυνήθιστους τρόπους θα εκπλαγεί. Κάποιοι μάλιστα μιλούν και για «περίεργες» θανατηφόρες ασθένειες και δυστυχήματα, αλλά ελλείψει στοιχείων παραμένουν υποθέσεις (που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πως κάποτε μπορεί να επιβεβαιωθούν).
Δεν αποτελεί μυστικό, πως ο κ. Ερντογάν αποτελεί δημιούργημα του ισλαμιστή ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν. Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, που διαμένει στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ, και από εκεί επηρεάζει καταστάσεις σε ισλαμικές χώρες, με πρωταρχικό ενδιαφέρον του στην Τουρκία, χρήσιμο και απαραίτητο εταίρο των ΗΠΑ, για αρκετά χρόνια ακόμη, έως ότου «εκδημοκρατιστεί» και το Ιράν. Ο Φετουλάχ Γκιουλέν θεωρείται ως πρόσωπο συνεργαζόμενο με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, και είναι ο μέντορας του κ. Ερντογάν, ο οποίος μέχρι πρότινος εκθείαζε τον πνευματικό του πατέρα, και όσες φορές συναντήθηκαν, ο κ. Ερντογάν τον παρακολουθούσε με σκυμμένο κεφάλι και χαμηλωμένο βλέμμα.
Από την στιγμή που βγήκε στην επιφάνεια ο ισλαμικός φανατισμός του κ. Ερντογάν, ήρθε σε σύγκρουση με τον ιμάμη, ο οποίος δεν συνδέει την επεκτατική πολιτική του ισλαμισμού με τις βιαιότητες, αλλά με «ισλαμική δημοκρατία», που φυσικά είναι ανεφάρμοστη σε λαούς που επί χιλιάδες χρόνια έχουν αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης. Οι ιδέες του όμως έπεισαν πολλούς κόγκρεσμεν, που και με τα παχυλά δωράκια των Τούρκων, θεώρησαν πως η Τουρκία μπορούσε να αποτελέσει υπόδειγμα κοσμικού μουσουλμανικού κράτους, και για τις άλλες μουσουλμανικές χώρες, και της παρείχαν υποστήριξη. Η ουτοπία αυτής της επιδίωξης διαπιστώθηκε επί τέλους.
Η σύγκρουση Ερντογάν-Γκιουλέν άρχισε μόλις ο πρώτος στράφηκε κατά του Ισραήλ. Και όσο η Τουρκία εμπλεκόταν με τον μουσουλμανικό φανατισμό, τόσο η διάσταση μεταξύ των δύο μεγάλωνε. Αφορμή για οριστική ρήξη ήταν η συνεχιζόμενη υποστήριξη της τουρκικής κυβέρνησης στα ακραία ισλαμικά στοιχεία που αιματοκυλούν την Συρία, και τα οποία απαρνήθηκε ακόμη και η Σαουδική Αραβία, αλλά και η αποκάλυψη πως οι μυστικές υπηρεσίες των Τούρκων «κάρφωσαν» στους Ιρανούς κατασκόπους του Ισραήλ.
Και ο Φετουλάχ Γκιουλέν, -με την αναντίρρητη συμφωνία των αμερικανικών υπηρεσιών, οι οποίες αν διαφωνούσαν θα περιόριζαν τις δραστηριότητές του- χρησιμοποιεί το δυναμικό του στην Τουρκία (1.000 σχολεία διαθέτει η κίνηση του Γκιουλέν). Πολλοί από τους δικαστές και τους εισαγγελείς και στις δύο υποθέσεις -των διώξεων κατά των στρατηγών και του σκανδάλου των δωροδοκιών- είναι οπαδοί του ισλαμιστή ιεροκήρυκα. Τα μέλη αυτού του δικτύου διετέλεσαν κατά το παρελθόν σύμμαχοι του κ. Ερντογάν, αλλά η κυβέρνηση του τελευταίου τους αντιμετωπίζει σήμερα ως «παρακράτος».
Ο κ. Γιαλτσίν Ακντογκάν, εκ των κορυφαίων συμβούλων του κ. Ερντογάν, χαρακτήρισε, τώρα, τις δίκες εναντίον των στρατιωτικών «συνωμοσία εναντίον του εθνικού στρατού», παραλληλίζοντάς την με τη νέα «συνωμοσία» κατά του πρωθυπουργού και του κυβερνώντος κόμματος.
Αλλά, οι καταδίκες των στρατιωτικών, ήσαν αποδεκτές από τον κ. Ερντογάν, ο οποίος μ’ αυτόν τον τρόπο περιόρισε σημαντικώς τις αρμοδιότητες του στρατού επί πολιτικών θεμάτων. Σήμερα, επιχειρεί να συμμαχήσει με τους στρατιωτικούς και τους απελευθερώνει. Αλλά, οι λυκοφιλίες δεν διαρκούν πολύ.
Ο κ. Ερντογάν εξασθενεί, γι’ αυτό και χρειάζεται να παρακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση με μεγάλη προσοχή τις κινήσεις του, μήπως και θέλει να αποκαταστήσει το κύρος του με ενέργειες κατά της Ελλάδας.
Ο Μακεδών
voria.gr
