Πρόγραμμα μαθητείας για 12 χιλιάδες μαθητές, μέσω ΟΑΕΔ, ανακοινώθηκε με κοινή υπουργική απόφαση.
Τέσσερα εξάμηνα, εξάωρη απασχόληση, για 11 ευρώ την ημέρα σε φορείς του δημοσίου, αλλά και...
στον ιδιωτικό τομέα.
Μαθητεία, πρακτική άσκηση ταυτόχρονα, και »εξαφάνιση» της νέας γενιάς από την λίστα της ανεργίας- όλα αυτά μαζί, με το… ιλιγγιώδες μεροκάματο των 11 ευρώ!
Αντιλαμβανόμαστε σε αυτό το σημείο δύο πράγματα.
Πρώτον, τα μεροκάματα της »νέας εποχής» θα είναι έτσι κι αλλιώς 11 ευρώ, ίσως και παρακάτω, μάλιστα και με τον νόμο.
Οι εργοδότες θα μπορούν δωρεάν (πληρώνει ο ΟΑΕΔ, δηλαδή εμείς) να εκμεταλλεύονται την νέα γενιά εργαζομένων, με τους παλιούς εργαζόμενους στα αζήτητα, με την συγκρότηση των πολλών ταχυτήτων στην αγορά εργασίας- και με συμπιεσμένη, φυσικά, την αξία της εργατικής δύναμης προς τα κάτω, σε ιστορικά χαμηλά.
Δεύτερον, αντιλαμβανόμαστε απτά, συγκεκριμένα, το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν όλες εκείνες οι διαφημίσεις που κατέκλυσαν τους τηλεοπτικούς μας δείκτες το τελευταίο διάστημα.
»Δεν μπορούν όλοι να γίνουν επιστήμονες». »Βρες την αληθινή κλίση σου και ακολούθησε την, μην έχεις την εντύπωση ότι μπορείς να γίνεις γιατρός ή μηχανικός, γίνε υδραυλικός, ψυκτικός, κομμώτρια, εμείς θα σε βοηθήσουμε»- εννοώντας την νομιμοποίηση της εργασιακής ομηρείας και την χυδαία παρουσίαση της…σαν ευκαιρία.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας ταυτοποιμένο με τους πλέον σκληρούς ταξικούς φραγμούς πρόσβασης στην μόρφωση, θα έχει, συνοπτικά, την εξής δομή:
Η μαθητική διαρροή πριν από το Λύκειο θα φτάσει σε επίπεδα πάνω του 35% με 40% (από το 2009 μέχρι και σήμερα βρίσκεται στο 20%, με διαρκώς ανοδική πορεία).
Ήδη από τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού θα ξεσκαρτάρονται ποιοί είναι για το Λύκειο, ποιοί για το Πανεπιστήμιο, και ποιοί για τα εργασιακά Γκουαντανάμο της απλήρωτης »μαθητείας» και εκμετάλλευσης (που ήδη υπάρχουν, και τώρα »αναβαθμίζονται» σε πυλώνες της σύνδεσης σχολείου- εργοδοτικής εκμετάλλευσης, με »αναπτυξιακή», μάλιστα, σφραγίδα!).
Αυτό θα επιτυγχάνεται με πάμπολλους τρόπους ταξικής και άλλης διαφοροποίησης μέσα και έξω από τα σχολεία. Από πολύ νωρίς.
Το πολιτικό εξουσιαστικό σύστημα και το Κεφάλαιο, θέλουν να πάρουν την ιστορική ρεβάνς και στον χώρο της εκπαίδευσης. Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση, εξάλλου, προκαλεί και τις αντίστοιχες ταξικές/κοινωνικές αναδιαρθρώσεις.
Τέρμα πια με τους χιλιάδες απόφοιτους ΑΕΙ-ΤΕΙ. Η κυριαρχία, εξάλλου, γνωρίζει πολύ καλά ότι οι αμόρφωτοι υπήκοοι είναι οι πλέον ακίνδυνοι υπήκοοι.
Κοντολογίς, επιστρέφουμε στα εκπαιδευτικά status πριν από το 1960, πριν από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Γεωργίου Παπανδρέου στις αρχές της δεκαετίας του ’60.
Ίσως με ακόμα χειρότερους όρους, ωστόσο. Μιας και σήμερα, το εκπαιδευτικό process της γνώσης έχει ανατεθεί στο ακέραιο στα χέρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του απόλυτα κεφαλαιοποιημένου – σε μορφή, ουσία αλλά και σαν διαδικασία- διαδικτύου.
Αποσπασματικότητα της γνώσης, αποειδίκευση, καλύτεροι όροι για την κεφαλαιοποίηση της, διάσπαση της ενότητας των τομέων της και της σύνδεσης της με τον άνθρωπο, την κοινωνία και την φύση. Αυτό είναι το εκπαιδευτικό ιδεώδες που ανταποκρίνεται στις οικονομετρικές ανάγκες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Η συντεχνοποίηση του εκπαιδευτικού κινήματος, δυστυχώς, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας ότι αυτή η νέα πραγματικότητα θα γνωρίσει (όπως μπορεί, και όπως πρέπει) σοβαρές αντιστάσεις.
Αποτελεί, ωστόσο, ιστορική αναγκαιότητα οι εκπαιδευτικοί αγώνες να βρουν το νήμα που τους ενώνει με την κοινωνία, και εν γένει με το λαϊκό κίνημα.
Αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η εντύπωση ότι οι φορείς του λαϊκού κινήματος έχουν διαρρήξει τους δεσμούς τους με την μεγάλη μάζα των νέων, των ανέργων, των επισφαλώς εργαζόμενων, των αποκλεισμένων μαζών της κοινωνίας που δεν βρίσκουν θέση στις τοποθετήσεις της Αριστεράς που απευθύνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στα μεσαία στρώματα και στις διεκδικήσεις των εργαζόμενων του δημόσιου τομέα…
Τότε, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Η διεκδίκηση για την κοινωνικοποίηση της γνώσης προς όφελος του κόσμου της εργασίας, για την ποιοτική άνοδο του μορφωτικού του επιπέδου, για την δίχως φραγμούς πρόσβαση του σε ανώτατη εκπαίδευση, αποτελεί τον μόνο αναγκαίο όσο και ικανό όρο ώστε οι εκπαιδευτικοί αγώνες να γίνουν αληθινά λαϊκοί αγώνες, να συναντήσουν, δηλαδή, την ενότητα και την ανταπόκριση από την κοινωνική πλειοψηφία.
Ας ξεκινήσει από εδώ η προσπάθεια για την ανάσχεση του ολοκληρωτισμού, πάνω στην βάση της ηγεμονίας των συμφερόντων της μεγάλης πλειοψηφίας που συγκροτεί το αποκλεισμένο-περιθωριοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας.
Επίδικο είναι, άλλωστε, αν αυτό το κομμάτι θα το κερδίσει πολιτικά το απελευθερωτικό κίνημα ή αν θα παραμείνει (σε μεγάλο βαθμό) αιχμάλωτο στα δίχτυα της αποϊδεολογικοποίησης και του εκφασισμού.
Ανδρέας Μπεντεβής
http://ksipnistere.blogspot.gr/
