“Είδα
άνδρες, γυναίκες και παιδιά να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια μου όλο
αυτό το διάστημα” αφηγείται ο Μπράιαντ σε συνέντευξη του στο γερμανικό
περιοδικό Spiegel. “Ποτέ δε πίστευα ότι θα μπορούσα να σκοτώσω τόσο πολύ
κόσμο. Για την ακρίβεια, πίστευα ότι δεν μπορούσα να σκοτώσω κανέναν!”.
Θυμάται
όμως και τον εαυτό του να μπαίνει στο θάλαμο επιχειρήσεων και να ρωτά
τους συναδέλφους του “μάγκες, ποιους γαμ... θα σκοτώσουμε σήμερα;”.
Μεγάλο πράγμα η έξις για τον άνθρωπο... πόσες και πόσες μελέτες έχουν
αποδείξει ότι δεν θα επιβιώναμε ως όντα αν δεν είχαμε την ικανότητα να
συνηθίζουμε.
Μια
“αποστολή” όμως δεν θα την... συνηθίσει ποτέ. Στο στόχαστρο ήταν ένα
οίκημα στο Αφγανιστάν. Φαινόταν να είναι στάνη. Ο χειριστής δίπλα στον
Μπράιαντ εκτόξευσε τον πύραυλο πιέζοντας ένα κουμπί. “Συνολικά πέρασαν
16 δευτερόλεπτα μέχρι να φτάσει το στόχο του, αλλά μου φάνηκε σαν αργή
κίνηση. Μέχρι και τη τελευταία στιγμή θα μπορούσα να...
...αστοχήσω αν ήθελα, να στρέψω αλλού τον πύραυλο”, διηγείται ο
27χρονος, “όμως, 3 δευτερόλεπτα πριν ο πύραυλος ανατινάξει το σπίτι, ένα
παιδί εμφανίστηκε στη γωνία του δρόμου. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι
είναι μια λάμψη, το σπίτι να καταρρέει και το παιδί να εξαφανίζεται. Μου
ήρθε εμετός. Ρώτησα τον διπλανό μου: 'μόλις σκοτώσαμε ένα μικρό
παιδί;'”.
Η
συνέχεια θυμίζει το Μεγάλο Αδελφό του Όργουελ: η φωνή του διοικητή από
το μεγάφωνο να του κόβει επιτακτικά τη φράση “όχι, αυτό που σκοτώσατε
ήταν ένας σκύλος”.
“Ένας σκύλος σε δυο πόδια; αναρωτήθηκα” συνεχίζει.
Η
συνέχεια... ο Μπράιαντ κατέρρευσε ψυχολογικά, αποξενώθηκε από την
οικογένεια, τους φίλους, τη σύντροφό του. Έπασχε από αϋπνία. Μια μέρα
έκανε αιμόπτυση και μεταφέρθηκε επειγόντως σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Η
διάγνωση των γιατρών ήταν σαφής: διαταραχή μετα-τραυματικού στρες μάχης.
Παραιτήθηκε και γύρισε στο πατρικό του. Η ψυχική του υγεία δεν αποκαταστάθηκε μέχρι σήμερα.
Γιατί υπάρχει πόλεμος εξ αποστάσεως... από την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής όμως δεν μπορούμε να... πάρουμε αποστάσεις.
news.gr
