Tου Γιώργου Παυλόπουλου«Δεν είμαι πρόεδρος μιας συμμορίας ανώνυμων γραφειοκρατών (...) Δεν είμαι τύπος που τρέμει μπροστά στους πρωθυπουργούς ή σε κρίσιμες καταστάσεις».
Με αυτά τα λόγια επέλεξε να απαντήσει ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στις επιθέσεις που δέχεται από διάφορους Ευρωπαίους ηγέτες -ανάμεσά τους τον Βρετανό Ντέιβιντ Κάμερον και τον Ιταλό Ματέο Ρέντσι, ο οποίος είχε ισχυριστεί ότι ακόμη και οι ιδρυτές της Ε.Ε. «θα γίνονταν ευρωσκεπτικιστές εάν βρίσκονταν αντιμέτωποι με τους γραφειοκράτες και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών».
Την ώρα, όμως, που ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν εκδήλωνε την αντεπίθεσή του, άνοιγε ένα δεύτερο και πιθανότατα πολύ πιο σοβαρό γι' αυτόν μέτωπο, με αφορμή τη δημοσιοποίηση μιας μεγάλης δημοσιογραφικής έρευνας, σε 26 χώρες.
Αυτή, όμως, δεν είναι η μοναδική «μάχη» που βρίσκεται σε εξέλιξη καθώς, λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο μακριά, στην έδρα της ΕΚΤ, τα... τύμπανα του πολέμου έχουν αρχίσει επίσης να ηχούν. Εκεί, οι αποφάσεις του Μάριο Ντράγκι να στηρίξει τις οικονομίες της Ευρωζώνης τυπώνοντας χρήμα, αλλά και οι δηλώσεις του ότι θα συνεχίσει να κάνει το ίδιο, εφόσον το κρίνει αναγκαίο, έχουν προκαλέσει έντονη δυσφορία στο Βερολίνο και τα «γεράκια» της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να καταλάβει κανείς ότι το... εμφυλιοπολεμικό κλίμα πολλαπλασιάζει τους τριγμούς και διευρύνει τα ρήγματα στο οικοδόμημα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, ενώ εντείνει τις φυγόκεντρες τάσεις, που είχαν άλλωστε καταγραφεί πεντακάθαρα και στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο ανησυχητική για το κατεστημένο εξαιτίας των εξελίξεων που καταγράφονται σε εθνικό επίπεδο.
Από την Ισπανία του Podemos και την Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τη Γαλλία της Λεπέν, την Ιταλία του Γκρίλο και τη Βρετανία του Φάρατζ και των άλλων ευρωσκεπτικιστών, ως και την Ουγγαρία του Όρμπαν, όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε ήδη σε μία περίοδο τεράστιων ανακατατάξεων, σε όλα τα επίπεδα, με άδηλη κατάληξη. Όσο για τον καταλύτη και τον πυροκροτητή, μην ψάχνετε πολύ: είναι η κρίση που εκδηλώθηκε το 2008 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, επαναχαράσσοντας τις «κόκκινες γραμμές» στις κοινωνίες της Ευρώπης.
Σοβαρό «φλερτ» με το Brexit
Όσο ο Ντέιβιντ Κάμερον εμφανιζόταν σχετικά διαλλακτικός απέναντι στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, στη χώρα του το Κόμμα Ανεξαρτησίας (UKIP) έκανε πολιτικό... πάρτι. Όταν αποφάσισε να σκληρύνει τη στάση του απέναντι στους Ευρωπαίους και ειδικά τους Γερμανούς, τα πράγματα έγιναν δύο φορές χειρότερα: Όχι απλώς δεν σταμάτησε την άνοδο του Νάιτζελ Φάρατζ, ο οποίος πλέον προηγείται ή βρίσκεται πολύ κοντά στην πρώτη θέση σε όλες τις δημοσκοπήσεις, αλλά έστρεψε εναντίον του και την Αγκελα Μέρκελ, η οποία πρόσφατα αποφάσισε να του δείξει την έξοδο από την Ε.Ε. «Ο δρόμος ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα», του είπε σε ελεύθερη μετάφραση, με αφορμή την απαίτηση του Λονδίνου να αλλάξει το καθεστώς της ελεύθερης μετακίνησης των Ευρωπαίων ανάμεσα στους «28».
Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι η Γερμανίδα καγκελάριος μπλοφάρει και θέλει απλώς να εξαναγκάσει σε συνθηκολόγηση τον Κάμερον και συνολικά τους Βρετανούς, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Διότι είναι η πρώτη φορά που ηγέτης της ισχυρότερης χώρας της Ε.Ε. αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της εξόδου από αυτήν ενός εταίρου, ξεκαθαρίζοντας μάλιστα ότι δεν θα συνιστούσε και καταστροφή. Μάλιστα, αφού υπονοεί ότι δεν την πειράζει το Brexit, φανταστείτε με πόση μεγαλύτερη άνεση θα αντιμετώπιζε την έξοδο μιας μικρότερης και πολιτικά ή οικονομικά ασήμαντης χώρας...
Πρακτικά, αρχικά με την υπόθεση της Ελλάδας και τώρα με τη Βρετανία, οι Γερμανοί (και όχι μόνο) έχουν αρχίσει να συνηθίζουν στην ιδέα ότι, κάποια στιγμή, το ευρωπαϊκό «πουλόβερ» μπορεί να αρχίσει να ξηλώνεται.
TΑ «ΠΑΝΤΣΕΡ» ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ
Φοβού τους Γερμανούς...
Παρά τη νίκη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στις ευρωεκλογές, η Αγκελα Μέρκελ όχι απλώς δεν έσπευσε να προτείνει τον ομοϊδεάτη της και εκλεκτό του ΕΛΚ, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, για την προεδρία της Κομισιόν, αλλά έδειξε να συμμερίζεται τις αντιρρήσεις του Ντέιβιντ Κάμερον -έτσι, αρχικά, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να στηρίξει διαφορετικό πρόσωπο, αν και στη συνέχεια υποχώρησε. Αλλά και στην αλλαγή ηγεσίας στην ΕΚΤ, ακριβώς πριν από τρία χρόνια, η «σιδηρά καγκελάριος» και πολλά στελέχη της τότε κυβέρνησής της είχαν αμφισβητήσει ανοιχτά το πρόσωπο του Μάριο Ντράγκι, για να κάνουν τελικά και σε αυτή την περίπτωση πίσω. Όσο για τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπαν, είναι εδώ και χρόνια το... αγαπημένο πρόσωπο των γερμανικών ΜΜΕ, τα οποία εσχάτως εξαπολύουν νέο κύμα επιθέσεων εναντίον του, για παραβίαση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Να είναι, άραγε, τυχαίο που αυτή την περίοδο και οι τρεις προαναφερθέντες -Γιούνκερ, Ντράγκι και Όρμπαν- δέχονται πυρά ομαδόν; Και αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι την ίδια ακριβώς χρονική στιγμή το Βερολίνο επιλέγει να στριμώξει τον Κάμερον, δείχνοντας εμφανή προτίμηση στον ηγέτη των Εργατικών, Εντ Μίλιμπαντ; Μήπως, πολύ απλά, η Γερμανία αποφάσισε να παίξει τα ρέστα της στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, διεκδικώντας τον απόλυτο έλεγχό τους, με οποιοδήποτε κόστος;
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΝΟΔΟΣ
Ακροδεξιά και εθνικισμός
Μπορεί ο Νάιτζελ Φάρατζ και ο Μπέπε Γκρίλο να έχασαν την ομάδα την οποία είχαν συγκροτήσει στην Ευρωβουλή και μαζί τα προνόμια που την συνόδευαν, μετά την «αποστασία» μιας βουλευτού από τη Λετονία, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουν κοπεί τα φτερά τους ή, πολύ περισσότερο, ότι ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών τους έχει πάψει να τους εμπιστεύεται. Στη Βρετανία, το UKIP αποδεικνύει ότι δεν ήταν απλώς επιλογή διαμαρτυρίας για τις ευρωεκλογές, και στις δημοσκοπήσεις συγκεντρώνει σταθερά πάνω από 15% καθώς πλησιάζουν οι εκλογές του 2015. Στη δε Ιταλία, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων έχει εδραιωθεί στη δεύτερη θέση, με ποσοστό πάνω από το 25%, με τάσεις περαιτέρω ενίσχυσης. Την ίδια στιγμή, στη Γαλλία του... ταλαίπωρου Ολάντ, η Μαρίν Λεπέν συνεχίζει να προηγείται, σχεδιάζοντας μεθοδικά την τακτική που θα τη φέρει κοντά στον μεγάλο της στόχο: τις προεδρικές εκλογές του 2017. Αλλά και στη Γερμανία, παρά το γεγονός ότι το άστρο της Μέρκελ συνεχίζει να λάμπει, η μεγάλη έκπληξη έρχεται από την πλευρά των ευρωσκεπτικιστών του AfD οι οποίοι, με βασικό αίτημα την έξοδο από την Ευρωζώνη, βρίσκονται δημοσκοπικά κοντά στο 10% και αποδεικνύουν σε όλες τις τοπικές εκλογές ότι είναι πλέον μια υπολογίσιμη δύναμη.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχουν και κάτι τύποι σαν τον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος ξεκαθαρίζει ότι γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις εντολές της Ε.Ε...
ΙΣΠΑΝΙΑ
Η επιστροφή των «Αγανακτισμένων»
Έτριβαν τα μάτια τους όσοι διάβασαν ή πληροφορήθηκαν τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης στην εφημερίδα el Pais της περασμένης Κυριακής: Ένα κόμμα με ζωή μόλις οκτώ μηνών, το Podemos (Μπορούμε), βρέθηκε πρώτο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, με ποσοστό πάνω από 30%. Παρά δε το γεγονός ότι τις επόμενες μέρες «υποχώρησε» πάλι στη δεύτερη θέση (σε άλλη έρευνα), η αίσθηση του σοκ παραμένει. Δεν είναι μικρό πράγμα, βλέπετε, το πολιτικό «άλμα» που πραγματοποίησε ένα καινούργιο πολιτικό μόρφωμα, που γεννήθηκε από το κίνημα των πλατειών και τους «Αγανακτισμένους», ενώ έχει σαφείς αναφορές στην Αριστερά και στήριξε την υποψηφιότητα Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν.
Είναι αλήθεια, βεβαίως, ότι το διάστημα μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές (προς το τέλος του 2015) είναι μεγάλο και τα πάντα μπορούν να συμβούν. Άλλο τόσο γεγονός είναι, όμως, ότι το Podemos και τα στελέχη του είναι πολύ νέα στο πολιτικό παιχνίδι για να μπορούν να εγκλωβιστούν εύκολα ή να βρεθούν αναμεμειγμένα σε σκάνδαλα διαφθοράς -όπως αυτά που αποκαλύφθηκαν το τελευταίο διάστημα, με πρωταγωνιστές γνωστούς παράγοντες του Λαϊκού Κόμματος και των Σοσιαλιστών και συνέβαλαν καθοριστικά στη δημοσκοπική τους κατρακύλα. Πρακτικά, λοιπόν, καθώς το επόμενο έτος είναι πιθανότατα εκλογικό και στην Ελλάδα, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ φέρεται να προηγείται καθαρά, η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει μια πρώτης τάξης ευκαιρία να προκαλέσει το δικό της ρήγμα στο κατεστημένο, σπάζοντας το μονοπώλιο των ακροδεξιών και εθνικιστών.
http://www.imerisia.gr/
