Μπορεί η Ελλάδα να ιδρώνει, να αγκομαχάει και να ξεφυσά στο Παρίσι ελπίζοντας στο καλύτερο που, τελικά, δεν θα έρθει, όμως, ανεξάρτητα από το ελληνικό πρόβλημα, η ευρύτερη ευρωπαϊκή κατάσταση χειροτερεύει ημέρα με την ημέρα. Γιατί;
Επειδή, όπως ήταν αναμενόμενο ότι θα συνέβαινε, η Γερμανία δεν έχει μετακινηθεί ούτε χιλιοστό από τις σκληρές κατ΄ ουσίαν βαθιά αντιευρωπαϊκές, εθνικιστικής σκοπιμότητας θέσεις με τις οποίες κατευθύνει τις τύχες των ευρωπαϊκών κρατών και λαών τα πέντε τελευταία χρόνια.
Ούτε τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, που έδειξαν ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη οδεύει πλέον την οδό της διάλυσης, ούτε τα πολύ αρνητικά δημοσιονομικά μεγέθη, ούτε η κοινωνική και πολιτική εκρηκτικότητα η οποία έχει πλέον κυριαρχήσει στα κράτη μέλη της κρίσης στάθηκαν ικανά να κάνουν τους Γερμανούς να ξανασκεφτούν τις συνέπειες της ακραίας εθνικιστικά υστερόβουλης πολιτικής τους. Αντίθετα, συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Σε αντίθεση με ότι συνέβαινε μέχρι και αρκετά πρόσφατα, τουλάχιστον τώρα, οι πάντες αντιλαμβάνονται το πόσο αντιευρωπαϊκή είναι η γερμανική στάση: ουσιαστικά, δεν υπάρχει πλέον άλλη συζήτηση στην Ευρώπη από αυτήν.
Όμως, τι σημασία έχει; Φέρνει κάποιο αποτέλεσμα; Όχι, όσο οι κυβερνήσεις εξακολουθούν και τρέμουν απέναντι στο Βερολίνο, αντί να διεκδικήσουν το αυτονόητο δικαίωμά τους, που αποτελεί και την ύψιστη υποχρέωσή τους απέναντι στους πολίτες τους, δηλαδή το να διασώσουν τις χώρες τους από την πορεία καταστροφής που έχει επιβληθεί.
Τελευταία – και κάθε άλλο παρά ασήμαντα – παραδείγματα αυτής της, όψιμης έστω, αντίδρασης που έχει φέρει η γερμανική ηγεμονική πολιτική στην Ευρώπη ήταν πριν από λίγες ημέρες οι κεραυνοί που εξαπέλυσε κατά του Βερολίνου ο κορυφαίος εν ζωή φιλόσοφος, ο Γερμανός Χάμπερμας και, σε ένα πολύ διαφορετικό επίπεδο, τα όσα έγραψε σε άρθρο του (το οποίο δημοσίευσε χθες Τρίτη Το Βήμα) ο Marcel Fratzscher, πρώην επικεφαλής του International Policy Analysis της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
«Η στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ευρώπη», γράφει, «είναι μια στάση απόρριψης και αποδέσμευσης. Οι πολιτικοί της αρνούνται στις υπερχρεωμένες χώρες μια πιο ενεργή δημοσιονομική πολιτική. Αρνούνται να υποστηρίξουν μια ευρωπαϊκή επενδυτική ατζέντα για να προσελκύσουν τη ζήτηση και την ανάπτυξη. Εκαναν λόγο για δημοσιονομικό πλεόνασμα και όχι για ταχύτερη πιθανή ανάπτυξη ως πρώτο στόχο στο εσωτερικό. Και άρχισαν να στρέφονται κατά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) στη μάχη κατά του αποπληθωρισμού και της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Και στα τέσσερα αυτά σημεία η Γερμανία κάνει λάθος. […] Το ερώτημα είναι αν οι ηγέτες της Γερμανίας θα το αναγνωρίσουν αυτό προτού η Ευρώπη μπει πιο βαθιά μέσα στην ύφεση».
Η απάντηση είναι δεδομένη και την έχουν δώσει πολλές φορές οι ίδιοι οι Γερμανοί: όχι. Η πολιτική τους δεν πρόκειται να αλλάξει, όπως άλλωστε δεν άλλαξε ούτε όταν σχηματίστηκε ο μεγάλος συνασπισμός που κυβερνά σήμερα τη χώρα, διαψεύδοντας και πάλι τότε τις ελπίδες όσων ήθελαν να εθελοτυφλούν ή είχαν απλώς αναλυτική αδυναμία απέναντι στο τι συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη.
Οι Γερμανοί θα συνεχίσουν στον ίδιο καταστρεπτικό, διαλυτικό δρόμο γιατί αυτό εξυπηρετεί την ηγεμονία τους, το μόνο που πλέον τους ενδιαφέρει. Και το πρώτο και μεγαλύτερο θύμα τους είναι η Ελλάδα, η οποία κάθε μέρα που περνάει βυθίζεται όλο και περισσότερο στις πολλαπλές συνέπειες αυτής της ηγεμονίας, με κυριότερη την αδιανόητη αύξηση του δημοσίου χρέους που την υποθηκεύει πλέον για γενιές ολόκληρες.
Αυτός ο κύκλος πρέπει να σπάσει. Με όποιο, δυστυχώς, κόστος. Αλλιώς, είναι βέβαιο ότι δεν θα μείνει τίποτα…
ΤΟ ΒΗΜΑ
