Πριν από την κρίση οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονταν την ΕΕ ως μια γάλλο-γερμανική υπόθεση. Και αυτή φαίνεται να ήταν η επιδίωξη μετά τον καταστροφικό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όπου Γαλλία και Γερμανία ήταν όχι απλώς εχθροί, αλλά αποφασισμένοι να αλληλοεξοντωθούν, να δημιουργηθούν προϋποθέσεις μείωσης της εχθρότητας μεταξύ τους και να συνυπάρξουν σε μια από κοινού ελεγχόμενη Ευρώπη, προσκολλημένη βεβαίως στο άρμα της Δύσης.
Τα πράγματα φαίνεται να... προχωρούσαν όπως είχαν σχεδιαστεί. Αυτή η Ευρώπη είχε ενσωματωθεί σε όλους τους στρατηγικούς σχεδιασμούς και θεσμούς της Δύσης και με τη Δύση, όλοι εννοούν τις ΗΠΑ.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η αυτονόμηση των χωρών που αποτελούσαν το στρατόπεδο του τότε υπαρκτού σοσιαλισμού, έδωσε την ευκαιρία στη Δύση να αναπτύξει μια άλλη στρατηγική προσέγγιση στον τέως αντίπαλο της. Με κύριο χαρακτηριστικό όχι μόνο τη ραγδαία ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και με ένα παράλληλο γιγαντισμό του ΝΑΤΟ, σε βαθμό –τουλάχιστον όπως τον είχε αντιληφθεί η Μόσχα- ενός καλά σχεδιασμένου επεκτατισμού προς ανατολάς, προς πρώην χώρες του σοβιετικού στρατοπέδου.
Η αίσθηση στη Μόσχα ότι κυκλώνεται από τη Δύση σε βαθμό ασφυκτικό είχε πολύ υποτιμηθεί –όπως φάνηκε από την κρίση της Κριμαίας- από τους Δυτικούς. Αγνοήθηκε εν πολλοίς η φιλοδοξία της Ρωσίας να γίνει αποδεκτή ως ένας ευρωπαϊκός παράγοντας ο οποίος να λαμβάνεται υπόψη στη διαμόρφωση ενός κοινούς ευρωπαϊκού μέλλοντος. Άλλωστε, η Ρωσία είναι ιστορικά και πολιτιστικά μέρος του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι.
Η αμερικανική επιθεώρηση κρίνει ότι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, η σχεδόν επιπόλαια διαχείριση του ζητήματος της Ουκρανίας προκάλεσε πολύ μεγαλύτερο πονοκέφαλο για τη Δύση παρά για τη Μόσχα. Υποτιμήθηκαν οι ευαισθησίες της Μόσχας, η οικονομικές της δυνατότητες, η στρατιωτική της ισχύ αλλά και η διπλωματική της αποφασιστικότητα, παρά το γεγονός ότι μόλις πριν λίγο καιρό δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία στη Δύση να διαπιστώσει πόσο χρήσιμη είναι η Μόσχα στη διατήρηση των ισορροπιών σε διεθνές επίπεδο και συνεπώς της ειρήνης. Και η Δύση διαπίστωσε τις δυνατότητες της Μόσχας, μόνο μετά την επιδείνωση της κρίσης της Κριμαίας. Και τότε ήταν ήδη αργά.
Σήμερα τα πράγματα δεν έχουν επιστροφή. Και το πρόβλημα που προκύπτει από αυτή την αλήθεια το έχει η Δύση και όχι η Μόσχα. Πολύ περισσότερο καθώς η Δύση δεν δίστασε να δώσει υπόσταση και δύναμη σε φασιστοειδή και φιλο-ναζιστικά στοιχεία στην Ουκρανία, προκαλώντας έτσι οδυνηρές μνήμες και βιώματα στους Ρώσους, αλλά και στους Ρωσόφωνους και Ρωσόφιλους Ουκρανούς. Και επιπρόσθετα, με την επιχειρηματολογία που αναπτύσσει η Δύση αναδεικνύεται και σαν ο κύριος φορέας της υποκρισίας στη διεθνή πολιτική σκηνή.
