Oι κρίσιμες Ευρωεκλογές: ας ξανασκεφτούμε που βρισκόμαστε….

Του Ηλία Καραβόλια Γράφει ο Γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ, στο τελευταίο του βιβλίο Das deutsche Europa: “Ας κάνουμε ένα πείραμα. Στην Γερμανία, δημοψήφισμα για το αν θέλουν την Ελλάδα οι Γερμανοί στο ευρώ, και στην Ελλάδα δημοψήφισμα για το αν οι Έλληνες θέλουν να παραμείνουν στο ευρώ. Η αρνητική ψήφος των Γερμανών και η θετική των Ελλήνων μοιάζει με δημοκρατικό παράδοξο, αλλά δεν είναι …”.

Όσο ζούμε σαν Έλληνες με την σκόπιμη άγνοια της δομικής δυσαρμονίας μεταξύ ενός δήθεν κοινοτικού σχεδίου στήριξης και αλληλεγγύης (ενώ πρόκειται για έντοκο και επώδυνο δανεισμό) τόσο πιο γρήγορα θα πίνουμε το φάρμακο που μας σκοτώνει.
Όσα λεφτά και αν στείλουν οι ευρωπαίοι εταίροι, δεν παύουν να είναι δανειστές! Και ο δανειστής, εκ της φύσεώς του και δικαιολογημένα, σε ”εκβιάζει” δια της αλληλεγγύης, με δόσεις σωτηρίας.
Στην ουσία αυτό που τελικά επιδιώκει είναι να σε οδηγήσει στην έξοδο από την κοινή συμβίωση. Είναι πλέον αυταπάτη, μετά και το ρήγμα στις σχέσεις ΕΕ-ΔΝΤ, το ότι οι Γερμανοί θωρακίζουν την ΕΕ και ότι στήνουν μια κοινωνική Ευρώπη. Και αυταπατώνται -ενίοτε εμπαίζονται από πολιτικούς – και οι λαοί της Ευρώπης για τις αντοχές και τις αντιστάσεις τους. ”Ανάκτορα” δεν υπάρχουν για να καταληφθούν όταν η ύφεση και η ανεργία θα έχουν εξαπλωθεί και στις χώρες του πυρήνα.
Ο πρόσφατος κοινοτικός προϋπολογισμός λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σκηνικό με επιδοτήσεις που σχεδιάζει μια δήθεν υγιής εταιρεία (ΕΕ) να μοιράσει στις θυγατρικές της, όταν προηγουμένως το διευθυντήριό της (Βερολίνο) παρακάμπτοντας το αληθινό Διοικητικό Συμβούλιο (Βρυξέλες) φρόντισε να απαξιώσει πλήρως τις απείθαρχες ελλειμματικές θυγατρικές (νότια Ευρωζώνη) δια μέσου της λιτότητας, ώστε να πάρει πίσω τα δανεικά με τις οποίες τις πίστωνε (κυρίως για να ψωνίζουν τα προϊόντα που παρήγαγαν οι μεγαλομέτοχοι της
μητρικής εταιρείας!)
Όλο το οικοδόμημα της Ευρωζώνης, μοιάζει σαν εκείνο το λογιστικό κόλπο με τις ενδοομιλικές συναλλαγές, που στην ουσία μεταφέρουν αφορολόγητα κέρδη στους μεγαλομετόχους (με τον γνωστό μηχανισμό της μη ανακύκλωσης πλεονασμάτων).
Δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι ήλθε ο καιρός να ξανασταθμίσουμε την κοινή νομισματική μονάδα μέτρησης των βασάνων μας, εξ ων συνετέθη. Το σωσίβιο που μας έσωσε και κολυμπούσαμε ανέμελοι, τώρα μας πνίγει.
Γιατί είναι άλλο πράγμα ο ωκεανός της ΕΕ και άλλο η επικίνδυνη λίμνη της Ευρωζώνης. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, γιατί είναι βολικό.
Στις τσέπες μας κυκλοφορεί νόμισμα ανόμοιας λογιστικής εξομοίωσης των βιομηχανιών του ευρωπαϊκού βορρά, με τις … καφετέριες, τα μανάβικα και τα ρουχάδικα του ευρωπαϊκού Νότου. Και όσες συντεχνίες σε κάθε χώρα και αν κατηγορήσουμε, όση τεμπελιά, απειθαρχία και σπατάλη αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει στις κοινωνίες, όσο ισχυρά και αν είναι τα κομματικά κατεστημένα σε κάθε χώρα του Νότου, δεν έχουμε την δύναμη, ως αληθινοί Ευρωπαίοι, να ονομάσουμε την μεγάλη συντεχνία που ελέγχει την κυκλοφορία του ευρώ.
Αυτή που το ”εκδίδει” και το δανείζει, το αυξομειώνει σε ταχύτητα κυκλοφορίας μέσα στις κοινωνίες, με πολλαπλασιαστές πιστώσεων και επιταχυντές απαξίωσης εργασίας και περιουσίας. Θα έλθει η μέρα, που χωρίς την τρομολαγνεία του οικονομικού εθνικισμού, θα καταρρεύσει ο παραλογικός νεο-ορθολογισμός των Γερμανών που διευθύνουν την Ευρώπη.
Δεν είναι κανείς, σώφρων άνθρωπος, υπέρ της επιστροφής στην δραχμή. Ούτε και ξεχνάμε τον βαθμό προστασίας, ως μη ανταγωνιστική οικονομία,  που μας παρείχε το ευρώ εδώ και 10 χρόνια. Καιρός είναι να ξανασκεφτούμε, και όχι μόνο στην Ελλάδα, μήπως σταδιακά και ταυτόχρονα κάθε χώρα πρέπει να ξαναγυρίσει στο δικό της νόμισμα: εκείνο που θα αντικατοπτρίζει τις αντοχές της κοινωνίας της, όχι της οικονομίας της.
Γιατί άλλο πράγμα οι αριθμοί και άλλο οι άνθρωποι. Άλλο πράγμα η Ευρώπη και άλλο η Ευρωζώνη, που κατάντησε ένα άθροισμα από κοινωνίες γεμάτες ανισότητες οι οποίες συνεχώς θα εντείνονται, αυξάνοντας το ανθρώπινο δράμα.
Το 27% ανεργία στην Ελλάδα και στην Ισπανία, αν νομίζουν κάποιοι ότι θα υποχωρήσει εύκολα- και έτσι θα βελτιωθούν οι μεγάλοι αριθμοί (Χρέος, ελλείμματα, ΑΕΠ)-ξεγελούν τους εαυτούς τους.
Ειδικά όσοι ιδεολογικοποιούν αυτή την τραγωδία, πιστεύοντας στην ισορροπία προσφορά και ζήτησης στην αγορά εργασίας.
Γιατί δεν είναι όλα ”αγορές” για να ισορροπούν…

 olympiada