Ανέκαθεν
η Αριστερά και τα κόμματα που την εκπροσωπούσαν από τη Μεταπολίτευση
και ύστερα είχαν ένα ηθικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα μεγάλα κόμματα.
Είχαν το πλεονέκτημα ότι δεν ήταν διαπλεκόμενα κόμματα, δεν είχαν
τουλάχιστον φανερά «κομπρεμί» με επιχειρηματίες. Άλλωστε, επειδή δεν
ήταν κόμματα εξουσίας ούτε το....ΚΚΕ, ούτε το ΚΚΕ Εσωτερικού ούτε αργότερα ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν τους έδιναν και μεγάλη σημασία οι νταβατζήδες και οι εθνικοί προμηθευτές.
Αν και ακούγονταν κατά καιρούς σχέσεις «κόκκινων» επιχειρηματιών με τις ηγεσίες των κομμάτων αλλά και πολιτική διαπλοκή, ειδικά εκείνα τα ταραγμένα χρόνια της κυριαρχίας Μητσοτάκη, από το «βρόμικο ’89» και μετά δηλαδή.
Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να χάσει η Αριστερά το ηθικό αυτό πλεονέκτημα. Επειδή δημιουργήθηκε ήδη το κόμμα της διαπλοκής και αυτός δεν είναι άλλο από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δύο είναι οι πιθανοί λόγοι που έχει αρχίσει να σαπίζει το σύστημα της Κουμουνδούρου όσο κι αν το παίζουν τίμια και ηθικά η ηγεσία και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι έχει πλησιάσει την εξουσία, οπότε οι γνωστοί και άγνωστοι διαπλεκόμενοι θέλουν να «πιάσουν πόρτα για τον χειμώνα». Ο δεύτερος και πιο σοβαρός λόγος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% έχει μπολιαστεί με «πράσινο φάρμακο», έχει γίνει δηλαδή το ΠΑΣΟΚ της σύγχρονης εποχής. Όλα τα ορφανά της Κεντροαριστεράς που ήταν «μανούλες» στη διαπλοκή και τα μυστικά deal με επιχειρηματίες απ’ όλους τους χώρους, τώρα βρήκαν στέγη στην Κουμουνδούρου και όσο να πεις της αλλάζουν σιγά – σιγά τον χαρακτήρα.
Το κόμμα της διαπλοκής, όμως, έχει στηθεί και πάνω σε ιδεολογικο-κοινωνικο-πολιτικές βάσεις που πρέπει να αναλυθούν.
Η ελληνική οικονομία χρεοκόπησε, και χρεοκόπησε όντας μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης. Χρεοκόπησε στο όνομα μιας πολιτικής για να κρατηθεί η Ελλάδα στο ευρώ.
Στο έδαφος αυτής της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού χρεοκόπησε και η κορυφαία στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας μεταπολεμικά, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ. Μαζί της χρεοκόπησε και το μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού που χαρακτηρίστηκε από τον «κομπραδόρικο καπιταλισμό» που έλεγε και το ΚΚΕ και από τους «επιχειρηματίες που προμηθεύουν πετρέλαιο τον 6ο στόλο».
Το ευρωπαϊκό όραμα της «ισχυρής και ανταγωνιστικής Ελλάδας» που υποσχέθηκε η αστική τάξη της χώρας έχει μετατραπεί σε σήμερα εφιάλτη για την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Η Ελλάδα προσδέθηκε στο άρμα του γερμανικού ιμπεριαλισμού δεκαετίες πριν διαλύοντας την παραγωγική της βάση και υποδομή για να δανείζεται και να πληρώνει –για προϊόντα που θα μπορούσε η ίδια να παράγει και όχι να τα εισάγει η κάθε Siemens και όλα αυτά τα ευαγή ιδρύματα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, κυρίως του γαλλογερμανικού.
Και εδώ συμπυκνώνεται το πολιτικό πρόβλημα της χώρας: Το ιδεολογικό αδιέξοδο αν όχι η ιδεολογική χρεοκοπία της αστικής τάξης ως ηγέτιδας τάξης του ελληνικού έθνους.
Πρέπει να είναι καθαρό ότι άσχετα απ’ το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ ως μικροαστικού αριστερού κόμματος, η επίσημη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας δεν ξεφεύγει απ’ τα αστικά όρια, είναι αστική στην ουσία της και δεν είναι αριστερή. Το επισημοποίησε η ίδια η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενόψει των ευρωεκλογών με το δίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη» και αφού είχε προηγηθεί το «Τέξας»
Το βασικότερο ίσως όλων που περιλαμβάνει τα παραπάνω είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να θέλει και να επιδιώκει να «στεριώσει» την αστική τάξη τώρα που βρίσκεται σε ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο και όχι απλά να είναι απολογητής της. Σ’ αυτό το σημείο προσπαθεί να αντιγράψει τον Αντρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του 1981. Ωστόσο υστερεί σ’ αυτό όχι μόνο γιατί είναι διαφορετικές οι εποχές και δεν έχει το «ταλέντο» του Αντρέα, αλλά γιατί για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας η επίσημη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι αστική, αντίθετα με του ΠΑΣΟΚ τότε που αξίζει να θυμάται κανείς ότι μαζί με το ΚΚΕ είχε καταψηφίσει στη Βουλή την ένταξη στην ΕΟΚ το 1979. Ωστόσο στην προσπάθειά του αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως μια δύναμη που πάει να εκφράσει κάτι διαφορετικό απ’ την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων στην ΕΕ.
Είναι όμως έτσι ή τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει υποχείριο των επιχειρηματιών της δραχμής, που έχουν ποντάρει στη χρεοκοπία της χώρας ή ακόμη και στη διάλυση της Ευρωζώνης; Μήπως δηλαδή δεν είναι και τόσο αθώοι στην αξιωματική αντιπολίτευση αλλά κρύβουν μεγάλα μυστικά;
Πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να εξηγήσει τις «κολεγιές» και τα φλερτ με ορισμένα οικονομικά συμφέροντα τα οποία θέλουν ένα νέο… ΠΑΣΟΚ να τους ξαναβάλει στο παιχνίδι όταν θα γυρίσει η οικονομία και θα υπάρχουν λεφτά.
Πόσο τυχαίο είναι άραγε το ξεκάθαρο φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόγειες συμμαχίες με τον Βαγγέλη Μαρινάκη; Ο οποίος περνιέται για επιχειρηματίας που δεν έχει καμιά σχέση με το ελληνικό δημόσιο, όμως, ο Ολυμπιακός είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση που έχει σχέση με τα κονδύλια του ΟΠΑΠ και με τα διαφημιστικά έσοδα. Για να μην πούμε για τις πληροφορίες περί αγορών από τον εφοπλιστή πλοίων – δεξαμενών για την άντληση πετρελαίου που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα.
Καθόλου τυχαίο δεν είναι το σφιχτό αγκάλιασμα του Α. Τσίπρα με το ιερατείο του ΣΕΒ και με τον πρόεδρο Δημήτρη Δασκαλόπουλο. Είτε ο Τσίπρας έχει πιο δεξιός είτε οι βιομήχανοι πιο αριστεροί και μάλλον το πρώτο ισχύει.
Κλασικό παράδειγμα αστικών κακών συνηθειών του ΣΥΡΙΖΑ είναι και η προσέγγιση με την πιο διαπλεκόμενη επιχειρηματική οικογένεια της χώρας, αυτή του Σ. Κόκκαλη. Εκτός κι αν βρήκαν κοινά στοιχεία με τον γιο του αριστερού υπουργού του βουνού Π. Κόκκαλη ή κάποιες κοινές αναφορές λόγω… Ανατολικής Γερμανίας.
Από την άλλη, πόσο διαφορετικό, εναλλακτικό και ακηδεμόνευτο είναι ένα κόμμα της Αριστεράς που το πρώτο που κάνει είναι να κλείσει συμφωνίες με τους εκδότες. Μήπως θυμάστε τα τραπεζώματα του Τσίπρα στον δεύτερο όροφο του συγκροτήματος Μπόμπολα στο Χαλάνδρι; Ή τις βόλτες του στο Πρώτο Θέμα και τα κρυφά ραντεβού με τον Σταύρο Ψυχάρη ή την πρόσληψη ανθρώπων του ΔΟΛ στο επιτελείο της Κουμουνδούρου.
Ποιος θα ξεχάσει τα παιχνίδια που έπαιξε και παίζει ο Παπαχελάς στην Καθημερινή με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Ποιος θα ξεχάσει επίσης ότι ο βασικός επικοινωνιολόγος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Τζιώτης, ήταν κάποτε δεξί χέρι της Γιάννας Αγγελοπούλου και του ΓΑΠ; Και μην ξεχνάμε ότι ο γιος της Γιάννας έχει δηλώσει ΣΥΡΙΖΑ και αριστερός.
Μήπως θυμάστε τις καταγγελίες του Αδωνι Γεωργιάδη για σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με ξένες φαρμακοβιομηχανίες; Θυμάται κανείς εκείνη τη γκάφα του Τσίπρα ο οποίος μέσα στη Βουλή πριν μήνες είχε ζητήσει εξηγήσεις γιατί μια ξένη εταιρεία, την Deutsche Aeolia που δεν πήρε άδειες να επενδύσει σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Και τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε τους πλούσιους φίλους του κ. Τσίπρα όπως ο Σταθάκης και ο Τσακαλώτος με τις χιλιάδες ευρώ που έχουν επενδύσει σε Black Rock κ.λπ.
Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται μια πολυδάπανη προεκλογική εκστρατεία από τους υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ και από το ίδιο το κόμμα.
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε κόμμα της διαπλοκής αντικαθιστώντας το ΠΑΣΟΚ που είχε το… κοπιράιτ. Να διαπλέκεται μόνο και μόνο για να κερδίσει την εξουσία ή στο βάθος υπάρχει σχέδιο; Αργά ή γρήγορα θα το μάθουμε
http://www.antinews.gr/
