Η σχέση ποδοσφαίρου και πολιτικής έχει καταντήσει πλέον κάτι το
αυτονόητο. Ποδοσφαιρικοί παράγοντες αναλαμβάνουν ομάδες για να
αποκτήσουν πολιτική επιρροή και οικονομικά οφέλη, πολιτικοί φροντίζουν
να «τα έχουν καλά»....με τις ομάδες, αποσκοπώντας –και όχι μόνο- στο να μη δυσαρεστήσουν τους οπαδούς-ψηφοφόρους τους. Στο πλαίσιο αυτό, χρέη χαρίζονται, γήπεδα χτίζονται, μπίζνες κλείνονται και άλλα τέτοια.
Πέρα από αυτό όμως, το αξιοσημείωτο είναι ότι, και στο χώρο του ποδοσφαίρου, μοιάζει να αντανακλώνται οι ιδιαιτερότητες του ελληνικού πολιτικού συστήματος (και εντέλει της ελληνικής κοινωνίας). Και στις δύο περιπτώσεις, οι «κυρίαρχες δυνάμεις» διαμόρφωσαν ένα καθεστώς, με αθέμιτα κυρίως μέσα, για να καταλάβουν το χώρο τους κατ’ αποκλειστικότητα. Και στις δύο περιπτώσεις, οι «υποστηρικτές» τους αδιαφορούν για τους κανόνες του παιχνιδιού και ενδιαφέρονται μόνο για την επικράτηση της παράταξης ή της ομάδας τους. Το εάν μακροπρόθεσμα καταστρέφεται το ίδιο το άθλημα, ή η πολιτική ως ουσία και ως δραστηριότητα, τους είναι αδιάφορο. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να εξυπηρετούνται τα ρουσφέτια τους ή να έχουν τις διακρίσεις και τις ποδοσφαιρικές νίκες τους. Υπό αυτό το πρίσμα, η νοοτροπία είναι μία και η αυτή.
Εν πάση περιπτώσει, φαίνεται ότι, εδώ που έχουμε φτάσει, μεγαλοπαράγοντες που κατέστρεψαν το ποδόσφαιρο επιλέγουν να ακροβολιστούν και εντός της κατεστραμμένης πολιτικής. Γιατί, άλλωστε, να περιμένουν να κάνουν τη δουλειά τους με τη βοήθεια ενός απαξιωμένου πολιτικού συστήματος, και να μην αναλάβουν οι ίδιοι, άμεσα, και την πολιτική εξουσία; Ευκαιρία δεν είναι, τώρα με την κρίση, να απαλλαγούν και από τους πολιτικούς τους μεσάζοντες;
