Δεν είμαι ούτε.... ένστολος, ούτε κληρικός, ούτε πολιτικός, ούτε κόρη στρατηγού, για να “χω να λαμβάνω σύνταξη παρθενίας. Δουλεύω ανελλιπώς από τα δεκαεφτά μου· δεν υπολογίζω τα καλοκαίρια που με έστελνε ο πατέρας μου πιο πριν να δουλέψω για να μάθω πώς βγαίνει το μεροκάματο, εν αντιθέσει με τους σημερινούς γονείς.
Μέχρι το 2009 που άρχισε η κρίση, είχα συμπληρώσει 22 χρόνια στο κουρμπέτι, ώσπου ήρθε ξαφνικά η κρίση και με άφησε κι εμένα άνεργο και έχω συμπληρώσει ήδη 5 χρόνια αραχτός.
Η ζωή μου προ κρίσης ήταν η συνήθης. Δουλειά, φραπεδιά στην καφετέρια, ποδόσφαιρο, μπλοκμπάστερ ταινία στην τηλεόραση και τακτική ανάγνωση του ΚΛΙΚ του Men’s Health και τοιούτων επιμορφωτικών εντύπων, ώσπου ξαφνικά μάλλον λόγω άφθονου ελεύθερου χρόνου άρχισα να διαβάζω βιβλία, βιβλία, βιβλία.
Σε λίγο καιρό, μόλις έπαιρνα ένα καινούριο βιβλίο, ένοιωθα σαν παιδί που ήρθε στα χέρια του καινούριο παιχνίδι.
Υπολογίζω ότι στα χρόνια της κρίσης έχω δει πάνω από 500 ντοκιμαντέρ και έχω διαβάσει πάνω από 500 βιβλία, όλα επιστημονικού, ιστορικού και φιλοσοφικού περιεχομένου.
Το αποτέλεσμα αυτής της δραστηριότητας ήταν να αναγεννηθούν τα εγκεφαλικά μου κύτταρα από τις βαριές κακώσεις που είχαν υποστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια από το «σύστημα παιδείας», την θρησκεία, τα ΜΜΕ και εν γένει από τον κοινωνικό περίγυρο και να “χουν έρθει στην κανονική λειτουργία για την οποία τα προορίζει η φύση: να σκέφτονται.
Αυτή την στιγμή οι στόχοι που έχω θέσει για το μέλλον μου είναι ξεκάθαροι.
Κατ” αρχήν να μην ξαναγίνω στην υπόλοιπη ζωή μου υπάλληλος κανενός και δεύτερον όσο πιο γρήγορα να κάνω αυτό που πρέπει να κάνει ο καθένας που έχει αξιοπρέπεια σε τούτον τον τόπο, να πάρει το καπελάκι του και να πάει να ζήσει σε καμιά πολιτισμένη χώρα.
Όσον αφορά το πρώτο νομίζω ότι είμαι ήδη σε καλό δρόμο, έχω βρει ήδη πως θα βιοποριστώ στην υπόλοιπη ζωή μου και ήδη έχω ένα εισόδημα και μάλιστα κάνοντας κάτι με το οποίο είμαι ευτυχής και όπως είπε και κάποιος το όνομα του οποίου μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή κάνε το χόμπι σου επάγγελμα και δεν θα χρειαστεί να ξαναδουλέψεις ποτέ στην ζωή σου.
Όσον αφορά τον δεύτερο στόχο, έχω ξεκινήσει ήδη να φτιάχνω ένα μικρο κομπόδεμα για τις βασικές ανάγκες του πρώτου καιρού και ελπίζω το συντομότερο δυνατόν να σου γράφω και εγώ από τα ξένα.
Αυτά τα ολίγα προς το παρόν είχα να σου πω και θέλω να ευχαριστήσω όλους τους Έλληνες για τις κυβερνήσεις που έχουν εκλέξει στη μεταπολίτευση και μας έφεραν στα μνημόνια τα οποία ήταν και για μένα «ευλογία».
Πάρις
Υ.Γ. Ευτυχώς που δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, ούτε θέλω να το σκέφτομαι πως θα μπορούσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι να βλέπουν την κατάντια των απογόνων τους.
(Αγαπητέ φίλε, το πόσο μοιάζουν οι ζωές μας δεν περιγράφεται. Κι εγώ δούλεψα επίσημα στα 17, ανεπίσημα από τα 10-12, είμαι κι εγώ άνεργος και έχω κάνει επάγγελμα το χόμπι μου. Εκεί που διαφέρουμε κάπως είναι ότι εγώ διάβαζα βιβλία και πριν την κρίση γιατί σκεφτόμουν πως μπορεί να μην έρθει ποτέ η κρίση και να μείνω αδιάβαστος. Και για εμένα η κρίση και τα Μνημόνια ήταν ευλογία, γιατί μετά την χρεοκοπία έχω κάνει πάνω από 600 μπάνια και έχω φάει 2.000 παγωτά. Επίσης, έχω αρκετά χρήματα για να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου, με την προϋπόθεση βέβαια να πεθάνω μέσα στα επόμενα δυο χρόνια, γιατί, διαφορετικά, δεν θα έχω. Δεν πειράζει, όμως, θα μου στέλνετε χρήματα εσείς, που τα μαζεύετε και ετοιμάζεστε και για διεθνή καριέρα. Καλή επιτυχία! Να είστε καλά!)
