του Στρατή Μαζίδη
Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, όχι μόνο δεν παραιτήθηκαν, αλλά επιχειρεί να βγει και από πάνω. Τιμώρησε τον «κακό» Μπαλτάκο για αυτά που είπε αλλά δεν ασχολήθηκε με όσα είπε. Σημαντική διαφορά. Απεναντίας το έπαιξε και ήρωας ότι αυτός τα έβαλε με τους κατηγορούμενους ως νοσταλγούς του ναζισμού.
Το αστείο είναι πως τα έβαλε τόσο πολύ και με τέτοιο πάθος μαζί τους ώστε θα μπορούσε να κατηγορηθεί από κάποιους ότι τους ξεπέρασε στο πεδίο για το οποίο τους καταδιώκει.
Ο κος Σαμαράς δείχνει να μην αντιλαμβάνεται στη θέση στην οποία έχει περιέλθει κι αμολάει το Στουρνάρα να μιλά για ομόλογα κι επιστροφή στις αγορές, όπως αμολάει το λυκόσκυλο ο χωρικός σαν δει κάτι ύποπτο διαισθανόμενος πως κινδυνεύει.
Φυσικά υπάρχει και το ενδεχόμενο - το πλέον πιθανό - να αντιλαμβάνεται πάρα πολύ καλά αλλά είναι τέτοια η ερωτική του σχέση με την εξουσία που δεν μπορεί να την αποχωριστεί. Είκοσι χρόνια του πήρε να την κατακτήσει.
Ωστόσο, όσο επιμένει σε αυτή τη γραμμή, τόσο πιο επώδυνα θα καταλάβει όταν θα τρέχει να πηδήξει στο ελικόπτερο, πως αυτή του η αγάπη υπήρξε καταστροφική.
Καλήνυχτα Αντώνη...
freepen
