Στις 21. Απριλίου 1967 οι συνταγματάρχες με τη βοήθεια
της CIA ανέλαβαν τα ηνία της χώρας, προλαβαίνοντας τον βασιλιά Κωνσταντίνο που
προετοίμαζε ανάλογη κίνηση. Η ομάδα των πραξικοπηματιών με ηγετική μορφή τον
Γεώργιο Παπαδόπουλο, σχεδίαζε ήδη από το 1961 την βίαιη ανάληψη της εξουσίας.Δεν θα ήθελα να σταθώ όμως στα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στη Χούντα. Δεν έχουμε ακούσει κανέναν μέχρι σήμερα στην Ελλάδα να αναφερθεί στις ιδεολογικές συνέπειες από την επτάχρονη δικτατορία που ταλανίζουν μέχρι σήμερα τον ελληνικό λαό.
Προς δημιουργία λαϊκής βάσης και υποστήριξης το καθεστώς στηρίχθηκε σ’ έναν «αμερικανικού τύπου εθνικισμό», βάσει του οποίου διαχρονικά και πανανθρώπινα ιδανικά των Ελλήνων σχετικά με την ιστορία, την πίστη και την ελευθερία, έγιναν αντικείμενα «εκμετάλλευσης». Μέσω ενός φολκλόρ σκηνικού συνδυάζονταν τεχνηέντως ελληνική παράδοση και πνεύμα με «αμερικανίστικες» ρητορικές που στόχευαν στην «χειραγώγηση» της ελεύθερης σκέψης και συμπεριφοράς των Ελλήνων. Παράλληλα γινόταν πρόβα παγκόσμιας χούντας με την τάξη και την ασφάλεια να προβάλλονται ως ύψιστα αγαθά. Μην ξεχνάτε εδώ γίνονται όλα τα πειράματα.
Η ταύτιση της Δικτατορίας με τα εθνικά σύμβολα επέφερε τη ραγδαία φθορά τους. Λέξεις όπως πατρίδα και πίστη απορρίφθηκαν, χλευάστηκαν, προπηλακίσθηκαν, γιατί συνέθεταν την εικόνα μιας «απεχθούς δικτατορίας».
Σήμερα τα ιδανικά των Ελλήνων βρίσκονται σε αμυντική θέση. Οι δικτάτορες είχαν ταυτίσει τον εαυτό τους με το ίδιο το έθνος. Έτσι στη συνέχεια ψεύτο-προοδευτικές δυνάμεις πέρασαν στο άλλο άκρο «καταδικάζοντας» μέχρι σήμερα κάθε τι το ελληνικό.
Η χρησιμοποίηση και ο σφετερισμός ελληνικών συμβόλων από παρακρατικούς, ώστε να δοθεί ιδεολογικό επίχρισμα στο τότε καθεστώς, έδωσαν «πάτημα» σε διάφορους «καλοθελητές», οι οποίοι τοποθετούν σήμερα ταμπέλα «εθνικιστή» σε κάθε ανεξάρτητη και εκτός κομμάτων προσπάθεια, που σκοπό έχει να αναδείξει την ιστορία αλλά και τους εθνικούς κινδύνους που διατρέχει αυτός ο τόπος.
Άλλωστε μια πολύ λεπτή γραμμή διαχωρίζει τον αγνό πατριωτισμό από τον εθνικιστικό σοβινισμό. Την ξεπερνούν οι ακραίοι «δεξιοί» που θεωρούν ότι μόνο αυτοί δικαιούνται να μιλούν για την πατρίδα και τα ιδανικά του Ελληνισμού.
Μια ακόμη πιο λεπτή γραμμή διαχωρίζει την κοινωνική ευαισθησία σε σχέση με τα δικαιώματα του λαού από την απόλυτη και εγωιστική στάση κάποιων ακραίων «αριστερών», που θεωρούν ότι μόνο αυτοί μπορούν να μιλούν για τα λαϊκά δίκαια.
Η Ελλάδα για να προχωρήσει στην παλινόρθωσή της οφείλει να απαγκιστρωθεί από κλισέ και κατάλοιπα του παρελθόντος, ώστε άφοβα και χωρίς προκαταλήψεις να πορευθεί δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο και ελπιδοφόρο μέλλον.
Κίμων Γεωργακάκης
ΠΥΓΜΗ.gr
