Σκ@τά Μελά(τα)....

180: ένας αριθμός μαγικός. Ένας αριθμός που αν επιτευχθεί θα διασφαλίσει την πολιτική συνέχεια και σταθερότητα στη χώρα: Μα άλλα λόγια τα απολύτως προβλεπόμενα και αναμενόμενα:

Τη σύναψη νέων μνημονίων, τη συρρίκνωση του κράτους, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την πρόοδο στη διάλυση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, την κοινωνική καταστροφή και την φτωχοποίηση ακόμη μεγαλύτερου κομματιού του πληθυσμού, ακόμη...

περισσότερους νεόφτωχους, νεοάπορους, νεοάστεγους.

Αν αυτή η Νέα Δημοκρατία των μνημονίων και ο Νεοφιλελεύθερος κυβερνητικός εταίρος της καταφέρουν να συγκεντρώσουν 180 βουλευτές για την εκλογή Νέου Πρόεδρου δημοκρατίας, όλες αυτές οι νέες κατηγορίες νέων πολιτών τρίτης κατηγορίας θα αυξήσουν τα νούμερα τους.

Οι ΑΝΕΛ είχαν ως ιδρυτικό λόγο ύπαρξης την καταγγελία και ή δυνατόν την ανατροπή όλων των παραπάνω.

Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που οι ΑΝΕΛ δέχθηκαν σκληρό και βρώμικο πόλεμο από τα τραπεζοκρατούμενα μήντια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι παρακρατικό κύκλωμα έστησε πλεκτάνη μιας κατασκευασμένης μισθοδοσίας δήθεν από την ΕΥΠ η οποία περιλάμβανε όχι μόνο τον τότε υποψήφιο βουλευτή των ΑΝΕΛ και δημοσιογράφο Βασίλη Χήτο αλλά και τον τελευταίο πρόμαχο της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, τον Κώστα Βαξεβάνη, παρουσιάζοντας τους ως βαλτούς και ρουφιάνους, μια μεθόδευση που παρολίγον να οδηγήσει στην αυτοκτονία του πρώτου και τη δολοφονία του δευτέρου.

Μπορεί λοιπόν κάποιος εύκολα να καταλάβει ότι οι ΑΝΕΛ δεν υπήρξαν ένα μαξιλαράκι της τραπεζοκρατίας στην Ελλάδα παρότι οι αμφιβολίες για τις προθέσεις τους ήταν εύλογες.

Τα υψηλά εκλογικά ποσοστά των ΑΝΕΛ το 2012 και η προοπτική συγκυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ προοιώνιζε μια επιθυμητή ισορροπία ανάμεσα σε διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις.

Αφενός γιατί μια τέτοια συγκυβέρνηση θα περιόριζε τις πολύ φιλικές σχέσεις ορισμένων παραδοσιακών στελεχών της ΝΔ που εντάχθηκαν στους ΑΝΕΛ με τις βρώμικες οικονομικές ελίτ της χώρας, αφετέρου γιατί θα περιόριζε και την εκδήλωση ισοπεδωτικών τάσεων τμήματος της αριστεράς που θέλει όλους τους εργοδότες κακούς, όλους τους συνδικαλιστές καλούς ανεξάρτητα από το αν αρκετοί από αυτούς ήταν ιδιοτελείς κομματικές μαριονέτες, όλους τους δημοσίους απαραίτητους ανεξάρτητα από το αν αρκετοί από αυτούς ήταν όχι μόνο άχρηστα αλλά και επιζήμια παιδιά της σκανδαλώδους κομματικής ευνοιοκρατίας αλλά και την άνοδο ακόμη και των πιο ρατσιστικών τάσεων της μεταμοντέρνας ελληνικής αριστεράς που θέλουν όλους τους Έλληνες κακούς και όλους τους μετανάστες αγίους. Όλα τα χει ο πολιτικός μπαχτσές.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ως περισσότερο ιδεολογικό κόμμα όχι μόνο άντεξε αλλά και δυνάμωσε στις επιθέσεις του συστήματος εξουσίας το οποίο ήθελε λυσσαλέα να τον γαμήσει ή έστω να τον παντρευτεί με παπά τη διαπλοκή (ο δεύτερος κίνδυνος παραμένει), οι ΑΝΕΛ ως κόμμα «πολιτικού ρεαλισμού» δεν άντεξαν.

Ο λόγος που συνέβη αυτό δεν είναι φυσικά ότι έπρεπε να επιστρέψουν το δάνειο των ψήφων τους εκεί όπου ανήκε, στη ΝΔ, όπως συνέβη π.χ με το ΛΑΟΣ που στην ώρα της ανάγκης επέστρεψε το δάνειο των ψήφων που έκλεψε από την Καραμανλική ΝΔ στο Σαμαρά, με τόκους μάλιστα «προβεβλημένα» ακροδεξιά στελέχη του όπως ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης και ο Πλεύρης.

Ο λόγος που συνέβη αυτό είναι γιατί ο Πάνος ο Καμμένος επέλεξε να κάνει ένα νέο κόμμα με παλιά, φθαρμένα αν και όχι απαραιτήτως διεφθαρμένα υλικά.

Οι δύο λοιπόν κεντρικές εσωκομματικές παρατάξεις στην ΑΝΕΛ, οι παλαιοκομματικοί της ΝΔ και τα στελέχη χωρίς πρότερη κομματική ταυτότητα που απάντησαν όχι τόσο στο κάλεσμα Καμμένου αλλά στην αδήριτη ανάγκη για αντίδραση σε μια πολυεπίπεδη κρίση, δεν ήταν δυνατόν να συνυπάρξουν για πολύ, καθώς οι πρώτοι συνέχιζαν να έχουν δεσμούς με τη ΝΔ και ήταν πολύ πιο ευένδοτοι σε «πιέσεις» και σε φλερτ από «παλιούς έρωτες»

Έτσι σταδιακά βλέπουμε αποσχίσεις και από τις δύο παρατάξεις.

Οι αποσχίσεις από την πρώτη παράταξη λίγο μας ενδιαφέρουν καθώς τα περισσότερα στελέχη της ήταν μη αξιόλογα.

Στη δεύτερη κατηγορία εμβληματική ήταν η αποχώρηση της πρώην εισαγγελέως Γιαταγάνα (από κοινού με τον κο Γιοβανόπουλο) το Μάρτιο του 2014 για την απόφαση του Καμμένου να στηρίξει τον υποψηφίο της ΝΔ Τζιτζικώστα στις αυτοδιοικητικές.

Οι ΑΝΕΛ σταθερά έβαιναν σε κοινοβουλευτική απομείωση και ήταν μοναχά αναμενόμενο πως και οι αριθμοί των ψηφοφόρων τους θα ακολουθούσαν την ίδια τάση μπροστά στο εμφυλιοπολεμικό κλίμα ανάμεσα στις πολιτικές φυλές των ΑΝΕΛ.

Λίγο αργότερα οι ΑΝΕΛ θα έχαναν ένα από το πιο μαχητικά στελέχη τους τη Ραχήλ Μακρή. Το διαζύγιο διαφαινόταν εδώ και αρκετό καιρό σε επίπεδο στελεχιακών σχέσεων, η χαριστική βολή δόθηκε όμως όταν έγινε η σύσταση στη Ραχήλ να είναι πιο μετριοπαθής σε σχέση με το ρόλο συγκεκριμένων επιχειρηματικών ονομάτων.

Με νύχια και με δόντια κρατιέται στους ΑΝΕΛ και ένα από τα τελευταία τους αξιόλογο, αν όχι το πιο αξιόλογο στέλεχος, ο Νότης ο Μαριάς, ο οποίος δεσμεύεται από το γεγονός πως κρατάει τη μοναδική έδρα των ΑΝΕΛ στο ευρωκοινοβούλιο καθώς και από το γεγονός ότι ο είναι από εκείνους τους λίγους Έλληνες ευρωβουλευτές που μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο και να έχει ουσιαστική παρουσία σε αυτό.

Αλλά οι σημαντικές αποσχίσεις είναι αυτές που όφειλαν να γίνουν και δεν έχουν γίνει ακόμη. Είναι αυτές που έχουν να κάνουν με την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας. Θέσεις που στηρίζουν την έστω και υπό όρους εκλογή προέδρου είναι απλά ασύμβατες με τον ιδρυτικό λόγο ύπαρξης του εν λόγω κόμματος και δικαιώνουν αυτούς που υποστήριζαν ότι οι ΑΝΕΛ εξαρχής δημιουργήθηκαν για να κάνουν την κѠλ⓪τούμπα την κατάλληλη στιγμή.

Ένας από αυτούς που μερικώς διαφοροποιήθηκαν από τη γραμμή του κόμματος να μην ψηφιστεί πρόεδρος της δημοκρατίας ήταν ο δημοφιλής ηθοποιός Παύλος Χαϊκάλης. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόσο βαρύνοντα ρόλο παίζει στην πολιτική του τοποθέτηση για τη συνέχιση των πολιτικών των μνημονίων η δικιά του τηλεοπτική καριέρα. Αυτό μόνο ο ίδιος το γνωρίζει.

Πολύ πιο ξεκάθαρος όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, υπήρξε ο παλαιοκομματικός βουλευτής κος Παναγιώτης Μελάς ο οποίος την προηγούμενη Τετάρτη δήλωνε πως θα ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αναλόγως βέβαια με το ποιος θα είναι υποψήφιος, γιατί εάν πάμε σε εκλογές θα πάει πίσω η χώρα και πως δε θα διστάσει να στηρίξει και συμφωνία με τους δανειστές αν είναι για το καλό του λαού, με άλλα λόγια είπε δηλαδή πως θα ψηφίσει νέο μνημόνιο για το καλό του λαού όπως άλλωστε συμβαίνει αδιάκοπα εδώ και τέσσερα χρόνια που η χώρα τα πηγαίνει θαυμάσια και τα μνημόνια θεσπέσια πηγαίνουν το λαό πίπα-κѠλ⓪.

Ας σταθούμε λιγάκι στις δηλώσεις Μελά: αυτός που δε διστάζει να υπογράψει και νέα καταδίκη του λαού λέγεται αδίστακτος.

Ξεχνάει ο κος Μελάς πως η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δε θέλει να πάει μπροστά. Πίσω θέλει να πάει: στο 2008, το 2006, το 2004, τη δεκαετία του 1990, του 1980 ακόμη και στο στη δεκαετία του 1950 μπορεί να θέλει να επιστρέψει. Εκεί που δε θέλει να πάει ένα σε ένα 2015, σε ένα 2016, σε ένα 2020 που θα είναι η συνέχεια της τραγικής περιόδου 2009-2014.

Το κόμμα που υποτιθέμενα ιδρύθηκε για να τελειώνουν τα μνημόνια θα έπρεπε λόγω αρχής να διαγράψει τον κο Μελά αυτομάτως καθώς εκείνος δεν αμφισβητεί απλά μια πολιτική απόφαση: αμφισβητεί τις ιδρυτικές αρχές του κόμματός του επομένως καμία θέση δεν έχει μέσα σε αυτό.

ΟΙ ΑΝΕΛ θα έχουν υπάρξει ένα από εκείνα τα πολύ σύντομα πολιτικά ανέκδοτα στην πρόσφατη ιστορία της χώρας και  την ευθύνη για αυτό τη φέρει πλήρως ο Πάνος Καμμένος και το γεγονός ότι πήγε να κάνει μια καινούρια αρχή φέροντας το παρελθόν του μέσα σε αυτή και μαζί με αυτό και βουλευτές που φέρονται στους ψηφοφόρους σαν να ταν προίκα τους.

  
Φυσικά δύσκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος ΑΝΕΛ χωρίς Καμμένο, οπότε μάλλον θα πρέπει να κάνει υπόθεση για τον Καμμένο χωρίς τους ΑΝΕΛ.

Μια ακόμη Ιφιγένεια έχει θυσιαστεί στην πυρά του Καμμένου.

Το τέλος των ΑΝΕΛ δε θα είναι χωρίς συνέπειες για το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Την πρώτη συνέπεια την αναφέραμε στην αρχή: Η αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τη δυνατότητα να επιδιώξει κάποιες από τις ισοπεδωτικές τάσεις της μεταμοντέρνας ελληνικής αριστεράς.

Και καθώς οι χαμένοι ψήφοι των ΑΝΕΛ δε θα εξαφανιστούν, ένα κομμάτι τους ενδέχεται να πάει όχι στην ακροδεξιά Σαμαρική ΝΔ αλλά στη Χρυσή Αυγή, η οποία αργά ή γρήγορα θα ανανήψει εκλογικά όταν καθιζάνει η σκόνη του ετεροχρονισμένου διωγμού της.

 
Αν η μετριοπαθής ΝΔ δεν πετάξει με τις κλοτσιές όχι μόνο την ακροδεξιά ηγεσία αλλά και τον κορμό της και κάτι τέτοιο δε φαίνεται και πολύ πιθανό να συμβεί, η αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ένα σχετικά ισχυρό ακροδεξιό μπλοκ Νέας Δημοκρατίας και της Παρακρατικής Χρυσής Αυγής. Το όραμα του Καρατζαφέρη και του Σαμαρά για μια ισχυρή ακροδεξιά, θα έχει γίνει πραγματικότητα, ακόμη και αν και οι δυό τους βρίσκονται εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής ή ακόμη ακόμη και στη φυλακή. Το κληροδότημα τους στην μεταμνημονιακή Ελλάδα θα έχει παραδοθεί και μονάχα το μέλλον γνωρίζει τι φρικτούς καρπούς μπορεί να δώσει ένα τέτοιο όραμα που θα χει πια μπολιάσει για τα καλά την πολιτική πραγματικότητα της χώρας.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο κοντινό μέλλον. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε θα έχει απέναντι της μόνο ένα ισχυρό ακροδεξιό μπλοκ αλλά και την υπονομευτική αντιπολίτευση του ΚΚΕ που ούτως ή άλλως έχει ανάγει σε υπαρξιακό της λόγο πλέον, τον πόλεμο στη μετριοπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ. Ερωτηματικό επίσης παραμένει το πια θα είναι η στάση του σχεδόν ανύπαρκτου σε νούμερα αλλά πολύ ισχυρού σε πολιτικούς εκβιασμούς αντιεξουσιαστικού μπλοκ. Προσθέστε σε όλα αυτά  τις τρομακτικές πιέσεις που θα δεχτεί μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από την Γερμανία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα και θα πάρετε μια εικόνα από το μέλλον.

  
Δε θα ήθελα να είμαι στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς μη εξουσιομανής που δεν έχει αποστολή ειδικού σκοπού δε θα ήθελε να είναι στη θέση του. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ φορές φορές αυτουπονομευόταν. Ο άλλος είναι οι ιδεοληπτικές εμμονές συνιστωσών του. Αν υπάρχουν και άλλοι λόγοι, αυτό σας λέω με κάθε εντιμότητα πως δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa